Eutanazja dla dobra Rzeszy. Tak Hitler uśmiercał Niemców, których uważał za zbyt mało wartościowych

Przywódcy partii nazistowskiej, w tym Adolf Hitler, hołdowali poglądom, że państwo dla „wyhodowania” jak najdoskonalszego gatunku ludzkiego powinno w sposób istotny wpływać na prokreację swoich obywateli. Choć koncepcja ta, realizująca postulaty eugeniki, nie była niczym nowym, jednak w III Rzeszy posunięto ją do obłąkańczego ekstremum, dopuszczając możliwość fizycznej eliminacji osobników uważanych za niepełnowartościowych.

Nie odwoływano się przy tym wyłącznie do ideologii rasowej; niebagatelne znaczenie miały również bezwzględnie pojmowane względy ekonomiczne. Pasożyty, jak ich określano, korzystały bowiem z funduszy państwowych, ponadto zajmowały łóżka szpitalne oraz absorbowały personel, którego zaangażowanie można było wykorzystać choćby w leczeniu rannych żołnierzy Wehrmachtu.

400 tysięcy wysterylizowanych

Zaraz po przejęciu władzy przez Hitlera, w lipcu 1933 roku, uchwalono ustawę o przymusowej sterylizacji osób, u których stwierdzono chorobę dziedziczną mogącą spowodować u ich potomstwa wady psychiczne lub fizyczne. Kryteria, według których kwalifikowano mężczyzn i kobiety do zabiegów, były jednak tak niejasne, że można je było dosyć swobodnie interpretować i sterylizacją objąć np. ludzi mających kłopoty z nadużywaniem alkoholu lub cierpiących na depresję. W imię hasła „dzięki sterylizacji Naród będzie silny” do 1944 roku pozbawiono zdolności rozrodczych około 400 tys. osób. 

fot.NAC

Ledwie Hitler doszedł do władzy, a już narodowi socjaliści przyjęli prawo, które miało służyć „oczyszczaniu” narodu.

W tym samym czasie podjęto również wstępne kroki w kierunku bardziej radykalnych działań, czyli planowego zabijania chorych. Najpierw przygotowano ku temu odpowiedni grunt, rozpętując ohydną kampanię propagandową. W kronikach filmowych pokazywano specjalnie wyselekcjonowanych niepełnosprawnych, o możliwie jak największym stopniu deformacji, a ujęcia kadrowano tak, aby wzbudzić w widzach poczucie grozy. Tym sposobem starano się wyalienować „degeneratów” ze społeczeństwa.

T4. Plan masowego mordu na niepełnosprawnych

Akcji „eutanazyjnej” nadano kryptonim „T4”, od siedziby centrali przy Tiergartenstrasse 4 w Berlinie. Określenie „eutanazja” jest w tym przypadku oczywistym eufemizmem. Całe przedsięwzięcie bynajmniej nie miało nic wspólnego z miłosierdziem – było to zaplanowane z zimną krwią masowe ludobójstwo. Szokujące jest to, że ta ponura zbrodnia była dziełem ludzi tytułujących się dumnym mianem lekarzy, a więc związanych przysięgą Hipokratesa, która wymagała, aby zawsze starali się leczyć i ratować chorych. Jednym z głównych bezwzględnych lekarzy morderców był osobisty medyk Hitlera, doktor Karl Brandt.

Początkowo, w sierpniu 1939 roku, akcją objęto jedynie chore niemieckie dzieci. Uśmiercano je w specjalnych oddziałach szpitalnych przez podanie fenobarbitalu lub głodzono na śmierć. Do końca wojny zabito w ten sposób co najmniej 5 tys. małych pacjentów. Ich zwłoki wykorzystywane były przez niemieckich uczonych do badań naukowych.

Prawda o horrorze niemieckiej okupacji w książce Dariusza Kalińskiego pod tytułem „Bilans krzywd”. Już dziś zamów swój egzemplarz z rabatem na empik.com.

Następnie, zgodnie z dekretem Hitlera z dnia 1 września 1939 roku, przystąpiono do eksterminacji dorosłych chorych. Przygotowano dla nich na terenie Rzeszy sześć ośrodków zagłady, ulokowanych na terenach szpitali psychiatrycznych bądź placówek opiekuńczych. „Dezynfekowano”, czyli zabijano ich tam w komorach gazowych tlenkiem węgla.

Pomordowanych ograbiano z cenniejszych rzeczy osobistych. Wyrywano im też złote zęby, następnie zwłoki palono w krematorium. Niespalone części szkieletu mielone były w elektrycznych młynkach. Prochy zakopywano lub wrzucano do rzeki. Cała procedura, od chwili przybycia pacjenta do momentu „przetworzenia” jego zwłok w mączkę kostną trwała zaledwie kilka godzin. Rodzinę informowano o śmierci dopiero po pewnym czasie, aby łożyła jeszcze środki pieniężne na utrzymanie chorego.

Gruźlica a nie ludobójstwo

Aby zatrzeć ślady i zaciemnić obraz tej zbrodniczej działalności, odpowiednio preparowano dokumenty dotyczące zgonów. Zawierały one fałszywe dane co do przyczyny i miejsca śmierci. Jedną z bardziej „popularnych” chorób, na które rzekomo umierali pacjenci, była gruźlica.  Miejscem zgonu często wymienianym w dokumentach był natomiast zakład dla obłąkanych w Chełmie, mieście leżącym na wschodnim krańcu Generalnej Guberni.

fot.Bundesarchiv/Friedrich Franz Bauer/CC-BY-SA 3.0

Początkowo w ramach Aktion T4 mordowano tylko chore dzieci. Na zdjęciu mali pacjenci szpitala psychiatrycznego Schönbrunn.

System masowej zagłady wypracowany i przetestowany podczas likwidacji niepełnosprawnych stosowano później z powodzeniem w niemieckich obozach śmierci w Polsce. To w czasie akcji „T4” pierwsze szlify zdobywali tacy zbrodniarze jak Christian Wirth, późniejszy komendant obozu w Bełżcu, czy Franz Stangl, komendant obozów śmierci w Sobiborze i Treblince.

Do 21 sierpnia 1941 roku, kiedy oficjalnie zakończono akcję „T4”, zamordowanych zostało ponad 70 tys. niepełnosprawnych obywateli Rzeszy. Jednak tak naprawdę zabijano ich do końca wojny, zmieniły się tylko sposoby i miejsca zadawania śmierci.

***

Ogrom bestialstwa, nierozliczone zbrodnie i niemiecka odpowiedzialność. Bezkompromisowy obraz niemieckiej okupacji Polski w nowej książce Darka Kalińskiego: „Bilans krzywd”. Zamów ją już dziś..

Bibliografia:

Artykuł powstał na podstawie źródeł zebranych przez autora w trakcie prac nad książką „Bilans krzywd. Jak naprawdę wyglądała niemiecka okupacja Polski”