Radziecka seksbomba. Kim była ulubiona aktorka Stalina?

 W życiu każdej kobiety przychodzi moment, w którym musi przyznać, ile ma lat. Lubow Orłowa nie miała z tym najmniejszego problemu. Powtarzała, że nigdy nie będzie mieć lat więcej niż trzydzieści dziewięć.

Usiłując zachować młodość, Orłowa jako pierwsza radziecka aktorka poddała się operacji plastycznej. Kiedy patrzymy na jej zdjęcia, widzimy twarz poważnej, dojrzałej kobiety, nieco zbyt szeroką. Porównywano ją z Marleną Dietrich, a publiczność traciła dla niej głowę. Być może dlatego koleżanki po fachu jej nie cierpiały. Inna znana radziecka aktorka, Faina Raniewska, twierdziła nawet, że kiedy Orłowa śpiewa, wydaje dźwięki, jakby ktoś sikał do pustego wiadra.

Mrożące krew w żyłach żarty

Lubow Orłowa w filmie „Cyrk” (1936).

Lubow, urodzona w 1902 roku, faktycznie postarzała się przedwcześnie i jeszcze przed trzydziestką musiano ją filmować kamerą z nałożoną pończochą, żeby nie było widać zmarszczek. Tak radzono sobie w czasach przed wynalezieniem Photoshopa.

Na niektórych fotografiach sylwetka Orłowej wydaje się nieco nieforemna. Zapewne część winy za to ponosi surowa sowiecka moda lat trzydziestych i czterdziestych, z wszechobecnymi pudełkowatymi żakietami i poszerzanymi ramionami. W rzeczywistości aktorka była bardzo drobna i szczupła (158 cm wzrostu i talia 43 cm; dla porównania wymiary Marylin Monroe to 91-58-91 cm, przy wzroście 165 cm).

Podobno Stalin zażartował kiedyś na przyjęciu, że gwiazda jest zbyt chuda. Dodał, że za takie zaniedbywanie Orłowej należałoby ukarać jej męża rozstrzelaniem. Biorąc pod uwagę to, jak szybko można było w ZSRR spaść ze szczytu na samo dno, bohaterom takich żartów zdecydowanie nie było do śmiechu.

Co ciekawe, niektóre radzieckie kobiety wszelkimi sposobami starały się osiągnąć figurę na podobieństwo aktorki. Dążyły do tego tak intensywnie, że psychiatrzy ukuli dla tego zjawiska odpowiedni termin: „syndrom Orłowej”.

Orłowa na spotkaniu z radzieckimi żołnierzami na froncie w 1943 roku. (zdjęcie opublikowane na licencji CCA SA 3.0, autor: S. Kulishov )

U fanek w ostatnim stadium choroba polegała między innymi na przestrzeganiu restrykcyjnej diety (w tym niejedzeniu chleba i popularnej w ZSRR słoniny) i… przedstawianiu się jako siostra gwiazdy.

Drobna mistyfikacja wielkiej gwiazdy

Orłowa, roześmiana na ekranie, w życiu zachowywała się jak wyniosła matrona. Pochodziła ze starej rodziny arystokratycznej (z tych samych Orłowów, którzy za czasów carycy Katarzyny trzęśli rosyjskim dworem), a jej krewnym był sam Lew Tołstoj.

Kiedy grała była swojska, a jednocześnie daleka i tajemnicza, co niesłychanie pociągało. Gdy Luba szła w Moskwie po ulicy, wszyscy oglądali się za nią, a nieznajomi mężczyźni ściągali czapki z głów. Jednocześnie cały czas musiała się pilnować i ukrywać swoje arystokratyczne korzenie.

W jej oficjalnej biografii stało wyraźnie, że pochodzi z rodziny służących i ta wersja często widnieje w biogramach do tej pory. Detale prawomyślnego życiorysu Orłowa dopracowała do perfekcji. Wymyśliła nawet bajeczkę tłumaczącą, skąd u niej książka Tołstoja z osobistą dedykacją. Po prostu napisała kiedyś do wielkiego pisarza jako dziecko i otrzymała taki oto podarunek…

Chorobliwie skąpa arystokratka?

Niewątpliwie miała talent. Już w dzieciństwie jeden z największych śpiewaków w dziejach opery, wielki Szaliapin, wróżył jej aktorską karierę. Otrzymała staranne wychowanie, znała kilka języków, umiała śpiewać, tańczyć, jeździć konno, fechtować się oraz doskonale grała na pianinie (skończyła szkołę muzyczną, a potem konserwatorium). Rewolucja październikowa – delikatnie mówiąc – nie lubiła takich ludzi jak ona.

Jako nastolatka Orłowa została wysłana na wieś do ciotki, gdzie nauczyła się ciężko pracować, między innymi doić krowy. Zdobytą wówczas umiejętność wykorzystała później w swoim pierwszym kasowym filmie „Wiesiołyje riebiata” – w Polsce znany jako „Świat się śmieje” (1934) – wcielając się w postać rumianej mleczarki.

Młodziutka Lubow miała zostać pianistką, zamiast tego została… pożeraczką męskich serc.

Na spotkaniach z wielbicielami gwiazda ograniczała się do krótkiego recitalu. Formuła była jasno określona i nie było mowy o zadawaniu pytań ze strony publiczności. Szofer Orłowej wspominał również o chorobliwym skąpstwie aktorki. Przejawiało się ono tym, że wielka gwiazda ekranu między innymi cerowała swoje stare podarte rękawiczki.

Trudne wybory kobiety radzieckiej

Plakat do filmu „Cyrk” (1936). Aleksandrow go reżyserował, a Orłowa grała główną rolę.

Lubow Orłowa przeżyła wielką tragedię. Jej pierwszego męża, urzędnika Andrieja Bierzina, zesłano do łagru.

Żona nie podzieliła jednak jego losu, wybierając karierę zamiast niepewnej miłości w gułagu. Największe sukcesy aktorskie odniosła w produkcjach swojego drugiego męża, reżysera Grigorija Aleksandrowa.

Kręcił on świetne filmy, które idealnie wpasowywały się w gusta Stalina i jednocześnie miał też wsparcie nadwornego pisarza Kremla, Maksyma Gorkiego.

Orłową zauważył na deskach teatru muzycznego i zachwycił się jej gwiazdorską urodą. Próbne zdjęcia nie spodobały mu się, więc gotowa na wszystko aktorka zaaranżowała kolację w domu wspólnej znajomej.

Jak poderwać reżysera?

Gospodyni musiała wyjść w nagłej sprawie, a kiedy wróciła, Lubow miała już rolę w filmie „Wiesiołyje riebiata”. A kiedy zdjęcia dobiegały końca ona i reżyser byli już parą (i nie przeszkodził w tym fakt, Aleksandrow miał żonę i dziecko).

Orłowa nigdy nie traciła werwy. Ta wszechstronna aktorka, znana między innymi z hitów „Świat się śmieje”, „Wołga-Wołga” (na zdjęciu kadr z filmu) i „Cyrk”, nigdy nie traciła kontaktu ze swoją publicznością.

Związek ten miał na pewno bardziej komercyjny niż romantyczny charakter. Dodatkowo drugi mąż Luby był tym specyficznym typem człowieka, który nie zawaha się donieść na najbliższego kolegę, jeśli ten stanie mu na drodze do sukcesu.

Podobno były lata, kiedy sama Lubow obawiała się swojego wpływowego męża. Na ekranie za to utwierdzała swoją pozycję takimi hitami jak „Cyrk” (1936), „Wołga, Wołga” (1938), „Wiosna” (1947), „Spotkanie na Elbie” (1949).

Po drugiej wojnie światowej nadeszły dla Orłowej chude lata. Wraz z odwilżą Chruszczowa zmieniły się gusta publiczności, a może przede wszystkim gusta partyjnych aparatczyków.

Film-rewia „Rosyjska pamiątka” z 1960 roku okazał się klęską i Aleksandrow zaczął zajmować się daczą w podmoskiewskim Wnukowie zamiast reżyserowaniem.

Orłowa jeździła w tym samym czasie po kraju z recitalami, faktycznie utrzymując dom. Zmarła na raka w 1975 roku. Kiedy dowiedziała się o swojej śmiertelnej chorobie, powiedziała: Absolutnie nie boję się śmierci. Tak zmęczyłam się życiem…

Źródła:

Podstawowe:

1. A. Chort „Lubow’ Orłowa” (sierija „Żyzn’ zamieczatielnych ludiej”), Mołodaja gwardija, 2007
2. A.W.Romanow „Lubow’ Orłowa w iskusstwie i w żyzni”, M., Iskusstwo, 1987

Uzupełniające:

1. Film dokumentalny „Trzy miłości Orłowej” („Tri lubwi Lubowi Orłowoj”, reż. Dmitrij Graczew, 2005)

Poznaj tajniki radzieckich elit: