Los niemowląt w obozach koncentracyjnych. Wstrząsająca relacja matki, która zdecydowała się zabić własną córeczkę

Sytuacja kobiet w obozach koncentracyjnych była dramatyczna. Jednak gdy okazywało się, że są w ciąży, stawała się wręcz potworna. W Auschwitz osławiony doktor Mengele specjalnie wybierał ciężarne do eksperymentów: zarażał je tyfusem (by sprawdzić, czy przekażą chorobę dziecku), obwiązywał im piersi, żeby zatrzymać laktację, i przyglądał się powolnemu umieraniu noworodków, które ginęły z głodu, oraz pobierał z arterii maluchów próbki krwi tuż po urodzeniu, co często prowadziło do ich zgonu.

Bywało, że pracujący pod skrzydłami „Anioła Śmierci” lekarze i lekarki decydowali, iż skoro niemowlę i tak nie ma szans, trzeba ocalić chociaż matkę – w tym celu oszczędzali truciznę, a gdy jej brakowało, dusili małe ofiary lub je topili. Potajemnie dokonywali też aborcji nawet na sześciomiesięcznych płodach. Oczywiście bez znieczulenia. Alternatywa była jednak znacznie gorsza: niejednokrotnie Niemcy wrzucali kobiety w ciąży żywcem do krematorium…

Artykuł powstał w oparciu o książkę „Kobiety Holocaustu” Wydawnictwa Poznańskiego

„Mały szkielecik pokryty skórą”

Na równie straszliwe kroki decydowały się też matki. Zoë Waxman w książce „Kobiety Holocaustu. Historia feministyczna” przywołuje relację jednej z nich, Ruth Elias, a w wieku zaledwie 22 lat urodziła w obozie w Auschwitz zdrową córeczkę.

Nigdy nie nadała jej imienia, nazywała ją „moim dzieckiem”. Przez sześć dni obserwowała agonię noworodka, który umierał z głodu, bo doktor Mengele kazał skrępować piersi matki i zabronił karmić małą. Kiedy Ruth usłyszała, że razem z córką trafi do komory gazowej, postanowiła skrócić cierpienia dziewczynki – i ocalić własne życie. Zabiła ją, wstrzykując jej morfinę, którą zdobyła od współwięźniarki. Waxman przywołuje słowa kobiety, która po latach próbowała sobie przypomnieć, co wówczas czuła:

Moje dziecko, urodziłaś się z takim ślicznym, małym ciałkiem. Twoje nóżki były miękkie i pulchne, i miały drobne fałdki (…). Teraz, po trzech dniach, nie możesz przestać płakać.

(…) Weź ten smoczek z chleba zanurzonego w kawie; może złagodzi twój głód. Nie masz prawie siły, żeby go ssać. Masz już sześć dni i wciąż nie widać końca temu okrutnemu losowi. Boże pozwól nam obu umrzeć. Moje dziecko, jesteś już szara jak popiół. Mały szkielecik pokryty skórą.

fot.domena publiczna

Żydzi w wagonie towarowym w drodze do obozu zagłady. Zdjęcie poglądowe

Noworodki specjalnego przeznaczenia

„Nie wiadomo, ile dzieci urodziło się w obozie, ponieważ nie prowadzono dla nich osobnej ewidencji” – pisze w „Kobietach Holocaustu” Zoë Waxman. Mali „szczęściarze”, których ze względu na jasne włosy i niebieskie uznano za nadających się do germanizacji , mieli szansę przeżyć, lecz z dala od skazanych na zagładę matek. Takie maluchy wcielano do programu Lebensborn i wywożono w głąb Rzeszy.

Te niemowlęta, które cudem zdołały przeżyć za drutem kolczastym, otrzymywały własny numer (tatuowany zwykle na udzie lub pośladku, choć czasem również – jak u dorosłych – na ręce). W 1944 roku nowych małych więźniów urodzonych w Auschwitz odnotowano ośmioro. Dzieci najprawdopodobniej jednak zostały później zagazowane lub spalone żywcem w krematorium – razem z matkami. Zoë Waxman konkluduje:

Jeśli pozwalano dziecku przeżyć, to dla konkretnego celu i na określony czas (…). Inne dzieci zostały zachowane przy życiu dla celów pseudonaukowych eksperymentów Mengele, jeśli były bliźniętami (…) albo jeśli były dotknięte karłowatością, gigantyzmem lub innymi anomaliami w rodzaju różnobarwności tęczówki.

Nieliczne dzieci, które przeżyły pobyt w obozie, przetrwały tylko dlatego, że urodziły się w ciągu ostatnich kilku tygodni przed wyzwoleniem.

Dziecko Ruth Elias nie miało tyle szczęścia.

Artykuł powstał w oparciu o książkę „Kobiety Holocaustu” Wydawnictwa Poznańskiego

Źródło:

Ciekawostki to kwintesencja naszego portalu. Krótkie materiały poświęcone interesującym anegdotom, zaskakującym detalom z przeszłości, dziwnym wiadomościom z dawnej prasy. Lektura, która zajmie ci nie więcej niż 3 minuty, oparta na pojedynczych źródłach. Ten konkretny materiał powstał w oparciu o książkę:

•  Zoë Waxman, „Kobiety Holocaustu. Historia feministyczna”, Wydawnictwo Poznańskie 2019.