Amerykanie zawsze byli specyficzni… Tymi obrzydlistwami leczyli się mieszkańcy słynnego Salem

Pierwszy amerykański uniwersytet założono w 1632 roku w Kolonii Zatoki Massachusetts, jednak wydział medyczny powstał dopiero w 1782 roku. Kolonistów zwykle leczyli zatem purytanie, którzy zdobyli wykształcenie w brytyjskich szkołach i zdecydowali się wyruszyć za ocean.

W związku z tym w tej części świata wyjątkowo trudno było o lekarza z prawdziwego zdarzenia. Nie było go ani w mieście Salem, ani w mniejszej osadzie o tej samej nazwie. Zamiast wiedzy naukowej amerykańscy purytanie dysponowali remediami ludowymi, które często mogły bardziej zaszkodzić, niż pomóc. Jak przypomina Stacy Schiff w książce „Czarownice. Salem 1692”:

Podstawowe farmaceutyki nie różniły się od tych stosowanych w starożytnej Grecji. Wykorzystywano leki w rodzaju żuczej krwi, lisiego płuca czy wysuszonego serca delfina. Istotnym składnikiem okładów i proszków były ślimaki, łatwiejsze do pozyskania niż róg jednorożca.

Z czasów pierwszych brytyjskich kolonistów w Ameryce zachowały się ciekawe receptury. Jeden z lekarzy praktykujących w Salem pozostawił po sobie wypełniony nimi notes. Wśród przepisów znalazło się remedium dla osoby pogrążonej w złych emocjach (pod warunkiem, że chodzi o niewiastę). Chcesz je przyrządzić? Należy wziąć mleko kobiety karmiącej niemowlę płci męskiej oraz krew kota.

Do jej upuszczania nie można się jednak zabrać byle jak. Zwierzę trzeba pochwycić i uciąć mu jedno ucho, albo tylko jego kawałek, i pozwolić by krew wykapała prosto do mleka. Następnie należy tak powstały płyn dać do wypicia chorej kobiecie. Cały zabieg powtórzyć trzykrotnie.

Ciekawoskta powstała w oparciu o książkę Stacy Schiff „Czarownice. Salem 1692”, która właśnie ukazała się nakładem Wydawnictwa Marginesy.

Co warto podkreślić, powyższa receptura brzmi trochę jak przepis na magiczny eliksir. Mimo to nie jest wcale najdziwniejszą, czy też najbardziej odstręczającą tynkturą. Jak wyjaśnia Stacy Schiff w książce „Czarownice. Salem 1692”:

Tłuszcz wytopiony z opiekanego jeża wpuszczony do ucha stanowił „znakomite remedium na głuchotę”. U epileptyków uprząż z wilczej skóry działała ponoć cuda, podobnie jak wypieczony gnój czarnej krowy i sproszkowana żabia wątroba, przyjmowane pięć razy dziennie.

Czytając o tych medycznych sposobach aż trudno uwierzyć, że stosujących ich lekarzy czy felczerów nie posądzano o czary. Przy nich uznawanie saletry za najlepszy środek w przypadku odry, bólu głowy i rwy kulszowej, czy też opinia, że czterdzieści kropli lawendy i potężny kęs piernika zaradzą utracie pamięci, wydają się dziecinną igraszką!

fot.domena publiczna

Purytanie u brzegów Ameryki (fot. domena publiczna)

Dziewczynki, od których rozpoczął się obłęd procesów o czary w Salem zbadał jeden z lekarzy mieszkających w Kolonii. William Griggs był wyjątkowo pobożny, donosił na tych, którzy opuszczali nabożeństwa, posiadał dziewięć książek poświęconych medycynie, potrafił czytać, ale pisać już nie.

To jego poprosił o ocenę dziwnie zachowujących się dziewczynek Abigail i Betty miejscowy pastor Samuel Parris. Diagnoza była przerażająca. Zdaniem lekarza dzieci dręczyła nie żadna ziemska choroba, a „niewidzialna ręka”.

Źródło:

Ciekawostki to kwintesencja naszego portalu. Krótkie materiały poświęcone interesującym anegdotom, zaskakującym detalom z przeszłości, dziwnym wiadomościom z dawnej prasy. Lektura, która zajmie ci nie więcej niż 3 minuty, oparta na pojedynczych źródłach. Ten konkretny materiał powstał w oparciu o książkę:

• Stacy Schiff, Czarownice. Salem 1692, Wydawnictwo Marginesy 2019.

Poznaj kulisy najsłynniejszego procesu o czary: