Teściowa zrobiła z niej pośmiewisko, biskup nią poniewierał, mąż życzył jej śmierci. Dlaczego życie Aldony Anny zamieniło się w koszmar?

W porównaniu do innych błędów i przekłamań ten wymieniony przez Panią jest absolutnie pomniejszy.

,,Najstarszy brat Kazimierza, Stefan, umarł jako sześciolatek, w roku 1306. Drugi z gromadki Władysław odszedł do wieczności jako bobas, w 1312 roku. Najmłodszy Kazimierz stanowił ostatnie ogniwo dynastii.,,
Czyzby wczesniej nie bylo tego fragmentu?

Pana komentarz wpisuje się w dziwny nurt obarczania żon władców wina za rodzenie córek. Trudno to skomentować. Podobnie jak sugestie, że to na niej ciąży jakąś hipoteczna odpowiedzialność za brak częstych ciąż. To tego trzeba dwojga, a Kazimierz w aspekcie małżeńskiej wierności (i w ogóle przyzwoitości) nie jest chyba najlepszym wzorem.
Teza o jej rzekomym prymitywizmie–to jak podkreślanie złego pochodzenia. Pochodzenie Kazimierza nie było wcale lepsze niż jej, to potomek jednak mało znaczącego z urodzenia ksiazatka.
Zawsze miałam sentyment do tej królowej, pewnie z powodu jej ewidentnie nieszczęśliwego życia, wredne teściowej, kiepskiego męża.

Dziękuję bardzo za pochwałę, ale proszę nie przesadzać:) Pisałem bardzo ogólnikowo i całkowicie z pamięci.

Wtedy tego nie wiedziano.

A gdzie ja niby oskarżam Annę o brak męskiego potomka?? Chodziło mi tylko o to, że sam Kazimierz jak i reszta otoczenia mogli czuć rozczarowanie z tego powodu. To chyba oczywiste i naturalne, czyż nie?

Droga Pani, dziękuję za miłe słowa. Co do „Korony Królów” to niestety w wielu punktach muszę się zgodzić z Panem Janickim, choć nie zawsze pochwalam formę jakiej używa w wyrażaniu swojego zdania. Serial jest raczej słaby (chociaż może się trochę rozkręci co nie zmienia faktu, że mnóstwo w nim głupich błędów), ale to wina różnych czynników. Ponadto zdaje się, że mimo to może jednak odegrać pozytywną rolę, bo jak Pani zauważyła coraz więcej ludzi zdaje się interesować tematem, może nawet sięgną po fachowe opracowania, a to będzie duży plus.

Jednak w porównaniu do nagonki na serial prawdziwym złem jest nagonka na samego Kazimierza Wielkiego. Nie wiem czemu akurat jego się tutaj uczepiono, ale zaczyna się to powoli robić męczące. Jeden przykład, określanie z uporem Kazimierza jako „nieuka” bo prawdopodobnie był analfabetą. Po pierwsze: czy to w jakikolwiek sposób go ograniczało? Jeśli nie to po co to drążyć jakby miało to jakieś znaczenie? Po drugie: to nie młody Piast odpowiadał za kształt swojej edukacji, tylko jego ojciec. Skoro Łokietek (bardzo tu promowany) nie widział potrzeby w tym by syn uczył się czytać i pisać to może do niego trzeba mieć ewentualne pretensje (zresztą on sam był zapewne analfabetą)?

Patrząc na przekrój wszystkich artykułów traktujących o tamtym okresie to proponuję coś w stylu: „Nieszczęsna Anna została bestialsko zgwałcona przez swojego bezlitosnego męża, który potem oddał ją do zabawy swoim strażnikom, a potem psom myśliwskim ze swojej psiarni. Nic więc dziwnego, że biedaczka tak potraktowana zeszła z tego świata w wielkim cierpieniu. Kolejna po najcnotliwszej Klarze Zach, która padłą ofiarą seksualnego zbrodniarza Kazimierza I Niedouka”.

Dosadnie? Może i tak, ale z tego co widzę to powoli zaczyna to dryfować w tą właśnie stronę, z czego szczerze ubolewam, ponieważ portale popularyzatorskie SĄ potrzebne, ale nie w takiej formie, która coraz bardziej zaczyna przypominać magiel.

Jestem również zbulwersowana opisem przyczyny śmierci Anny. Za to w innym miejscu tego portalu, kochanicę króla Kazimierza, opisuje się w pełnych superlatywach… no ale to przecież była Esterka….

Problemem jest nie tylko styl narracji, ale fabularyzowane historii wedle własnego uznania przez autora tego wpisu. Kamil Janicki sprawia wrażenie człowieka o ubogich umiejętnościach badawczych, ponieważ nieustannie wymyśla nowe zdarzenia, dopowiada, albo komentuje, jakby pisał na średniowiecznym Pudelku. Dodanie bogatej bibliografii do książki nie tworzy dobrego historyka, zwłaszcza, że często podane źródła opisują zupełnie inną wersję historii, niż autor książki, ale to by nie było tak clickbaitowe, jak wersję Janickiego.
Niestety, od czasu do czasu przypadkiem klikam w jego artykuł, gdy nazwiska autora nie widać, albo zapomnę sprawdzić. Bo normalnie unikam aktywnie jego wpisów – tego się nie da i niempwoinno czytać, jeśli kogoś obchodzą fakty.

Droga Pani Karolino, jak widać każdy ma różne sposoby spędzania wolnego czasu i inne rzeczy sprawiają przyjemność. „Czepialstwo” jak widać należy do bardzo popularnych dziś rozrywek. Jednak gdy padają merytoryczne argumenty połączone z krytyką – tam jesteśmy bardzo wdzięczni. Co do odprężenia – dołączamy się do Pani propozycji :) Pozdrawiamy.

„Czepiać się słówek”?? Aha, to ja nie mam chyba więcej pytań.

Może tak, może nie. Niestety nie jesteśmy po tylu latach i przy tak skromnych źródłach stwierdzić co było przyczyną śmierci.

Droga Pani Marto, nikt nie miał zamiaru straszyć, to tylko jedne z prawdopodobnych ówcześnie wersji ;) Pozdrawiamy serdecznie :)

Droga Pani Czepialska, ciekawe jest to co Pani napisała na temat innych krajów, czy mogłaby Pani podać przykład? Jestem po prostu ciekaw ponieważ w Europie utarło się podejście o którym Pani pisze np. Henryk VIII i jego żony. Pomimo osiągnięć nauki tego typu podejście jest mocno zakorzenione w tradycji. Pamiętajmy, że wydając córkę za mąż należało wnieść posag. W sytuacji kiedy ktoś miał 3 córki automatycznie mógł zostać bankrutem.
Pewien znany mi starszy Pan, ojciec czworga dzieci mieszkający na Śląsku mawiał: „Jak się córka urodzi to gorzej jakby się chałupa spaliła”.

Jakich znowu okropności? Zdaje sobie pani sprawę z tego, że ten artykuł to w dużej mierze fantazja pana redaktora? Wiem, że były różne sytuacje, ale Kazimierz Wielki bynajmniej nie należał do grona żonobójców.

Bez przesady, co nieco ze sporą dozą prawdopodobieństwa możemy powiedzieć. Problem pojawia się zwykle wtedy, kiedy w wydarzenia historyczne próbujemy wpleść różne wątki „sensacyjne”, że je tak nazwę. O Kazimierzu na ten przykład można dużo powiedzieć, ale na pewno nie to, że był żonobójcą. Jakoś swojej drugiej żony (bezpłodnej, a więc bezużytecznej z jego punktu widzenia, a do tego ponoć bardzo brzydkiej) nie zabił, ani nawet nie próbował zabić, a jedynie oddalił od siebie. Tutaj natomiast sugeruje się, że „życzył śmierci” jej poprzedniczce (co już jest fantazją), a może nawet jej „pomógł”. Jak w świetle tego co napisałem o drugiej żonie należy oceniać takie rewelacje?

Jak powiedział swego czasu prof. Bronisław Geremek, mediewistyka jest dziedziną odpowiednią dla historyków inteligentnych, ale leniwych. Leniwych, bo niewiele jest źródeł do opracowania. Inteligentnych, bo ubóstwo źródeł średniowiecznych daje pole do popisu dla błyskotliwych wniosków i karkołomnych interpretacji ocierających się o konfabulację. Których zresztą sprawdzić nie sposób, bo mało źródeł. I tak koło się zamyka.

Od razu widać, że niestety nie posiada szanowna pani stosownej wiedzy i podpiera się jedynie tym portalem, który notabene prezentuje wyjątkowo tendencyjni i niski poziom jeśli idzie o postać Kazimierza Wielkiego. Domyślam się, że nie jest to pani wina (bo nie każdy musi być historykiem, choćby amatorem) więc pozwolę sobie wyjaśnić pewne sprawy. Ostrzegam, będzie ściana tekstu.

Otóż po pierwsze Kazimierz wybrał dla obydwu córek odpowiednich mężów. Małżeństwo starszej Elżbiety z Bogusławem, księciem zachodniopomorskim, było elementem szerszej polityki króla na kierunku północnym (możliwe ściślejsze związanie tych ziem z Polską w przyszłości i alians przeciwko Krzyżakom), nie wspominając już o tym, że Kazimierz „Kaźko”, syn Elżbiety i Bogusława, jak najbardziej był szykowany przez dziadka na następce tronu w Polsce. Niby dlaczego przebywał on długi czas na krakowskim dworze króla (gdzie udał się za zgodą ojca, również żywo zainteresowanego ewentualną sukcesją syna). Mało tego Kaźko został przez dziadka dodatkowo adoptowany (w świetle prawa był odtąd tak jakby jego własnym synem). Bez wątpienia był też przygotowywany przez Kazimierza do przyszłej roli króla polskiego. Pozostaje zasadniczo tylko jedno pytanie, mianowicie czy stary król chciał odsunąć od dziedziczenia Ludwika i zainstalować bezpośrednio Kaźka, czy też jego bezpośrednim dziedzicem miał być jednak Ludwik, a wnuk miał dziedziczyć w Polsce po bezdzietnym kuzynie (Ludwik dopiero 4 miesiące przed śmiercią Kazimierza doczekał się pierwszej córki, synów nie miał o ogóle, jego małżeństwo było całkowicie bezdzietne przez 17 lat!). Jest też kwestia szerokich nadań dla Kaźka w testamencie Kazimierza. Ewidentnie nie była to forma „podziału państwa a’la Krzywousty”, jak chciała starsza literatura, ale przyznanie desygnowanemu dziedzicowi stosownego uposażenia, jakie zwyczajnie mu się należało (pamiętajmy, że pod względem prawnym Kaźko był nie tylko wnukiem, ale i adoptowanym synem króla). Owo hojne uposażenie miało zapewnić Kaźkowi bezpieczne przezimowanie do czasu śmierci Ludwika (w razie gdyby to jednak on dostał początkowo tron) i objęcie władzy. Po prostu król najpewniej zakładał, że tak wyposażonego w ziemie Kaźka zwyczajnie nie da się pominąć. Ostatecznie przeliczył się, ale nie mógł wiedzieć, że Ludwik posunie się do przekupienia możnych i szlachty, a sam Kaźko zdecydowanie przedwcześnie i bezdzietnie zakończy swój żywot (jeszcze przed Andegawenem). Na to jednak nieżyjący od kilku lat Piast chyba nie miał już wpływu, prawda? Co do młodszej Kunegundy to pod względem prestiżowym ojciec załatwił jej nieporównywalnie lepsze małżeństwo. Otóż w 1345 r. poślubiła ona Ludwika Rzymianina, najstarszego syna księcia Bawarii, króla Niemiec, cesarza rzymskiego i hrabiego Palatynatu Ludwika Bawarskiego. Ponownie główną rolę odgrywała polityka, mianowicie ściślejsze związanie się z Wittelsbachami, odgrywającymi wtedy jeszcze główną rolę w Rzeszy. Sam zięć Kazimierza został po śmierci ojca księciem Górnej Bawarii i margrabią brandenburskim. Nie jest wykluczone, że także i jego (oraz ewentualnych synów Ludwika i Kunegundy, których jednak nie było, jak i w ogóle dzieci) uwzględniał Kazimierz jako potencjalnego dziedzica tronu w Polsce w razie bezpotomnej śmierci, sytuacja jak wiadomo mogła się wielokrotnie zmienić wraz z przebiegiem lat. Jakby tego było mało to jeszcze w kontekście Elżbiety należałoby wspomnieć o tym, że jej córka-imienniczka (siostra Kaźka) poślubiła w 1363 r. w Krakowie (jej dziadek miał w tym niemały udział jak można się pewnie domyśleć) ponownie owdowiałego cesarza Karola Luksemburskiego, gdyż zwłaszcza w ostatnich latach życia Kazimierz zaczął trochę oddalać się od Andegawenów i bardziej zbliżył się do Luksemburgów. Elżbieta młodsza i Karol mięli razem syna – Zygmunta, który jako prawnuk Kazimierza (właśnie po linii żeńskiej) również miałby w przyszłości pewne szanse na tron polski, o czym zapewne dobrze wiedział jego ojciec. Mając starszego syna (i głównego dziedzica) z poprzedniego małżeństwa – Wacława – mógł Karol planować przyszłe rozszerzenie rządów swojej dynastii na Polskę w sposób pokojowy na drodze dziedziczenia przez młodszego syna po piastowskim pradziadku. Nie byłoby to zresztą takie złe rozwiązanie, a Zygmunt po śmierci Ludwika Węgierskiego miał zresztą oryginalnie zostać królem Polski jako mąż jego starszej córki Marii, ostatecznie wylądował jednak na samych Węgrzech.

Proszę mi więc teraz szanowna pani odpowiedzieć na pytanie: czy nadal uważa pani, że król Kazimierz zaniedbał kwestie matrymonialne swoich dzieci, a także pominął cytuję: „w sukcesji córek, ich mężów i dzieci faktycznie było równoznaczne z ich wydziedziczeniem.”? Gdzie tu pani widzi jakiekolwiek wydziedziczenie lub choćby coś podobnego? Proszę także nie zapominać, że król bardzo długo liczył, że jednak będzie miał syna/synów. Jego ostatnie małżeństwo pokazuje, że był na dobrej drodze pomimo zaawansowanego wieku, ale niestety umarł przedwcześnie. Kto wie co by było jakby pożył jeszcze parę lat, a co jeśli ok. dekadę? Niestety nikt się tego nigdy nie dowie. Pragnę też jeszcze raz przypomnieć, że kobiety NIE MIAŁY prawa do bezpośredniego dziedziczenia po swoich ojcach. Panowało bowiem prawo salickie, na mocy którego tylko po linii agnatycznej (męskiej) było możliwe owo bezpośrednie dziedziczenie. Mogły natomiast te prawa przekazać pośrednio swoim dzieciom płci męskiej, co obszernie opisałem powyżej. W takiej Francji poszło to jeszcze dalej i pozbawiono kobiety nawet prawa owego przekazywania roszczeń potomkom. U nas jak widać nie i Kazimierz jak najbardziej nie tylko rozważał taki wariant, ale wręcz chciał takowy wprowadzić. Teza o „wydziedziczeniu” jest nie do obronienia.

Jak więc pani widzi pan redaktor Janicki nie jest niestety dobrym źródłem wiedzy o wielkim królu Kazimierzu. Pisze o nim tendencyjnie, niemal wyłącznie negatywnie (choć czasami próbuje to niezbyt zgrabnie maskować, ale i tak „negatyw” zawsze wyłazi), złośliwie, nagminnie próbuje króla ośmieszyć, przedstawić jako wsiowego głupka i zwykłego łajdaka, marionetkę uległą matce i siostrze (haha, „dobry” żart) oraz obrzuca go pomówieniami. Jak bowiem wiadomo na skandalach i negacji ikon najłatwiej się niestety wybić. Czasami, jak już pokazałem, posuwa się wręcz do przekłamań (jak z owym rzekomym wydziedziczeniem córek, co jest tezą zwyczajnie bzdurną, a to nie jedyny taki kwiatek). Co do pomówień, to niektóre są zwyczajnie wstrętne, jak np. to, że Kazimierz mógł maczać palce w śmierci Anny ,lub przynajmniej jej owej śmierci życzyć, a to jest zwyczajnie podłe, nawet w stosunku do bardzo dawno zmarłego człowieka.

Aha, i jeszcze jedno:

„Już mieliśmy w Polsce króla, który prawo do korony pozyskał przez małżeństwo z córką swojego poprzednika. Mowa o Wacławie Czeskim z czeskiej dynastii Przemyślidów.”

Jest to zwyczajnie nieprawda. Wacław nie objął tronu na zasadzie dziedziczenia poprzez żonę, bo poślubił córkę Przemysła II (notabene kolejna przereklamowana postać) już jako koronowany król Polski. Służyło to oczywiście jako dodatkowa podkładka, ale miało drugorzędne, albo i nawet trzeciorzędne znaczenie. Tak naprawdę jego „prawo” to było klasyczne prawo „dużej pałki”. Po prostu Wacław miał największą „pałkę” do obłożenia ciosami potencjalnej opozycji i był w stanie siłą narzucić ziemią polskim swoją władzę. Dorzućmy do tego całkowitą kompromitację prowincjonalnego awanturnika i fuksiarza, niejakiego Władysława Łokietka i mamy rządy Wacława, który wydawał się możnym najlepszą opcją w obliczu spektakularnego „kiksa” piastowskiego pretendenta.

No był jedynym męskim Andegawenem węgierskim, tylko co z tego? Układ sukcesyjny był zawarty i kilkakrotnie potwierdzony, wypadało go dotrzymać tym bardziej, że Ludwik był faktycznie bezdzietny. Wydawało się, że pozycja Kaźka jest niezagrożona (jako następcy po kuzynie). A co do zabezpieczenia praw owego WNUKA (nie wnuków, bo Kazimierz miał tylko jednego takiego, później także PRAWNUKA w osobie Zygmunta Luksemburskiego) to właśnie w latach 60 XIV Kaźko był niejako „pełną parą” szykowany przez dziadka do roli przyszłego króla polskiego, to niby nic? A oficjalny dokument też się pojawił w postaci testamentu Kazimierza. Czy to jego wina, że Ludwik przy pomocy przekupionych możnowładców ów dokument unieważnił? Wobec takich działań żadne dokumenty nie mogły być „odpowiednie”, bo każdy z nich był do załamania. Dodatkowo król był na dobrej drodze do dorobienia się syna z czwartą żoną Jadwigą (trzy kolejne córki). Gdyby pożył dłużej to kto wie co by było. Taki Henryk Brzuchaty miał kolejno pięć córek, a potem trzech synów, w tym pogrobowca. Jak więc widać widoki były, a sam król, jak to on zresztą, grał na kilku fortepianach jednocześnie (tutaj intensywne starania o syna, tam Kaźko, jeszcze gdzie indziej Ludwik). Co najwyżej można mieć więc do Kazimierza pretensje o to, że nie przewidział każdej możliwej ewentualności, nawet tych tak mało prawdopodobnych jak ta z reala. Ale oskarżać go fałszywie, że wydziedziczył kogoś kogo wydziedziczać nie musiał, ponieważ ów ktoś NIE MIAŁ żadnych praw do dziedziczenia (w Polsce kobiety nie mogły dziedziczyć, Jadwiga to był wyjątek)? To jest po prostu próba ataku na króla, i to wyjątkowo niska pod względem merytorycznym.

Trochę pani mota. Jakby Kazimierz miał w pełni legalnego (ślubnego) syna to Ludwik mógłby sobie najwyżej pogwizdać. Nie miałby w takim przypadku NIC do powiedzenia. Byłby niekwestionowany przez nikogo dziedzic. Gorzej by było z synem późnym z Jadwigi, ale tutaj Kazimierz stanąłby na głowie, a miałby panów polskich po swojej stronie (jakby im w ogóle nie zależało to stawili by twardy opór przed zawarciem tego związku, pamiętajmy: druga bigamia, a mimo to nawet nie sapnęli, nawet duchowni!). A dlaczego nie posunął się dalej? Podejrzewam, że zabrakło mu czasu. Był wciąż w dobrej formie, pomimo podeszłego wieku, i nie planował wybierać się na tamten świat. Ponadto Kaźko był nie tylko wnukiem króla, ale i jego adoptowanym synem. Z punktu widzenia Kazimierza to czyniło go dziedzicznym panem, tak jak i hipotetycznego, biologicznego syna monarchy. A Ludwik żadnych „przysiąg posłuszeństwa” nie odbierał. Jakby to miało wyglądać? Niby szlachta i panowie polscy służyli dwóm królom równocześnie i składali przysięgi posłuszeństwa obcemu władcy? To tak nie działało. Faktycznie w roku 1351, kiedy Ludwik przybył ze swoimi oddziałami na wspólną wyprawę wojenną, jego wuja złożyła poważna choroba. Wtedy to panowie polscy złożyli mu przyrzeczenie „przyjęcia go na króla” w razie śmierci Kazimierza. Ale nawet wtedy było to obwarowane pewnymi warunkami, to nie było tak, że król Węgier kazał, a tamci jak posłuszne pieski zamerdali ogonkami. Musiał się z nimi targować. Przecież gdyby to wyglądało tak jak pani to przedstawiła to znaczyłoby to, że Kazimierz był kimś nędzniejszym niż ludwikowy lennik… A taka teza jest wręcz „kosmiczna” i nie do obronienia. Nie było więc żadnych „przysiąg posłuszeństwa”, a jedynie kilkakrotnie potwierdzanie obietnic co do sukcesji i przedstawianie kolejnych warunków ze strony polskiej. Zresztą jeszcze co do sukcesji to jest też taka koncepcja, że Kazimierz autentycznie szanował Andegawenów i ich dokonania na Węgrzech i CHCIAŁ ich sukcesji w Polsce (postawił krzyżyk na piastowskich krewnych uznając ich za „nieperspektywicznych”), ale nie na zasadzie unii personalnej z Węgrami. Ciekawostką jest fakt, że w 1355 r. (w czasie rozmów w Budzie i wydaniu przywileju przez Ludwika dla szlachty polskiej w ramach ustępstw z jego strony), na wniosek króla węgierskiego, Kazimierz adoptował jego bratanka (a swojego ciotecznego wnuka, to tak jak Oktawian dla Cezara, wnuk siostry), Jana syna nieżyjącego od ok. roku Stefana. W myśl tamtych postanowień to Jan miał być najprawdopodobniej dziedzicem wuja w Polsce (mieliśmy więc mieć własną, polską linię Andegawenów, tak jak były już neapolitańska i węgierska).Pamiętajmy, że Ludwik miał wtedy niecałe 29 lat i nie był od tak dawna żonaty. Do głowy by mu pewnie nie przyszło (tak jak i jego wujowi), że nie będzie miał nawet jednego legalnego syna. Jan jednak zmarł jeszcze jako dziecko (w 1360, albo w 1363). Przyjmując taką wykładnie to cała ta akcja z Kaźkiem mogła być robiona w ramach takiego zabezpieczenia i traktowana (początkowo) nie do końca poważnie. Oczywiście król mógłby preferować własnego wnuka ponad wnuka siostry (a najlepiej własnego syna), ale z drugiej strony chyba faktycznie szanował dokonania szwagra i mógł sobie myśleć, że skoro Węgry wyszły na tej bocznej linii Kapetyngów tak dobrze, to może i Polska wyjdzie? Jak już nie będzie innego wyjścia? Tak naprawdę jesteśmy skazani na spekulację bo nie wiemy tak naprawdę co myślał Kazimierz i jak zmieniały się jego plany razem z rozwojem sytuacji. Unikajmy jednak parcia na siłę do jakieś sensacji typu: „Kazimierz wydziedziczył córki”. Już tyle razy pisałem, że to bzdura i wyjaśniałem dlaczego, że aż mi się szybko odechciewa.

Bez przesady z tym chłopaczkiem. W momencie zawierania przez Łokietka układów sukcesyjnych z zięciem Kazimierz miał 17 lat i był na ówczesną miarę w pełni dorosłym (także już od jakiegoś czasu żonatym) mężczyzną.

Co do tamtych przysiąg to jednak nie mogę się zgodzić co do takiej interpretacji. Były one bowiem z góry opatrzone jedną, podstawową „klauzulą”. Mówiła ona, że w chwili urodzenia się kazimierzowego syna wszelkie układy z Ludwikiem stracą swoją moc, a raczej zostaną zawieszone (na okres życia nowego królewicza) na czas nieokreślony. Ponadto nie byłby to nawet przysięgi wierności sensu-stricto, a raczej przysięgi powołania na tron właśnie Ludwika (ewentualnie przysięgi wierności-z-opóźnionym-zapłonem, wchodzące w życie w momencie BEZPOTOMNEJ śmierci Kazimierza). Także panowie małopolscy poparliby takie rozwiązanie. Przecież panowanie króla-dziecka, albo nawet niemowlaka, oznaczało jedno: regencję. I to może nawet na okres kilkunastu lat (wszystko zależy od tego ile miałby lat w chwili śmieci ojca). Po co komu obcy władca skoro jest swój w dodatku taki, za którego przez dość długi okres czasu to my będziemy rządzić? W realu Ludwik miałby w takim wypadku właściwie tylko jedną sensowną propozycję (bo raczej nie pchałby się na drugą stronę Karpat z wojskiem na pełnoskalowy konflikt zbrojny z Polską, miał inne problemy na głowie, a sam był ponadto człowiekiem rozsądnym). Mianowicie zaręczyć nowo narodzonego kuzyna z własną córką Katarzyną (zmarł co prawda w dzieciństwie, ale w takiej „alternatywie” może by przeżyła dzięki „efektowi motyla”, a jak nie to wkrótce pojawiła się jeszcze Maria, a później także Jadwiga). W posagu dałby węgierskie prawa do Rusi halickiej i może sypnął dodatkowo jakimś groszem i właściwie wszystkie sprawy byłyby załatwione. Niestety w praktyce wyszedł z tego jakiś pokraczny przekładaniec. W sumie to dość ironiczne jak wybitni władcy tamtego czasu mieli problemy z następstwem. W Danii wraz z Waldemarem IV Atterdagiem, którzy pozostawił tylko córki, kończy się dynastia Estridsenów, na Węgrzech Ludwik z wielkim trudem (17 lat bezdzietności) dorabia się tylko córek, co oznacza rychły koniec Andegawenów węgierskich, u nas Kazimierz Wielki znowu, tylko córki i złożenie z tronu Piastów (bo inne linie nie miały szans na następstwo). Jedynie farciarz Karol Luksemburski oddala koniec swojego rodu mając dwóch synów, wystarczy jednak tylko prześwietlić ile razy był żonaty żeby zobaczyć, że również tak gładko to mu też nie szło (dla przykładu taki Edward I angielski z jedną żoną miał 16 dzieci, a nie był to bynajmniej rekord). Napisałem „oddala” bo jak wiemy starszy z jego synów, Wacław, zmarł bezdzietnie (może był bezpłodny, a może to jego zdegenerowane pijaństwo było za to odpowiedzialne?), a młodszy Zygmunt to kolejny pechowiec, który ponownie, z wielkim trudem, dorabia się tylko jednej córki (trochę jak u nas Przemysł II, trzykrotnie żonaty i tylko jedno dziecko, w dodatku córka właśnie). I tak kreska przyszła z kolei na Luksemburgów, ku uciesze Habsburgów.

Drogi Anonimie, dziękujemy za podzielenie się z nami tę informacją i zachęcamy do czytania dyskusji, w których biorą udział i inni nasi Czytelnicy. Równie merytorycznych, interesujących a przy tym dojrzałych. Pozdrawiamy.

Uśmiechałaby się, ponieważ oznaczało to kilkanaście lat, podczas których to oni sprawowaliby realną władzę.

I nie, sukcesja córek Ludwika oznaczała przejście władzy w ręce obcych dynastii, tak jak u nas sukcesja po Kazimierzu. Wymarłych na Ludwiku Andegawenów węgierskich mieli w Polsce zastąpić Luksemburgowie (bo to Maria miała zostać zgodnie z wolą ojca królem-królową Polski, a nie Jadwiga) w osobie Zygmunta, prawnuka Kazimierza Wielkiego po kądzieli (to wyraźnie wzmacniało jego pozycję jako przyszło następcy). Na Węgrzech mieli natomiast zapanować Habsburgowie w osobie Wilhelma ożenionego z Jadwigą (ona miał być królową Węgier). Jednak po śmierci swojego męża Elżbieta Bośniaczka (bardzo nieciekawa postać, którą mąż trzymał od polityki z dala na odległość 3-metrowego kija), i dokonała chyba nie do zrozumiałej do dzisiaj wolty, polegającej na „zamianie” tj. Jadwiga jednak do Polski, Maria na Węgry (i odpowiedni mężowie). Tak więc „realnym” następcą króla Ludwika w Polsce miał być Wilhelm Habsburg… Ale jak wiemy panowie polscy (małopolscy konkretnie) nie życzyli go sobie. Co ciekawe, Zygmunt Luksemburski był już powszechnie zaakceptowanym przyszłym monarchą…