Najbardziej zabójcze kobiety epoki prohibicji [18+]

Prohibicja, wielki kryzys gospodarczy, epoka emancypacji… W burzliwych latach trzydziestych wiele kobiet podejmujących bunt przeciw wszelkim nakazom, źródło wolności dostrzegało w tym, co zakazane i dotąd zarezerwowane wyłącznie dla mężczyzn: w adrenalinie, niebezpieczeństwie, zbrodni.

1. Piekielna Blond Alibi

fot.Everett Collection/ EastNews

Louise May Rolfe, znana jako piekielna Blond Alibi. Urodzona 7 maja 1906 roku, zmarła 21 lutego 1995 roku. Członkini gangu Outfit, na którego czele stał słynny Al Capone.

Od dziecka marzyła o zostaniu gwiazdą. Już jako dziesięciolatka wygrała konkurs piękności, a wkrótce potem rzuciła szkołę, aby rozpocząć karierę modelki i aktorki. Urodzona 7 maja 1906 roku w Indianapolis Louise May Rolfe, gdy przybyła szukać szczęścia do Chicago zrozumiała, co znaczą rozczarowanie i rozgoryczenie. Zamiast hollywoodzkich reflektorów czekały ją kabaretowe występy w pubach. Podczas jednego z nich poznała kluczowego członka gangu Ala Capone. Chociaż nie o takiej sławie, będąc dziewczynką, marzyła – dzięki Jackowi McGrunowi zyskała rozgłos jako piekielna Blond Alibi.

Poznali się w 1928 roku. On – były bokser, ona – niedoszła gwiazda. Oboje w stałych związkach i oboje niebezpieczni. Zwany “Rozpylaczem” Jack był prawą ręką szefa chicagowskiego Outfitu. Louise miała już na koncie kilka ludzkich istnień w wyniku, wyjątkowo często przytrafiających się jej, wypadków samochodowych. Każda chwila była przecież dobra na ulubiony napój, wysokoprocentowe Daiquiri, co jednak nie powstrzymywało kobiety przed prowadzeniem pojazdu. Czyżby pociąg do zła i adrenaliny były głównymi motorami jej działań?

Tak i nie. Znacznie silniejszym bodźcem okazywała się wyjątkowa pasja Louise do manipulowania płcią przeciwną. Uwielbiała patrzeć jak mężczyźni zwijają się z bólu, świadomi, że nie mogą jej mieć. Dokładnie wiedziała, co należy zrobić, aby leżeli u jej stóp. Wyjątkowy styl tej kobiety, nonszalancję i talent do kokieterii dostrzegł Jack. To właśnie Louise zapewniła mu alibi na czas jednej z największych mafijnych zbrodni – słynnej masakry w dniu św. Walentego w 1929 roku, gdy ludzie Ala Capone zastrzelili sześciu przedstawicieli konkurencyjnego gangu.

Potrafiła owinąć sobie wokół palca nie tylko policjantów, ale i sędziów. Jej ukochany, który był głównym podejrzanym uniknął odpowiedzialności za dokonaną zbrodnię. Nie przewidział jednak, że prawdziwe zagrożenie miał u swojego boku.

Czyżby to właśnie Louise doprowadziła do śmierci tego jednego z najgroźniejszych gangsterów Outfitu? Zabójstwo McGruna do dziś nie zostało wyjaśnione. Koleżanka gangsterki zeznała, że tuż przed morderstwem to właśnie Louise zadzwoniła do męża, by upewnić się, że nie zapomniał o wizycie na kręgielni, gdzie – niemal zaraz po wejściu – został podziurawiony kulami z pistoletów. Nie znaleziono jednak żadnych dowodów obciążających Louise. Jak pisze Diane Ducret w nowej książce Kobiety mafii:

Tak długo, jak żyła z Jackiem, była tą piekielną Blond Alibi, na której punkcie szalały media, elegantką pozwalającą zatryumfować swej miłości. Tylko że teraz staje się kobietą przeklętą, kryjącą masakrę, której autorów nigdy nie ukarano, potencjalną pomocnicą, ladacznicą, lesbijką i złą matką. Zabawa skończona. Louise farbuje włosy na czarno, by móc przemykać niezauważona, zmienia nazwisko na brzmiące bardziej włosko: De Vito, po czym znika z radarów. Zarówno policja, jak i dziennikarze gubią jej ślad.

Kto wie ilu jeszcze facetów, ta ośmiokrotnie zamężna kobieta, miała na sumieniu? Nawet jeśli wielu, to główną z jej zbrodni pozostanie wyeliminowanie jednego z największych mafiosów Chicago, nie pozostawiając przy tym śladów współuczestnictwa.

2. Piękna połówka gangsterskiego duetu

fot.domena publiczna

Bonnie Elizabeth Parker, urodzona 1 października 1910 roku, zmarła 24 maja 1934 roku. Członkini gangu Barrowa i partnerka życiowa Clyde’a.

Liczy zaledwie trzy latka, kiedy dzieci w szkole mają wystąpić na scenie przed miejską wspólnotą i zaśpiewać, każde z osobna, pieśń religijną. Na tę okazję jej matka Emma wykrochmaliła sukieneczkę z kokardkami i falbankami. Lecz kiedy przychodzi kolej Bonnie, moment na pobożne pieśni dziękczynne skierowane do Boga, ta intonuje balladę country autorstwa kompozytora Irvinga Berlina „To jest diabeł w swoim własnym mieście”! Publiczność oniemiała.

Opisana w Kobietach mafii scena mogła dotyczyć tylko jednej kobiety. Bonnie Elizabeth Parker żyła niespełna 24 lata, ale zapisała się w historii jako jedna z najgroźniejszych przestępczyń epoki prohibicji. Była to kolejna niespełniona aktorka i modelka, marząca o karierze hollywoodzkich gwiazd. Od dziecka lubiła przykuwać uwagę publiczności, którą znajdowała wszędzie – także w kościele.

Dziewczynka o złotych lokach, błękitnych oczach i karminowych ustach nie rokowała na karierę członkini gangu i zbrodniarki. Pozory mogą jednak mylić. Jej pierwszy mąż był opryszkiem skazanym na piętnaście lat więzienia za napad. Kolejny partner, Clyde Barrow, nie tylko kradł, ale i bezlitośnie mordował. A razem z nim w zbrodniach brała udział Bonnie, która ze znieważania innych i brutalności zaczęła czerpać perwersyjną przyjemność.

fot.domena publiczna

Początkowo Bonnie&Clyde popełniali jedyne drobne wykroczenia. Z czasem jednak ich brutalność wzrastała. Dokonywali nie tylko rabunków, ale i bezlitosnych morderstw. Dlatego i policjanci nie mieli dla nich skrupułów.

Początkowo popełniali wyłącznie drobne przestępstwa, jak kradzieże portfeli czy włamania. Napadali przede wszystkim na małe przydrożne sklepy oraz stacje benzynowe. W końcu zaczęły się dość przypadkowe porwania, dokonywane raczej pod wpływem impulsu niż z premedytacją według wcześniej ustalonego planu. Kilkadziesiąt rozbojów zostało jednak przyćmionych przez morderstwa, których dokonali. Czternaście ofiar, w tym policjanci i szeryf – to bilans zabójczego duetu.

Bonnie&Clyde stali się jedną z najsławniejszych par Ameryki, na którą polowało całe FBI. Gdy Bonnie czuła, że dłużej już nie dadzą rady uciekać, odwiedziła matkę, aby się z nią pożegnać. Spełniła jednak swoje marzenia – przekroczyła stan społeczny, którego nienawidziła. Od córki murarza – do zabójczej członkini dwuosobowego gangu.

3. Królowa gangu szantażystów

fot.U.S.Government-Passport Photo/ domena publiczna

Helen Julia Godman, urodzona 4 grudnia 1888 roku, zmarła prawdopodobnie w roku 1944. Królowa gangu szantażystów.

Skończyła przyklasztorną szkołę. Miała nienaganne maniery, odpowiednią dykcję a ponadto była wyjątkowo urodziwa. O kim mowa? O rodowitej mieszkance Chicago – Helen Julii Godman. Jej ojciec zakochany w konnych wyścigach, w córce widział intratną klacz, na której może dobrze zarobić. Wiązał z nią ambitne plany na przyszłość. Dziewczyna postanowiła jednak iść własną drogą.

Zadurzona w artyście, szybko wyszła za mąż, jednak równie szybko została przez ukochanego porzucona. To jednak nie przeszkadzało jej sercu zabić ponownie – i znów do artysty, chociaż nieco innego rodzaju. James Christian, nowy partner Godman, podobnie jak jej własny ojciec widział w niej okazję do zbicia świetnego interesu. Tym jednak razem Helen była nie tylko narzędziem, ale i pełnoprawnym wspólnikiem dość nielegalnego interesu.

Oczarować. Taki był główny cel gangsterskiej pary. Dalej już wszystko toczyło się łatwo. Uwiedziony przed kobietę i nie mogący wytrzymać z pożądania bogaty biznesmen daje się namówić na romantyczny wypad do Nowego Jorku, gdzie Helen obiecuje upojną noc we dwoje. Christian i kilku przebranych za policjantów znajomków Godman już tylko czeka, by w odpowiednim momencie przeszkodzić schadzce i zagrozić wpływowemu mężczyźnie więzieniem za “handel białymi kobietami”. Wprowadzona w 1910 roku ustawa Manna zakazywała bowiem przekraczania granic międzystanowej z kobietą w celu oddania się nierządowi. Zapędzony w kozi róg biznesmen hojnie sypał wtedy groszem, byle tylko sprawa nie ujrzała światła dziennego.

fot.Cook County-Illinois Marriage Records/ domena publiczna

Czy możliwe, że jeden papier zdecydował o losie Godman? Zawiedziona młodzieńcza miłość i porzucenie przez męża z pewnością zaważyły na jej późniejszych decyzjach.

Jednak zdarzyło się, że jeden z nich był wyjątkowo uczciwy. Mając wyrzuty sumienia, że przekupił policjantów, sam zgłosił się na komisariat. Godman i Christian zostali złapani. James postanowił wybielić ukochaną, licząc, że gdy ona zrobi to samo – wzajemnie osłonięci unikną odpowiedzialności. Godman była jednak bezwzględna. Po tym jak przyjaciółka wpłaciła za nią kaucję, zapadła się pod ziemię. Gdy skazywano jej chłopaka, podobno wygrzewała się na Hawanie. Może wypatrywała tam kolejnego frajera?

Nawet jeśli, jej szczęśliwa passa w końcu się skończyła. W 1932 roku skazano ją na osiem lat więzienia za kradzież ekskluzywnej biżuterii wartej 305 000 dolarów!

4. Całuśna bandytka

fot.domena publiczna

Edna Murray, urodzona 26 maja 1898, zmarła w roku 1966. Członkini gangu Barker-Karpis. Żona Jacka Murraya.

Edna Martha Stanley urodziła się 26 maja 1898 roku w Marion. Od dziecka obrzydzał ją widok krwi. Jej oczy kochały wyłącznie nieskazitelne piękno. Jak pisał Pam Tippet, biografista kobiety, lubiła szczególnie wszystko to, co błyszczy. Jednak w równym stopniu pociągało ją coś jeszcze: adrenalina. I chociaż w wieku niespełna dwudziestu lat, ta szczupła blondynka o brązowych oczach, zdążyła być już dwukrotnie zamężna, do historii półświatka przeszła jako żona Jacka Murraya. To u jego boku postanowiła wziąć czynny udział w gangsterskich przedsięwzięciach, w których widziała źródło wolności.

Nie dość, że wraz z mężem napadała i rabowała, to – w przypływie nagłych emocji, a może w wyniku swego wrodzonego poczucia estetyki – całowała okradzionych biedaków. Dzięki temu dziwnemu zachowaniu zyskała niekonwencjonalny przydomek „Całuśnej bandytki”. Chociaż gest ten przyczynił się do jej późniejszej sławy, to on właśnie zdradził przestępczy duet.

Gdy złapani oczekiwali na proces, żona gangstera umiejętnie uratowała się ucieczką, bez skrupułów zostawiając Jacka samego, który został skazany na 25 lat pozbawienia wolności za dokonane wspólnie z żoną grabieże. W końcu, 6 lutego 1933 roku, udało się ją aresztować. Wytrzymała w więzieniu 7 lat. Potem zrobiła coś niewybaczalnego w całym mafijnym świecie tak mężczyzn, jak i kobiet – zdradziła. I dzięki współpracy z FBI w 1940 roku odzyskała wolność. Ale czy mogła spać spokojnie?

***

Jaki był koniec tych pełnych kontrastów kobiet, które przeszły do historii amerykańskich podziemi? Ciąg dalszy nastąpi…

Bibliografia:

1. Blanche Caldwell Barrow, My Life with Bonnie and Clyde, ed. John Neal Phillips, Norman: The University of Oklahoma Press, 1955.
2. Carl Sifakis, The Mafia Encyclopedia, Third Edition, Facts On File, Inc, New York 2005.
3. Diane Ducret, Kobiety mafii, tłum. A.M. Nowak, E. Kucharska, Znak Horyzont, Kraków 2017.
4. Jeffrey Gusfield, Deadly Valentines. The Story of Capone’s Henchman. „Machine Gun” Jack McGurn and Louise Rolfe, His Blonde Alibi, The Chicago Review Press, Chicago 2012.
5. John Binder,  The Chicago Outfit, Arcadia Publishing 2003.
6. John Treherne,The Strange History of Bonnie and Clyde, Stein and Day, New York 1984.
7. Michael Newton, Encyclopedia of Robbers, Heists, and Capers, Facts On File Inc., New York 2002.
8. Pam Paden Tippet, Run Rabbit Run. The Life, The Legend and The Legacy of Edna Rabbit Murray The Kissing Bandit, CreateSpace Independent Publishing Platform, 2013
9. Sigmund Spaeth, The first ten since 1900; these songs have stood the harsh test of time, „The New York Times” 20 marca 1949.
10. The story of Suicide Sal in Nate Hendley, Bonnie and Clyde. A Biography, tłum. Mathilde Vespertini, Greenwood, 2007.