Dlaczego warszawiacy nienawidzili powstańców? Oblicze 1944 roku, o którym wciąż się milczy

O ja pierdziu … gamoń z Lublina pisze o Warszawie, pod niemiecki jurdieldt (przekażcie, że nie fanatyczna Wa-wa zapamięta tego „publicystę historycznego” ;)

I właśnie dlatego nie należy gloryfikować wojny. Wojna to głupota. Korzystanie z uroków życia to mądrość.

czesi byli zawsze madrzejsi od nas – jezeli chodzi o religie czy o wojne i teraz zyja sobie spokojnie

„Czytaj dalej” – co to ma być? Po co mam to co chwilę klikać? Jakbym nie chciał czytać to bym nie czytał a ja chcę czytać a nie chcę co chwilę klikać. Patologia jakaś..

Błąd. Powinni nienawidzić Niemców i Ruskich.

Do czego nas Niemcy doprowadzili… Wiadomo było Niemcom, że cywile dotkliwiej odczują powstanie. Jak potoczyły się losy powstania nikogo nie dziwi. Dziwi za to autora sytuacja, że ludzie zaczynają w momencie kryzysu tracić morale. Powstańcy chcieli walczyć z Niemcami widząc ich bezwzględność, a cywile w tym czasie umierali z głodu. Kolejna tragedia za którą Niemcy odpowiadają. Procesy w RFN niemieckich zbrodniży pokazały jaką niską ten nasz sąsiedni naród ma moralność. Może autorze o tym napiszesz dosadnie artykuł???

Dlaczego nie mówi się o prawdziwych powodach dla których wojska rosyjskie nie pomogły powstańcom? Dlaczego nie podaje się prawdziwych danych ilu cywili zginęło lub zostało wywiezionych do niemieckich obozów zagłady przez całkowicie nie przygotowane powstanie?
Pytań jest wiele ale odpowiedz najczęściej podkreśla bohaterstwo powstańców co jest niezaprzeczalne ale jak określić mocodawców tego powstania, wystawiających ludzi do walki bez szans wygrania i jako mięso armatnie?

O Powstaniu Warszawskim pisano nawet prace doktorskie.Było i wiemy jak się skończyło.Nie jestem warszawiakiem,jestem z Podkarpacia,ale podziw dla młodych powstańców towarzyszy mi całe życie.Ich odwaga i determinacja i na koniec dla większości śmierć.Zostawmy politykę,popatrzmy na postawę,kogo dzisiaj byłoby na to stać?Proszę o chwilę zadumy,nie oczekuję odpowiedzi.

Nie dziwię się, że moja Babcia, która przeżyła Powstanie, nigdy nie chciała o tym rozmawiać. O tym, ze była ranna (zachował się wypis z szpitala) – napomykała. O tym, że jej mieszkanie zostało dokładnie obrabowane – wspominała z goryczą. Ocalałe fotografie (jeszcze sprzed I wojny), na których odbiły się podeszwy butów rabusiów, oczyścił mój Ojciec. Ocalał album z pocztówkami również sprzed I wojny, ze znaczkami(!) (dziś pewnie trafiłby do jakiegoś kolekcjonera, szczęśliwie to ja jestem obecnie jego posiadaczką), bo rabusie woleli inne przedmioty – biżuterię, piękne bibeloty, porcelanowy serwis, z charakterystycznym wzorem wykonanym z wtopionego srebra (jeden spodeczek udało się odzyskać od handlarza tuż po wojnie). To „tylko” straty materialne, ale z nimi wiązały się piękne wspomnienia dzieciństwa i młodości. Nic dziwnego, że Babcia – przecież warszawianka,podobnie jak jej syn a mój Ojciec od pokoleń, nie chcieli mieć nic wspólnego z tymi, którzy „uzupełnili straty ludnościowe rodowitych warszawiaków” i gardzą mieszkańcami innych miast… A Powstańcom – wieczna chwała; to nie Oni – cudna, ideowa młodzież – byli winni klęski…

I nie ma mojego komentarza

Merytoryczny w treści artykuł, wszystko jasne, czytelne i nie sposób się z tym nie zgodzić. Wielka szkoda, że szukając źródeł pan Mateusz nie trafił na książkę panów Marata i Wójcika pt.”Made in Poland”; będącej wywiadem rzeką z p. Stanisławem Likiernikiem, żołnierzem Kedywu; krytycznie ustosunkowanym do decyzji o wybuchu Powstania. Jest to o tyle dziwne, że p.Likiernik był pierwowzorem tytułowym – „Kolumbem” z powieści p.Bratnego. Książki wymienionej w bibliografii.

Tak, czyli wychodzi z tego, że wszystkie powstania i zrywy wolnościowe przeciw zaborcom czy okupantom były bezsensu, gdyż we większości były przegrane, a do tego zawsze ginęli niewinni i ludność spotykały jeszcze większe represje…

Panie Mateuszy dziekuje za zainteresowanie

Czyli co? Poddać się jak francuzi i układać się z niemieckim okupantem tworząc rząd typu vichi? Oddać Pragę poddając Czechy niemcom? Każdy szwab (niemiec) którego ukatrupili powstańcy przybliżył koniec wojny.

Powstanie miało trwać 4-6 dni. Potoczyło się inaczej.Nawet nie po myśli przeciwników. Konsekwencje były nieprzewidywalne materialne polityczne nie mówiąc o ludności cywilnej.Winę ponoszą mniejszą czy większą wszystkie strony.Oby nigdy nie było w Polsce takich- Termopile.

„Lepiej umrzeć stojąc niż żyć na kolanach”

Czy nikt już nie czyta „Pamiętników z Powstania Warszawskiego” Mirona Białoszewskiego, że takie coś stanowi dla niego novum?

Odkąd poznałem książkę Mirona Białoszewskiego, dawno temu, przestałem się bezkrytycznie zachwycać „powstańczą legendą”, która zdominowała nawet prace poważnych historyków,

Gdy słyszy się – 200 tys.ofiar i całkowicie zrujnowane miasto, nie trzeba wielkiej wyobraźni, aby zobaczyć horror. Taki, jaki opisał autor artykułu, a tymczasem jest to tylko mały wycinek tego co się naprawdę działo. Był już prawie koniec wojny, Wyniszczeni Warszawiacy przeżyli okupację i wreszcie miał nastąpić jej kres. Tymczasem spadło na nich piekło. Słyszałam relacje ludzi, którzy patrzyli na śmierć prawie wszystkich swoich bliskich, widziałam matkę, której na jej oczach zabili trójkę maleńkich dzieci. Moim zdaniem Powstanie było głupotą, a dowódcy powinni stanąć przed sądem. Obowiązkiem wojskowych jest realistycznie oceniać siły wroga i przewidywać konsekwencje. Nie można szafować ludzką krwią.Chylę czoła przed Powstańcami. Ale Powstanie Warszawskie uważam za jedno z najtragiczniejszych i najmniej potrzebnych zrywów Polaków.

Kiedy moja warszawska część rodziny się spotykała to wspominała czasy przedwojenne, o powstaniu mówili też, ale mniej.
Co do wspomnianego Likiernika – to chyba on przypomniał taką akcję kiedy porucznik AK wysłał grupę harcerzy na karabin maszynowy każąc im biec “rojem”, że dużo zginie ale ci co dobiegną, zwyciężą. No comments.
Co do literatury – Białoszewskiego “Pamiętnik z powstania” to lektura bardzo przygnębiająca.

Dodam jeszcze to: Fff wyżej pisze: “Ty *** Warszawiakom to ty mozesz stopy co najwyzej lizac”
Fff chyba należy do tej samej kategorii co szabrownicy.
Dodam jeszcze jedną rzecz – poza gehenną ludności Warszawy przypomnę straty materialne związane z kulturą i historią – na przykład systematyczne palenie przez Niemców Biblioteki Narodowej z tysiącami niezbadanych jeszcze manuskryptów, druków. Podobnie Archiwum Akt Dawnych. I tyle innych. Strata nie do odrobienia. Straciliśmy część naszej historii. Ergo, wg Hitlera – przestaliśmy być narodem. Co widać,

Obecnie kompradorscy politycy POPiS-u wciągnęli Polaków w wojnę domową na Ukrainie! Ściągnęli nam UPAińców na głowę. Postępuje ukrainizacja kraju!
Czy jest możliwość powstrzymania tych psychopatów? Jest! Szanowni Czytelnicy rozliczmy ich przy wyborach! Żeby nigdy więcej nie doszli do władzy!
Ku przestrodze!

Zapraszam na stronę internetową o Powstaniu Warszawskim 1944.

Tylko wrog Polski, ten kto nie kocha naszego Narodu moze pisac takie bzdury i klamstwa.

Tematyka lepiej wychodzi specjalistom nie ekonomistom ( i nie jest nim Bartoszewski).

Winnym wybuchu PW były resztki sanacyjnych panów w Londynie. Wybuch PW nie był przypadkowy. Kilka dni wcześniej ogłoszono Manifest Lipcowy, który nie uwzględniał sanacji w nowym rządzie Polski.
PW miało pokazać, że sanacja przeczekująca wojnę na salonach w Londynie ma wpływ na wydarzenia w kraju. To nic, że poświęci ok. 200 tyś Polaków – dla sanacji to nie wielka cena za próbę utrzymania władzy.

Zapominamy o wielu skutkach jakie podniosło za sobą powstanie. Ale też co by się wydarzyło gdyby to nie było. W chwili wkroczenia Sowietów doszło by do czystek na masową skalę wśród członków AK jak i wśród cywilów. Po wyzwoleniu Warszawy NKWD urządziła sobie na terenie KL Warschau więzienie dla jeńców niemieckich i członków AK i działał on aż do 1956 roku. No i najważniejsze wielu opozycjonistów w czasie PRL jako wzór do naśladowania obrali sobie powstańców Warszawy.

Jedyne zastrzeżenie do autora jakie mam to wrzucenie do jednego worka razem z szabrownikami mieli oni dość „trudne” życie w powstańczej Warszawie kara śmierci wykonana od razu czesto poprzez samosądy.
Chętnie za to przeczytał bym o nich w kontekście całego okresu IIWŚ i okupowanej Polski i okresu powojennego. Bo z tego co się troszkę orientuje to na ziemi lubuskiej był z nimi bardzo duży problem.

Przeczytałam bardzo dokładnie wszystkie komentarze i artykuł. „Powstanie Warszawskie bez względu na decyzje w Londynie i tak by wybuchło” powiedział mi w rozmowie uczestnik Powstania Pan Janusz Opowiedział mnie i mojemu synowi lat 11 o życiu w okupowanej Warszawie. Jak było trudne, ilu wyrzeczeń i poświęcenia wymagało. Jak młodzi ludzie, którzy zaczynali swoje dorosłe życie nie mieli żadnych perspektyw ani na wykształcenie ani na pracę. W domach często nie było co jeść. Co chwila były łapanki. Nie było żadnego stałego punktu odniesienia na przyszłość. Na ich oczach Niemcy rozstrzeliwali lub wywozili do obozów ich rodziny i przyjaciół. W takim nastroju narastająca frustracja gniew i złość mogła tylko zrodzić chęć odwetu w naszej kochanej młodzieży warszawskiej. W Powstaniu walczyli nie tylko Warszawiacy. Każdy z nich to osobna historia. Każdy człowiek czy to cywil czy Powstaniec to inny punkt widzenia i inny sposób na radzenie sobie w tej trudnej sytuacji. Jedni chcieli walczyć inni uciekać. Nikogo nie można potępiać. NIKOGO. Wszystkim ludziom, którzy złożyli swoje życie w ofierze naszej kochanej Warszawie należy się od nas szacunek i nie istotne jest to czy był to cywil czy Powstaniec. A wszystkim żyjącym uczestnikom Powstania Warszawskiego jak co roku chcę podziękować za ich odwagę i walkę i poświęcenie. Oni przez całe swoje życie zastanawiają się czy było warto…. Ale to są cudowni ciepli ludzie, który do dzisiejszego dnia opłakują swoich poległych bliskich. Jutro o 17 jak zwykłe oddam im cześć i chwałę.

Bardzo ciekawy artykuł. Ja uważam, że nie powinniśmy oceniać Powstańców…nie żyliśmy w tamtych czasach, nikt z nas nie wie jakby się zachował. Cytując słowa pewnej znanej, nie żyjącej już poetki- Tyle o sobie wiemy, na ile nas sprawdzono. Ja osobiście podziwiam i ogromnym szacunkiem darzę tych, którzy walczyli. I co roku zadaję sobie pytanie, co ja bym zrobiła? co zrobili by moi rodzice? sąsiedzi? To były straszne czasy…

Zgadzam się w 100%.Cześć ich pamięci.

Jestem ze starej warszawskiej rodziny. Część walczyła w powstaniu, część nie. I jedni i trudy pamiętają je jako kaźń i rzeź miasta. Wszelcy „fanatycy” drodzy; jesteście dla nas Warszawiaków, napływowymi, wieśniakami wepchniętymi w nasze miasto, w wannie trzymającymi węgiel. Skujcie swoje chłopskie ryjła i jak ktoś wam uprzejmie opisuje stosunek miasta do powstania, pomijając np. oblewanie powstańców zawartością wiader, na podstawie konkretnych, powstańczych, źródeł to nie pyskujcie tylko pomyślcie.

Powoływanie się na Juliusza Wilczura-Garzteckiego samo w sobie wiele mówi…
(wystarczy sobie wpisać w google żeby się przekonać co to była za swołocz)

Już o nastrojach negatywnych wspominał Roman Bratny w „Rok w trumnie” ale wtedy był zelżony, bo wpisywał się w stan wojenny.
O nim może też powinie autor wspomnieć, traktując rzetelnie swoją powinność. Bratny jest twórcą o sporym dorobku.

listopadowe bez sensu, styczniowe bez sensu, Somossiera i warszawskie bez sensu…Można tak długo, Ja patrze inaczej, może trochę biznesowo. Jest coś takiego jak wyrabianie sobie „marki” I uważam, że to procentuje , te zrywy – dla przyszłych pokoleń. I myślę,ze przez ostatnie kikadziesiat lat,niejeden satrapa z sąsiedztwa albo wewnętrzny – podrapał się po głowie: hmm…z tymi Polaczkami trzeba uwazac, bo w razie czego zrobia jakąś partyzantkę albo powstanie i się wp…olę po uszy..

Ej Polaki, Polaki . Jak was nikt nie bije to wam we lbach szumi i musita sie bic ze soba.

Panie Mateuszu – gratulacje. Było krótko i na temat. Ojciec (oficer z Powstania) rękę by Panu podał. A syn Jego dość mocno w tematyce też siedzi :) Powodzenia i dalszych, równie dobrych, tekstów.

Przepięknie wpisał się Mateusz Drożdż w retorykę komunistycznych macherów dezinformacji. Tak trzymaj dobry człowieku i rękę sobie podaj z niejakim Zychowiczem.

Pamiętam że kiedy oglądałem ,,historie bez cenzury” na temat powstania to autor stwierdził że nie możemy oceniać tych wydarzeń bo… z całym szacunkiem dla autora sympatycznego i ciekawego programu to nie wiem dlaczego wyjątkowo powstania mamy nie oceniać. Dla Pana Mateusza z kolei ,,wielkie piwo” za tak odważny artykuł. Musimy bowiem przeanalizować tak wiekopomne wydarzenia i wyciągać z nich wnioski na przyszłość. Obraz powstania uświęcony przez patriotyczną tradycje- morowe panny sanitariuszki, uśmiechnięci chłopcy w panterkach i w ogóle rozśpiewane ,,warszawskie dzieci idące w bój” to tylko częściowy obraz obok którego są niestety mniej chwalebne wątki, w tym takie o których czytałem w pamiętnikach czy książce J. Ciechanowskiego czyli np. głupota dowództwa czy samowola brutalnej żandarmerii powstańczej. I w połączeniu z faktem że większość mieszkańców czuła się oszukana to- piszę to z pełną premedytacją nie dziwie się że ci ludzie pałali nienawiścią do powstańców i omalże nie dochodziło na rannych powstańcach do linczu. Warszawiacy stanęli do walki żeby zwyciężyć a nie zginąć w przeliczeniu 1 Niemiec na 100 Polaków.

Zresztą czytałem również o tym że mieszkańcy podwarszawskich miejscowości śmiali się z tragedii Warszawy twierdząc że sami są sobie winni. Nie wiem na ile były takie zachowania częste ale były. Przeczytałem jeszcze parę komentarzy- wszyscy którzy krytyków powstania opisują jako komunistów itp… niech się zastanowią kto w tym powstaniu najwięcej osiągnął, jak bardzo ułatwiło ono sowietyzacje Polski i jakie persony związane ze środowiskiem konserwatywnym i patriotycznym chciały kary śmierci dla osób odpowiedzialnych za powstanie. Poza tym to nie możemy pisać historii pod dyktando patriotycznej (ani politycznej) poprawności bo jest to śmieszne i dziecinne. Skoro dawnej nasi przodkowie byli tacy zapobiegliwi, mądrzy i humanitarni to dlaczego obecnie w naszym życiu publicznym tyle zjawisk odmiennych. Wiem że dużo można na wrogów zrzucić ale nie wszystko się da i czasem do swoich win i błędów też trzeba się przyznać i wyciągnąć z nich wnioski

Witajcie, autor opisuje prawdę wyrwaną z kontekstu. Zupełnie nie pamięta od czego to wszystko się zaczęło, a kilku lokalnych baranów w komentarzu udowadnia że Warszawa nie jest wyjątkiem na mapie Polski w czasie II WŚ, licytuje się która krew i cierpienie jest Ważniejsza?! Żenada.
Nie ma wątpliwości kto jest winny za wybuch powstania ! Nie ważne czy było ono sensowne czy nie. Nie ważnie kto w kogo doniczkami rzucał i z jakiego powodu. Jest tylko jedna przyczyna, NIEMCY ! Tak samo jak dziś nie ocenisz kobiety, która napadnięta o zmroku przez 120kg zboczeńca próbuje się bronić, i dlatego że sama waży 60kg jest skazana na porażkę, więc lepiej żeby dała się wydym… i okraść. Tak jest lepiej i nam to oceniać?!. I najlepiej komentować jej zachowanie siedząc na dupsku przed komputerem, bo wówczas na pewno umiemy postawić się w sytuacji tej kobiety i tych wszystkich powstańców, zwykłych ludzi którzy próbowali przeżyć wojnę ! Tak na 100 % mamy rację!?

Gratulacje dla autora, świetny artykuł, bardzo dobrze napisany. Pozdrawiam serdecznie!

Panie Mateuszu, mam swoje lata, a ciągle dzięki takim ludziom, jak Pan dowiaduję się wielu istotnych rzeczy z naszej historii. Dziękuję. Artykuł bardzo wyważony i to cenne, zwłaszcza w dzisiejszej dobie, kiedy próbuje się pisać od nowa historię, zacierając czarną, czy choćby tylko szarą jej stronę. Serdecznie pozdrawiam.

weszcie jakis promyk prawdy o kolejnej polskiej politycznej glupocie,szkoda tylko ze i tak zrozumie to niewielki odsetek czytajacych.ogoleni chlopcy z zaslonietymi twarzami i baseballem w reku czyli prawdziwi polacy pewnie maja inne zdanie.

Autor porusza straszliwie trudna i wrażliwa tematykę lecz robi to z dystansem którego tu wielu komentującym brakuje. Mam nadzieje ze nadejdzie taki czas kiedy z honorem oddamy CZEŚĆ KAŻDEMU MIESZKAŃCÓW WARSZAWY TAMTYCH DNI i uznamy ze nie nam oceniać ich postępowanie. Musimy zrozumieć rzeczy dobre i złe z tym Powstaniem związane i na cala przyszłość wyciągnąć lekcje. Módlmy się o to by nie było nam dane wykorzystać wiedzy w praktyce. Autora pozdrawiam ;-)

Londyńscy zwyrodnialcy z pseudorządu nibypolskiego powinni być sądzeni jak ich kumple w Norymberdze ,najpierw juz miesiąc przed wybuchem powstania nakazali wywozić bron z Warszawy a potem w najmniej dogodanym momencie wywołali powstanie w momencie gdy do Warszawy zblżały się trzy pancerne dywizje szwabskich czołgów ,to było dogadane z Niemcami aby wybić ludność cywilną,chwała od Boga że akurat w tym momencie pojawiły się czołówki czołgów radzieckich i choć przegrały bitwę pod wołominem 30 lipca to zahamowany rzeź do jakiej miało dojść już na samym początku powstania

myślę, że gdyby KG AK wiedziała, że Armia Czerwona na rozkaz Stalina odstąpi od wyzwalania Warszawy nie pomagając Powstańcom a dodatkowo wiedzieli, że Hitler wyda rozkaz całkowitego zniszczenia miasta wraz z jego ludnością cywilną to z pewnością Powstanie by nie wybuchło.
No ale nie wiedzieli tego – nie wiem, czy nie poszli do wróżki czy jasnowidza – cholera wie.
Pewnie Rydz – Śmigły i minister Beck w sierpniu `39 gdyby zasięgnęli rady jakiejś wróżki czy innego medium to by pozyskali info że jednak Anglia i Francja nam nie pomogą i zgodzili się na żadania Adolfa Hitlera i do wojny by nie doszło.
Mam nadzieję, że współcześni analitycy po przeczytaniu mojego cynicznego komenta w jakiś sposób się opamiętają w szukaniu winnych nieszczęść swojej Ojczyzny wśród Polaków a nie ówczesnych agresorów ze Wschodu i Zachodu.

Ten artykuł jest jednym wielkim łgarstwem. Żeby się wypowiadać na temat Powstania, trzeba znać ówczesne realia i przede wszystkim być mieszkańcem miasta. Inaczej wychodzą bzdury.

Powstanie przeżyłem na Bielanach które były wówczas „ziemią niczyją” czyli ani powstańców ani Niemców Wychowany byłem w domu związanym z konspiracją jak tajne nauczanie czy przechowywanie ukrywających się. Dopiero 19 września Niemcy wszystkich wygarnęli i popędzili okrężną drogą ( przez Gać ) do Pruszkowa. Udało się w środku nocy uciec i po kilku dniach dotarliśmy do znajomych w Ożarowie. W październiku obserwowaliśmy kolumny powstańców prowadzonych do niewoli i byłem oburzony gdy jakaś kobieta wykrzykiwała, że przez nich straciła dorobek całego życia. Łatwo się wypowiadać tym, którzy te historie znają z lektury.

Panie Mateuszu. Staram sie pozytywnie odczytac Panskie intencje. Temat jest naprawde delikatny wiec wymaga naprawde duzej rzetelnosci.
Los cywilnych warszawiakow byl naprawde tragiczny. Wszyscy ktorzy przezyli o tym wiedza. Gorzej z nastepnymi pokoleniami. Ich swiadomosc historyczna jest czesto wypelniana klamstwem.
Dlatego dobrze ze Pan przypomnial, ze oprocz obelg i wyzwisk ludzie zegnali z miloscia Powstancow odchodzacych do niewoli. Pamietnym jest obraz staruszki blogoslawicej odchodzacych ze Starowki.
Nie mogl Pan zamiescic Jej zdjecia wiec pozostalo zdjecie hitlerowcow zegnajacych Powstancow.
Natomiast troche razi mnie wybor tematu.
Sposrod bogatego materialu dotyczacego tych heroicznyh dwu miesiecy, wybral Pan strzepy pojedynczych relacji, ktore poruszaja z pewnoscia rzeczywiste obserwacje i odczucia pojedynczych osob, a nawet glosy prasy i raporty dowodztwa, mowiace o uciazliwosci niektorych aspektow przetrwania. Otoz problem stosunku ludnosci cywilnej do Powstancow zmienial sie kardynalnie – od eufori do wyzwisk, a pozniej do szacunku i podziwu. Ten problem byl problemem marginalnym w porownaniu z glodem, brakiem wody, oraz niszczeniem Miasta i ludzi przez Niemcow i Rosjan (nie wszyscy wiedza, ze Sowieci rowniez ostrzeliwali Warszawe ogniem artyleryjskim).
Oczywistoscia jest, ze warunki zycia rzutowaly na stosunek cywilow do zolnierzy i odwrotnie.
Jednakze, pomimo nieopisanych cierpien, ludnosc cywilna generalnie wspomagala do konca swoich zolnierzy – swoich synow i corki.
Warszawa w tym czasie zyla jak jedna wielka rodzina. Przyjmowano uchodzcow z innych dzielnic, dzielono sie skromnym pozywieniem, pomagano innym w miare mozliwosci. Akty otwartej wrogosci do innych Warszawiakow nalezaly do sporadycznych i byly tepione.
Tego typu konflikty byly naprawde marginalnym problemem zycia spolecznosci warszawskiej w warunkach najwyzszego zagrozenia, chociaz „joby” na dowodztwo i zolnierzy sypaly sie gesto.
Dlatego nie rozumiem powodow wyszukiwania, wywlekania i propagowania zupelnie marginalnych incydentow tamtego czasu. Mysle ze znacznie wieksze i powazniejsze konflikty zaistnialy by w kazdym innym miejscu w takich warunkach.
Prosze zapoznac sie z sytuacja panujaca w warszawskim Ghettcie za okupacji.
Nic dziwnego ze inz. Czerniakow, Polak i Zyd w jednej osobie, nie mogac pogodzic sie z dzialalnoscia swoich ziomkow z Judenratu, popelnil samobojstwo widzac ich stosunek do wspolbraci.
Prawdopodobnie stara sie Pan „odbrazowic” Powstanie Warszawskie zgodnie z panujaca obecnie moda, odbrazowiania wszystkiego co polskie. Jednak moda i prawda nie zawsze ida w parze.
Zeby opisac prawde, nalezy umiec zachowac odpowiednie proporcje. Mowiac o ciemnych stronach danego okresu, nalezy jednoczesnie przytaczac fakty heroizmu spolecznego, ktore wielokrotnie przewyzszaly te brzydkie incydenty. Uwazam, ze Panska praca, jakkolwiek prawdopodobnie rzetelna co do zaistnialych faktow (nie sprawdzalem), generalnie jest stronnicza i posiada antypolska wymowe. Nie mozna mowic o pewnych rzeczach nie znajac okolicznosci i klimatu tamtego czasu. Te bledy skladam na karb Panskiej mlodosci i braku znajomosci odpowiednich zrodel, a nie celowej antypolskiej dzialalnosci.
Panskie zrodla historyczne opieraja sie na pracach wydanych w PRL, zwykle w formie beletrystycznej, poniewaz nie ma Pan dostepu do innych.
Powinien Pan brac pod uwage fakt komunistycznej propagandy i cenzury szalejacej w PRL. Dopiero po 1956 roku ukazalo sie doslownie kilka w miare rzetelnych prac o Powstaniu.
„Kolumbowie” Bratnego otworzyly tez ten rodzaj literatury – pewnie dlatego, ze Roman Mularczyk – „Bratny” podobnie jak „Machabeusz” – Likiernik, byl tez Polakiem i Zydem w jednej osobie i tylko dlatego udalo mu sie wywalczyc wiele sformulowan zawartych w „Kolumbach” w okresie zachwiania sie rzadow Zydokomuny.

Uwazam, ze w literaturze popularnej najlepiej oddaje klimat Powstania Stanislaw Podlewski w „Przemarszu przez Pieklo” – ksiazki tez obarczonej bledami, ale oddajacej realia walki i zycia na Starowce.

Natomiast niezorientowana mlodziez, po przeczytaniu Panskiego obszernego artykulu moze utrwalic sobie tylko obraz Powstancow tlukacych kolbami kobiety stojace w kolejce po wode.
Mam nadzieje, ze to nie bylo Panskim zamyslem.
Nie chce Pana urazic, ale tak oceniam ten, przeciez bardzo interesujacy, artykul.
Pozdrawiam.
L1

Szanowny Panie Leszku,
Bardzo dziękuję za Pana wpis. Ma Pan rację pisząc, że temat jest delikatny, jednak moim zdaniem trudno nazywać go antypolskim. Faktem jest, że dotyczy wątków pobocznych Wielkiej Historii, ale proszę pamiętać, że w naszej skomplikowanych dziejach trzeba brać pod uwagę różne jej aspekty, także punkt widzenia osób cywilnych, o których udziale w wydarzeniach często się zapomina. Inaczej te same wydarzenia mogli postrzegać przecież żołnierze, a inaczej – cywile, inaczej młodzi, a inaczej starsi, kobiety a mężczyźni, ludzie prości a ludzie wykształceni. Samo brzmienie tematu zaproponowała Redakcja, natomiast zgadzam się z Panem, że zasługuje on na dokładne zbadanie i opisanie. To jednak zapewne uda się uczonemu historykowi w monumentalnym dziele, a nie mnie w niewielkim artykule. Oczywiście, warto będzie wówczas wziąć pod uwagę wspomnienia różnych grup społecznych, z różnych części miasta, bo przecież ich doświadczenia nie były takie same w zależności od natężenia walk i brutalności wrogów. Niestety, wiele wspomnień już na zawsze przepadło z uwagi na upływających czas i to, jak można było opisywać temat w czasach PRL i co wówczas należało pominąć, aby cenzura przepuściła. Niezależnie od tego uważam, że przybliżanie nawet trudnych tematów z naszej historii przyczynia się do lepszego poznania przeszłości, świadczy o tym chociażby odzew Czytelników, którzy też dostarczają faktów potwierdzających lub zaprzeczających opisom, na których się opierałem, korzystając z dostępnych mi źródeł.
Pozdrawiam,
Mateusz Drożdż

Panie Mateuszu. Jestem Warszawiakiem. Jak kazda rodzina z Warszawy tak i moja poniosla straty i rany w czasie Powstania. Wydaje mi sie, ze wiem co moge powiedziec na temat Powstania, poniewaz znam problemy tamtego czasu nie tylko z bezposrednich relacji uczestnikow, ale rowniez z wieloletniego badania tego tematu. Badan zarowno dzialan bojowych jak i zycia w piwnicach.
Nie chcialbym Pana urazic, ale Pan usiluje uzasadnic teze zawarta w klamliwym tytule artykulu: „Dlaczego warszawiacy nienawidzili powstańców? ” To absolutnie nie odpowiada prawdzie.
Rozumiem to, ze jest Pan dziennikarzem i dostajac temat do opracowania chcial Pan wywiazac sie jak najlepiej z zadania.
Osobiscie bym podchodzil do tego tematu (zawartego w tytule) jak do kaktusa lub jeza, ale przede wszystkim nigdy nie osmielil bym sie stawiac tak kategorycznej tezy. Nie zgodzil bym sie na wyszukiwanie i publikowanie jakis incydentow, ktore maja uzasadnic klamstwo zawarte w tytule danej pracy. Znam kilku dziennikarzy. Polskich Dziennikarzy.
Znam tez takich, o ktorych Zeromski mowil w „Snie o Szpadzie” – scierwo dziennikarskie.
Mowie o tym Panu, bo widze, ze usiluje Pan w miare swoich mozliwosci wybrnac z bardzo trudnego tematu, podajac oprocz klotni i incydentow, fakty wspolpracy i braterstwa Warszawiakow.
Dlatego to mowie, poniewaz moge przypuszczac, ze zostanie Pan dobrym Dziennikarzem.
Pozdrawiam
L1

idąc kierunkiem myślenia autora to powinno się też krytykować Żydów za ich Powstanie w Gettcie Warszawskim czego wynikiem było zburzenie całej dzielnicy Warszawy przez Niemców.

Generał Anders w czasie rzeczywistym chciał postawić autorów powstania przed sądem wojennym – to powinno nam wiele mówić, on nie oceniał z pozycji fotela 70 lat później tylko był „on-line” Okulicki przybył z rozkazem aby do powstania nie dopuścić a zrobił wszystko na odwrót, trzy lata wcześniej NKWD wypuściło go z więzienia we Lwowie i pozwoliło pojechać do Warszawy, można łączyć fakty lub je na siłę ignorować, w tym aspekcie zgadzam się z Zychowiczem, że był to Katyń zrobiony rękami Niemców

Ja wiedzę o powstaniu w pierwszym rzędzie czerpałem od czterech krewnych, warszawiaków , biorących czynny (a nie bierny ) udział w powstaniu (od.plutonowego podchorążego do podporucznika ) pamiętam takie wspomnienie : na początku kobiety dawały nam kwiaty, potem pluły w twarz krzycząc : coście zrobili z tym miastem ?! Powstańcy czuli się oszukani przez dowódców, którzy obiecali pomoc angielską i rosyjską i że wszystko jest dogadane z aliantami oraz że jest broń dla powstańców – dlatego powstancom należy się pamięć i szacunek a dowódców powinien osądzić sąd

Warto zadać sobie pytanie : dlaczego powstania nie wybuchły symultaniczne w innych polskich miastach w tym samym czasie?

B.dobry i obiektywny artykuł-Gratulacje!!!
Gloria Victis!!!

Co za okropny tytuł. A rozmawiał autor z wieloma Powstańcami albo Warszawiakami? Co najwyżej tytuł mógł brzmieć „Za co Warszawiacy mieli pretensje do Powstańców”. Nienawidzili to Warszawiacy Niemców.

Cytat: „1,5-tonowe pociski z moździerzy 600 milimetrów, które potrafiły przebić się przez kilka pięter kamienicy i eksplodować w piwnicy.”

Liczba mnoga nie jest w tym przypadku uprawniona. Wprawdzie Niemcy zbudowali sześć samobieżnych moździerzy oblężniczych 60-cm Karl-Gerät 040 (Baldur, Wotan, Thor, Odin, Loki oraz Ziu), na szczęście, do Warszawy dotarł tylko ten ostatni – ZIU. By móc z niego prowadzić ogień, skierowany na Śródmieście Północne, w Parku Sowińskiego na Woli wylano betonowe fundamenty. Są tam do dziś; chętnie pokażę.

Tylko raz podczas WWII użyto jednocześnie dwóch egzemplarzy (Odin i Thor); podczas oblężenia Sewastopola.

PS. Na marginesie emocjonalnej dyskusji; tylko podczas jednego pogrzebu z kościoła Zbawiciela na Cmentarz Wolski wywieziono w ciężarówkach 12 ton popiołów pozostałych po Warszawiakach. W PW zginęło prawie 200 tysięcy żołnierzy i mieszkańców, czyli tyle samo, co amerykańskich marines i żołnierzy podczas wojny na Pacyfiku w latach 1941-1945.

Pozostaję do usług
MAREK SARJUSZ-WOLSKI

Tytuł „Dlaczego warszawiacy nienawidzili powstańców? Oblicze 1944 roku, o którym wciąż się milczy” to szczególnie niska manipulacja.
Szanowny Panie, Warszawiacy nienawidzili okupantów o ile Pan tego nie wie. Pańskie tłumaczenie jakoby „tytuł artykułu (a także filmu, książki, obrazu itp.) ma prawo brzmieć mocniej”jest w przypadku Powstania Warszawskiego niewiarygodne. Perfekcyjnie wpisał się Pan w komunistyczną propagandę, która już 70 lat temu narzuciła negatywny stosunek do Powstania w oparciu zaledwie o ocenę starcia zbrojnego.

Pan ewidentnie nie zrozumiał mojej aluzji do powierzchownej oceny Powstania przez pryzmat starcia zbrojnego, ale nieważne, bo skoro usiłuje Pan przypisać zniszczenie Warszawy Powstaniu, a nie metodycznemu wyburzaniu miasta przez Niemców po upadku Powstania rozmowa staje się niepoważna, podobnie jak i niepoważne są Pana rewelacje na marginesie bitwy o Monte Cassino o jakoby 500 tys. Polakach służących w armii niemieckiej w czasie 2.WŚ, które wywołują zażenowanie wśród historyków wojskowości.
I jeszcze jedno o czym zdaje się Pan nie chce wiedzieć. Otóż prawdą nie do podważenia jest że wszędzie tam, gdzie Powstanie nie zaczynało się od bestialskich rzezi jak na Ochocie i Woli było zaakceptowane i wspierane na różne sposoby przez ogół Warszawiaków i pisze to Panu córka weterana pułku AK “Baszta”, który do dnia 27 września 1944 walczył na Mokotowie.

Polecam Panu lekturę myśli kardynała Wyszyńskiego i Jana Pawła II w temacie Powstania Warszawskiego. Lektura Panu nie zaszkodzi, a być może pozwoli zrozumieć zjawisko Powstania Warszawskiego w świetle najgłębszej warstwy historii, która jest najmniej widoczna ale ostatecznie to ona decyduje o wewnętrznej treści życia narodu.

Pisząc o stosunku cywili do Powstańców wywołuje Pan temat Powstania Warszawskiego. To logiczna konkluzja.
Autonomiczna nauka i uczciwi historycy posługują się obiektywną metodą badawczą, którą już w starożytności zastosował rzymski historyk Tacyt. Sine ira et studio i tego należy się trzymać, aby zachować wiarygodność tym bardziej, że przedstawia się Pan jako publicysta historyczny.
Pan jednak popełnił powierzchowny artykuł tytułem sugerujący powszechną nienawiść mieszkańców Warszawy do Powstańców. W ten sposób uwłaczył Pan cywilom, którzy wspierali Powstańców budując barykady, udostępniając swoje mieszkania na punkty opatrunkowe i sale operacyjne, ochotniczo przyłączając się do oddziałów powstańczych, dzieląc się z Powstańcami żywnością, opiekując się rannymi, czy chowając poległych Powstańców.

Szanowny Panie Powstanie Warszawskie wzbudza emocje, bo długo nie wolno było mówić o Powstaniu i ciągle czeka na rzetelne opracowania w miejsce których niestety pojawiają się takie powierzchowne publikacje jak ta, które utrwalają nierzadko nieprawdziwe oceny, bo nie jest prawdą, że mieszkańcy Warszawy nienawidzili Powstańców o czym pisałam już w komentarzu z dnia 24 kwietnia wspominając, że wszędzie tam, gdzie Powstanie nie zaczynało się od bestialskich rzezi jak na Ochocie i Woli zaakceptowane było przez Warszawian, bo wszystkim bez wyjątku niosło nadzieję. Sięgnąć należy do relacji jakie zgromadzono w Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu i Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego.
Owszem wśród zdesperowanej cierpieniem ludności cywilnej byli przeciwnicy Powstania, ale nie był to ogół ludności i nie ma uzasadnienia do krzywdzącej cywili tezy, że nienawidzili Powstańców. Tytuł pańskiej publikacji jest szkodliwą manipulacją opartą o wybiórczą i nie obiektywną interpretację faktów i zdarzeń.

W zgodzie z własnym sumieniem proszę odpowiedzieć sobie na pytanie, czy Warszawianie nienawidzili także obrońców Warszawy we wrześniu 1939 roku, no bo przecież już po ok. 10 dniach walk było oczywiste, że dalsza obrona jest bezcelowa ale pomimo tego obrona Warszawy trwała a dywanowy nalot Luftwaffe na Warszawę 25 września zabił ok. 10 tys. mieszkańców i zniszczył 12% zabudowy miejskiej.

Nie oczekuję odpowiedzi.

Magdalena Jaworska

Dlatego słusznie po wojnie robiła władza Ludowa ściągając spekulanttów-kryminalistów, których to teraz dzieci i wnukowie plują na komune że nie dała im kraść

„Warszawskie dzieci, które poszły w bój – jak ocenił Norman Davies – zapewniły „sobie trwałe miejsce w historii wojskowości” i podziw rodaków, ale cena była straszliwa.” Mam tylko jedno pytanie – Co takiego dokonali dorośli, że trzeba było wysyłać dzieci do walki ….

Chore jest krytykowanie Powstańców i dowództwa AK. To nie oni byli wrogami, to oni starali się nas wyzwolić. Krytykujecie ich dlatego że im się nie udało, ale idea była słuszna i trzeba było spróbować.
Jakbyście nie wiedzieli to Wam Przypomnę: wrogami była Trzecia Rzesza która w sposób brutalny, zbyt brutalny tłamsiła powstanie. To oni, Niemcy dokonali tych wszystkich zniszczeń, mordów i zupełnie niepotrzebnej eksterminacji ludności cywilnej.

Napisze tak- czesc mojej rodziny to warszawiacy, jeszcze sprzed wojny. Ci, ktorzy przezyli powstanie oceniali je ekstremalnie krytycznie. Ich wnuk, historyk, oczywiscie twierdzil, ze to pownnosc historyczna, patriotyzm itp itd. I mysle, ze to oddaje sedno sprawy- ktos kto nie otarl sie chocby o koszmar wojny, to tak naprawde wydaje opinie ksiazkowo- teoretyczne, ktos kto ma taki koszmar za soba, nigdy nie chcialby powtorzyc tych doswiadczen.

Procentowo to 1 na 100 walczył. Reszta chciała żyć. Mieszko I był zdrajca Slowian,ktory w sojuszu z ottonem ii eksterminowal konkurencje.Polanie nie istnieli ta nazwa oznacza kraj drzew/puszcz. Polskie zwycienstwa w xvii i xviii wieku to zasługa…obcych autoramentow ,które często stanowily 70 procent armii.Szlachta to były tchórze Chojnice 1454.Grunwald mit-oszustwo .Cala historia tego kraju to mit.Wasze nazwiska w 80% sa niemieckie,ukraińskie,litewskie,ruskie,czeskie,slowackie,wegierskie,tatarskie!,kozackie,Woloskie,Tureckie nawet-czarne oczy waszych córek no i mongolskie-rysy waszych twarzy.
Amen.

Bzdury ,jasne że byli tacy,którzy nie byli szczęśliwi, ale zdecydowanie więcej popierało powstanie. I nie od pismaków to wiem,ale od rodziny,dziadków, którzy to przeżyli. Wstyd pismaku

Główną przyczyną Powstania Warszawskiego było to, że Polacy mieli już dość morderstw, których dopuszczali się na naszych ziemiach Niemcy. Każdy Polak miał w swojej rodzinie zamordowanego krewnego. Polacy wiedzieli, że Powstanie Warszawskie może zakończyć się klęską i śmiercią wielu. Stanęli do walki, gdyż nie mieli kompleksów. Szanowali dar wolności, który otrzymali. Uważali, że Polacy mają taką samą godność jak Niemcy. Niemcy natomiast uważali się za „nad ludzi”, „rasę panów” i mordowali każdego, kto tak nie uważał. Hołd dla walki, odwagi i męstwa Powstańców.
Uważam, że autorzy artykułu (Mateusz Drożdż, Agnieszka Sabor) próbują tym artykułem skłócić i podzielić nas Polaków. Niemców pokazują w dobrym świetle, a Polaków jako beznadziejnych. Autorzy wg nie kłamią i próbują poniżyć nasz Polski Naród i szacunek do wolności i równości każdego człowieka. Pytanie czy autorzy tego artykułu (tego portalu) robią to świadomie czy mają w tym jakiś interes? Tego nie wiem, ale z całą pewnością przestałem darzyć ten portal swoim zaufaniem i dam znać o tym we wszystkich grupach do jakich należę.
Pozdrawiam Łukasz