Bestialskie bombardowanie Wielunia. Już w pierwszym dniu wojny niemieccy zbrodniarze pokazali swoje prawdziwe oblicze

Piątek 1 września 1939 roku był w Wieluniu dniem targowym. We wczesnych godzinach porannych, na handel ze swoimi płodami rolnymi, do miasteczka zjechało wielu okolicznych chłopów. Kiedy pojawiły się pierwsze samoloty i zawyły syreny alarmowe, nie wzbudziło to jakiejś szczególnej paniki. Mieszkańcy i przyjezdni byli przekonani, że oglądają tylko zapowiadany wcześniej próbny alarm przeciwlotniczy.

Miasto obrócone w gruzy

Pierwsze niemieckie bomby spadły o godzinie 4.40. Wymierzono je w Szpital Wszystkich Świętych: jednopiętrowy, murowany, XIX-wieczny budynek zaprojektowany przez znakomitego polskiego architekta Henryka Marconiego. Obiekt został doszczętnie zniszczony. W jego gruzach śmierć poniosły 32 osoby. Szpital został zbombardowany mimo tego, że na jego dachu namalowano wielkie znaki Czerwonego Krzyża.

Do godziny 14.00, w wyniku kilkukrotnie ponawianych nalotów, Wieluń zamienił się w dymiące pogorzelisko. Zburzone zostało około 75% miejskiej zabudowy. W gruzach legło wiele zabytkowych budynków, zniszczono cenne obiekty sakralne. Śmierć poniosło około 1200 osób.

Bezbronny cel

Niemiecki Blitzkrieg w Polsce zaczął się od zbrodniczego bombardowania tego właśnie bezbronnego miasta. Kiedy bombowce nurkujące Luftwaffe zaatakowały leżący tuż przy niemieckiej granicy piętnastotysięczny Wieluń, w mieście nie było praktycznie żadnych znaczących celów o charakterze militarnym. Czym w takim razie podyktowana była decyzja o nalocie?

fot.domena publiczna

W wyniku wielogodzinnego bombardowania Wielunia zniszczonych zostało 75% zabudowy, a śmierć poniosło około 1200 osób.

Według wielu opinii obiekt ataku został wybrany z pełną premedytacją przez dowodzącego nurkowcami generała Wolframa von Richthofena, który chciał sprawdzić w praktyce niszczycielskie możliwości najnowszego wówczas bombowca Junkers Ju-87B. Był to, swoją drogą, ten sam człowiek, który dwa lata wcześniej zarządził zrównanie z ziemią hiszpańskiej Guerniki.

Dowództwo niemieckiego lotnictwa w cyniczny sposób złamało postanowienia konwencji haskiej zakazujące podejmowania działań wojennych wobec cywilnych, niebronionych obiektów.

Urażona duma zbrodniarza

Być może chodziło również o urażoną ambicję niemieckiego generała. Zaledwie dwa tygodnie przed atakiem na Polskę bombowce nurkujące Richthofena sprawiły się fatalnie. Wtedy to na poligonie w Neuhammer (obecnie Świętoszów) 13 z 14 junkersów wbiło się w ziemię podczas bombardowania pozorowanego celu. Było to sporą kompromitacją dla dowódcy, tym bardziej że ów incydent nastąpił w obecności wysokich rangą oficjeli Luftwaffe.

Prawda o horrorze niemieckiej okupacji w książce Dariusza Kalińskiego pod tytułem „Bilans krzywd”.

Czy więc do obrzydliwej zbrodni na Polakach doszło tylko po to, by pokazać, że niemieccy lotnicy potrafią spisać się w walce? Albo raczej – że potrafią mordować niebronione ofiary i niszczyć cywilne obiekty, z pogwałceniem prawa międzynarodowego i elementarnych prawideł wojny?

Na to wygląda. A była to tylko pierwsza z całej serii do dzisiaj nierozliczonych zbrodni hitlerowskich. O tej i kolejnych przeczytacie w mojej nowej książce: „Bilans krzywd. Jak naprawdę wyglądała niemiecka okupacja Polski”.

Bibliografia:

Artykuł powstał w oparciu o literaturę i materiały, które zebrałem podczas pracy nad publikacją „Bilans krzywd. Jak naprawdę wyglądała niemiecka okupacja Polski”. Pełna bibliografia znajduje się w książce. Poniżej publikacje, z których zaczerpnąłem zamieszczone w tekście cytaty:

1. W. Anders, Bez ostatniego rozdziału. Wspomnienia z lat 1939–1946, Lublin 1992.
2. S. Sławiński, Od Borów Tucholskich do Kampinosu, wyd. 3, Warszawa 1977.
3. Okupacja i ruch oporu w dzienniku Hansa Franka 1939–1945, wyb. i oprac. pod nauk. kier. S. Płoskiego Lucjan Dobroszycki i in., t. 1: 1939–1942, wyd. 2, Warszawa 1972.