fot.Kancelaria Senatu RP/CC BY-SA 3.0 plWładysław Bartoszewski po 1989 roku zaangażował się w polityke.
Władysław Bartoszewski (1922-2015) – żołnierz AK, powstaniec warszawski, działacz społeczny, pisarz i polityk. Urodził się 19 lutego 1922 roku w Warszawie. Tam też skończył gimnazjum i liceum. Maturę zdał tuż przed wybuchem wojny – w maju 1939 roku.
We wrześniu 1939 roku zaczął pracować dla Polskiego Czerwonego Krzyża. Podczas łapanki we wrześniu 1940 roku został aresztowany i wywieziony do Auschwitz. Otrzymał numer obozowy 4427. Przebywał tam do kwietnia 1941 roku, kiedy to został zwolniony, najprawdopodobniej dzięki wstawiennictwu PCK. Na wolności nawiązał współpracę ze Związkiem Walki Zbrojnej. W październiku 1941 roku rozpoczął też studia polonistyczne w ramach tajnego nauczania na Uniwersytecie Warszawskim. Kontynuował je do początku 1944 roku. W tym czasie angażował się w działalność wielu organizacji pomocowych i charytatywnych, między innymi Frontu Odrodzenia Polski i Rady Pomocy Żydom „Żegota”. Wspomagał Delegaturę Rządu na Kraj jako zastępca kierownika Komórki Więziennej Wydziału Bezpieczeństwa i zastępca kierownika Referatu Żydowskiego (obydwie w Departamencie Spraw Wewnętrznych). Współorganizował pomoc dla uczestników powstania w getcie warszawskim. Współtworzył też konspiracyjną prasę, w tym miesięcznik „Prawda”, którego był sekretarzem redakcji, i miesięcznik „Prawda Młodych” (na pozycji redaktora naczelnego).
W ramach ZWZ, a następnie AK, działał przede wszystkim w Biurze Informacji i Propagandy. Brał udział w powstaniu warszawskim. W jego trakcie został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz Krzyżem Walecznych; otrzymał też awans na podporucznika. 7 października 1944 roku wydostał się z Warszawy i przeniósł do Krakowa, kontynuując działalność w BiP KG AK. Do stolicy wrócił na początku 1945 roku.
Po zakończeniu wojny ujawnił swoją działalność w AK i wstąpił do PSL. W latach 1946-1948 oraz 1949-1954 przebywał w komunistycznym więzieniu. Po wyjściu na wolność zajął się publicystyką i podjął przerwane w czasie wojny studia. Nie ukończył ich jednak mimo złożenia pracy magisterskiej, lecz został decyzją rektora skreślony z listy studentów.
W latach 60. otrzymał kolejne odznaczenia za pomoc udzielaną Żydom w czasie II wojny światowej: dyplom Sprawiedliwy wśród Narodów Świata oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Od 1963 roku współpracował z Radiem Wolna Europa, utrzymywał też kontakty z przedstawicielami polskiej emigracji. Między 1973 a 1985 rokiem pracował na KUL. W 1981 roku, po wprowadzeniu stanu wojennego, został internowany. W więzieniu przebywał do wiosny 1982 roku.
W wolnej Polsce zaangażował się w działalność polityczną. Był ambasadorem RP w Austrii, dwukrotnie pełnił też funkcję ministra spraw zagranicznych. W latach 1997-2001 był senatorem. Od listopada 2007 roku zajmował stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
Zmarł 24 kwietnia 2015 roku. Zostawił po sobie bogatą twórczość, obejmującą kilkadziesiąt książek i około półtora tysiąca artykułów.
