3 listopada 1906 roku w trakcie posiedzenia Towarzystwa Neuropsychiatrii Południowo-Zachodnich Niemiec w Tybindze niemiecki psychiatra i neuropatolog Alois Alzheimer przedstawił przypadek nieznanej do tej pory choroby kory mózgowej, nazywanej od 1967 roku chorobą Alzheimera.
25 listopada 1901 roku w sanatorium we Frankfurcie Alzheimer spotkał się z pacjentką, która miała go rozsławić – Auguste Deter. Jej mąż przywiózł ją do zakładu po tym, jak dostrzegł, że w ciągu roku bardzo się zmieniła. Stała się zazdrosna, nie mogła już wykonywać prostych prac domowych, ukrywała przedmioty, czuła się prześladowana i natrętnie niepokoiła sąsiedztwo. W ciągu następnych kilku tygodni lekarz przeprowadził szereg obserwacji i rozmów z pacjentką i dość szybko stwierdził, że ledwie 51-letnia kobieta ma rzadko spotykane zaburzenia psychiczne. Alzheimer odkrył, że pacjentka nie miała wyczucia czasu ani miejsca, ledwo pamiętała szczegóły swojego życia i często udzielała odpowiedzi niezwiązanych z pytaniem. Jej nastrój szybko się zmieniał – ze strachu, nieufności, odrzucenia i płaczu do radości.
Alois Alzheimer
Medyk zabronił jej samotnych przechadzek po klinice, ponieważ miała tendencję do chwytania za twarze innych pacjentów i w odwecie była przez nich bita. Auguste Deter zmarła 9 kwietnia 1906 roku. Po jej śmierci Alois Alzheimer przeprowadził mikroskopowe badania jej mózgu i stwierdził liczne uszkodzenia komórek nerwowych i blaszki amyloidowe. Po tym odkryciu lekarz zdecydował się przedstawić wyniki swoich badań w czasie posiedzenia w Tybindze.
KOMENTARZE
W tym momencie nie ma komentrzy.