Seksualne niewolnice Hitlera. Naziści zmusili dziesiątki tysięcy Polek do prostytucji [18+]

Władze Trzeciej Rzeszy robiły wszystko, by obrzydzić żołnierzom obraz podbitych, słowiańskich narodów. Nie zawsze im się to udawało. Młodzi członkowie Wehrmachtu, którzy znaleźli się sami, bardzo daleko od domu, zaczęli pożądliwie spoglądać na piękne Polki, mijane każdego dnia na ulicach. Sytuacji nie ratowały (z perspektywy okupanta) nawet tak zwane ustawy rasowe, zakazujące nawiązywania społecznych, a już w szczególności intymnych kontaktów z „niższymi rasowo” ludźmi.

W grudniu 1939 roku na ulicach Warszawy zaczęły się pojawiać małe karteczki, rozklejane przez organizację konspiracyjną o nazwie PLAN. Jak podaje prof. Szarota, autor książki „Okupowanej Warszawy dzień powszedni”, ich treść głosiła:

Kobiety, które utrzymują z Niemcami stosunki towarzyskie, zawiadamia się, że są jeszcze miejsca wolne w domach publicznych.

To potępienie fraternizacji z wrogiem wydaje się być zwyczajnym, złośliwym komentarzem do odstępstw od patriotycznego kodeksu moralności. Jego autorzy nie mogli nawet przypuszczać, jak bardzo prorocze okażą się ich słowa…

Zaspokojone chucie gwarantem niemieckiej potęgi?

Horda samotnych mężczyzn odzianych w feldgrau miała swoje obmierzłe potrzeby. Stosunki płciowe z Polkami stały się powszechne. Zarówno te dobrowolne, jak i wiążących się z przemocą lub z kupczeniem ciałem za pieniądze i żywność. Chcąc w pewnym sensie przejąć kontrolę nad aktywnością seksualną swoich żołnierzy, niemieckie władze zdecydowały się na wprowadzenie systemu kontrolowanej prostytucji.

Jak pisze Maren Roger w swojej książce „Wojenne związki. Polki i Niemcy podczas okupacji”:

Popęd miał być regularnie zaspokajany, w celu utrzymania siły bojowej. Skrywał się za tym obraz specyficznie żołnierskiej męskości.

Aby nie zaszkodzić „sile bojowej” niemieckiego żołnierza, a przez to militarnej potędze Rzeszy, najwyższe dowództwo zadecydowało o stworzeniu całej sieci domów publicznych. Handel kobietami miał się odbywać pod auspicjami SS. Elitarna formacja oprócz zbrodni wojennych, fanatycznego uwielbienia dla Hitlera i pilnowania obozów koncentracyjnych dołożyła do swojego dossier sutenerstwo.

Cały proceder miał funkcjonować w taki sposób, by rodziny żołnierzy pozostające w Rzeszy o niczym się nie dowiedziały (mogłoby to podkopać morale!). Dlatego na domy publiczne wyszukiwano lokale w pewnym oddaleniu od koszar, zwłaszcza oficerskich, by ewentualni odwiedzający członkowie rodziny nie zorientowali się, co dzieje się w takim przybytku. W ramach sieci zorganizowanych domów publicznych, członkowie poszczególnych formacji mieli swoje własne burdele, na przykład esesmani i policjanci szli po jeden adres, a żołnierze Wehrmachtu udawali się pod inny. Korzystanie z burdeli nie było dla nich luksusem – prostytucja była dotowana z budżetu niemieckiego.

Choć za „biznes” z ramienia Trzeciej Rzeszy odpowiadało SS, to członkowie formacji nie pracowali jako administratorzy przybytków wątpliwej reputacji. Pilnowanie prostytutek powierzano najczęściej tak zwanemu personelowi miejscowemu, oczywiście o „nieżydowskim” pochodzeniu. Do tego zadania zatrudniano zarówno mężczyzn, jak i kobiety. Te ostatnie rekrutowały się często z posuniętych w latach pań sprzedajnego afektu, które były za stare by zarabiać na rogach ulic.

W okupanckim burdelu

Jak Niemcy obchodzili prawo zabraniające kontaktów intymnych z kobietami chodząc do burdeli? Aby jakoś usankcjonować ten absurd, twierdzono, że interakcje, do jakich dochodzi za zamkniętymi drzwiami domu publicznego mają charakter ekonomiczny, a nie społeczny.

Polek zamkniętych w burdelach nie traktowano jak ludzi. Były tylko narzędziami do zaspokajania popędu.

Dlatego sam akt miał być wyzuty ze wszelkiej prywatności. Ot, zwykłe zaspokojenie zwierzęcego popędu. Himmler w 1942 roku stwierdził:

Stosunek seksualny członka SS lub policji z polską kobietą jest aktem wojskowej niesubordynacji i będzie karany sądownie… [jednakże]… Nie widzę przeciwwskazań wobec stosunków w burdelach lub z prostytutkami znajdującymi się pod oficjalnym i medycznym nadzorem, ponieważ w tych sytuacjach nie może być mowy o ojcostwie ani żadnej więzi (cyt za: Carol Harrington, „Politicization of Sexual Violence: From Abolitionism to Peacekeeping”).  

Żołnierzowi nie wolno było przebywać dłużej z prostytutką. Spożywanie na miejscu alkoholu było zabronione. Nie było przyzwolenia na nocowanie w przybytku, a na ścianach wisiały ostrzeżenia, które cytuje Maren Roger:

„Używaj prezerwatywy, ponieważ istnieje groźba zakażeniem chorobą weneryczną!”, „Po stosunku płciowym poddaj się dezynfekcji”, „Zapamiętaj numer kontrolny swojej partnerki”.

Ów numer kontrolny miał za zadanie pomóc w ewidencjonowaniu kobiet i uniknięciu chorób płciowych. Kłopotliwe dary od Wenery były czymś, czego Niemcy wyjątkowo się obawiali.

Niemiecki żołnierz z Włoszką.

Dlatego zatrudnione w domach publicznych dziewczyny musiały się poddawać regularnym badaniom pod kątem schorzeń przenoszonych drogą płciową. Dodatkowo klienci przybytków zobowiązani byli do dokładnej dezynfekcji narządów. A jednak przypadłości weneryczne szerzyły się wśród żołnierzy na ogromną skalę.

Tylko profesjonalistki?

Naturalnie wyrastające w podbitych miastach domy publiczne dla niemieckich „bohaterów” należało zapełnić. W tym celu okupanci wykorzystywali dawne spisy. Przed wojną prostytucja w Polsce była jak najbardziej legalna, choć potępiana. Jak wynika z danych przytaczanych przez Józefa Mackiego w książce „Prostytucja” (1926 r.), na około 280 mieszkańców stolicy przypadała jedna zarejestrowana prostytutka. Jeśli weźmiemy pod uwagę te kupczące ciałem w tak zwanej szarej strefie, liczby wypadną nawet mniej korzystnie.

Po decyzji władz okupacyjnych o stworzeniu sieci lupanarów, córy Koryntu zaczęto przymusowo w nich zamykać. Przybytki te nie funkcjonowały jak typowe burdele – panował w nich porządek iście koszarowy, a rezydentki nie mogły o niczym decydować. Miały meldować się na kontrole sanitarne i świadczyć usługi na miejscu. Dodatkowym problemem były fatalne warunki higieniczne, na jakie narzekali nawet niemieccy lekarze.

Kobieta do burdelu dla Niemców mogła trafić między innymi wprost z łapanki takiej jak ta na zdjęciu.

Za wszelkie przestępstwa przeciwko regulaminowi przybytku, w którym pracowały, prostytutkom groziło umieszczenie w policyjnym więzieniu. Bywały bite, gwałcone i oblewane w mróz lodowatą wodą.

Oprócz pań obierających najstarszy zawód świata jako swoją ścieżkę kariery, w domach publicznych mogły się znaleźć także zwyczajnie Polki. Na przykład te, które zadawały się z Niemcami.

Żołnierz Trzeciej Rzeszy za złamanie ustawy o czystości rasy mógł zostać zamknięty w areszcie, natomiast jego towarzyszce groziło zamknięcie w burdelu. Tak stało się na przykład w przypadku poznańskiej ekspedientki Marii K., którą za karę umieszczono w największym w mieście domu publicznym.

Każda Polka mogła wpaść w tryby okrutnej maszyny

Zresztą, zarejestrowana jako prostytutka mogła zostać każda kobieta, którą – zdaniem Niemców – dało się zbyt łatwo pobudzić seksualnie, lub która roztaczała wokół siebie erotyczną „aurę”. Zresztą, wystarczyło spacerować ulicą! Naziści organizowali łapanki, w których zgarniali z ulic duże grupy ludności cywilnej. Spośród aresztowanych wyłuskiwali ładne młode kobiety i składali im propozycje nie do odrzucenia – burdel, albo obóz koncentracyjny.

Artykuł powstał między innymi w oparciu o książkę „Wojenne związki. Polki i Niemcy podczas okupacji”. Kup ją w księgarni Świata Książki.

Jeśli wybierały ten pierwszy, mogły mieć nawet pięćdziesięciu klientów dziennie. Jeśli zachodziły w ciąże, zmuszano je do aborcji, wszak przedstawicielki niższej rasy nie miały prawa nosić dziecka esesmana.

Adolf Hitler stał się jednym z największych sutenerów w historii świata. Ze względów logistycznych naziści uczynili z Polski ogromny węzeł przerzutowy żywego towaru dla swojej ogromnej armii. Kobiety w sile wieku wyłapywane w różnych zakątkach podbitych przez Niemców ziem wysyłane były i na front wschodni i na terytorium starej Rzeszy.

Te, które trafiały na zachód, lądowały w domach publicznych dla robotników przymusowych. Jadące na wschód miały zaspokajać żądze żołnierzy nacierających na Moskwę, którym nie wystarczało gwałcenie rosyjskich kobiet. W obie strony wysyłano także Polki.

Chorób wenerycznych panicznie bały się obie strony konfliktu.

Według danych, jakie przytacza Maren Roger w książce „Wojenne związki. Polki i Niemcy podczas okupacji”, ofiarą hitlerowskiej machiny stręczycielstwa padły tysiące Polek. Spośród około 50 000 kobiet przetrzymywanych w burdelach na terenach zajętych przez Niemcy stanowiły bardzo duży odsetek.

Oprócz doświadczonych pracownic seksualnych, do niemieckich burdeli trafiały także młode, nastoletnie dziewczęta, które doświadczywszy gehenny, nosiły w sobie traumy do końca życia. W czasie procesów norymberskich nazistowskim zbrodniarzom nie postawiono zarzutów związanych z tym procederem. W prasie spotykamy artykuły o niewolnicach seksualnych japońskiej armii w czasie drugiej wojny światowej, jednak o piekle Polek wciąż jest cicho.

Źródła:

1. Carol Harrington, Politicization of Sexual Violence: From Abolitionism to Peacekeeping, Abingdon-on-Thames 2013.
2. Maren Roger, Wojenne związki. Polki i Niemcy podczas okupacji, Warszawa 2016.
3. Inger Skjelsbæk, The Political Psychology of War Rape: Studies from Bosnia and Herzegovina, Abingdon-on-Thames 2012.
   
4. Tomasz Szarota, Okupowanej Warszawy dzień powszedni. Studium historyczne, Warszawa 1973.