Jaja po afgańsku! Weselsza strona wojny z terroryzmem

Młody wiekiem i stażem porucznik US Army Sean Parnell, o którym pisaliśmy niedawno, szkolenie z różnic kulturowych wziął sobie mocno do serca i nie chciał w żadnym wypadku obrazić mieszkańców Afganistanu. Kiedy po raz pierwszy wyjechał nawiązywać przyjazne relacje z miejscowymi w jednej z wiosek, gorączkowo powtarzał w myślach wszystko, co wyniósł ze szkolenia: Sean, pamiętaj! Zdejmij buty, ostrożnie z kontaktem wzrokowym, stopy podeszwami do dołu, a lewa łapa przy sobie.

Kiedy hummery US Army wjechały do afgańskiej wioski, żołnierze przygotowywali się psychicznie na spotkanie z miejscowymi. Podczas szury, czyli posiedzenia starszyzny, Amerykanie mieli dowiedzieć się, jak pomóc mieszkańcom i nawiązać z nimi przyjazne relacje. A, że Afgańczycy niejedną wizytę żołnierzy już przeżyli i z paroma różnymi jednostkami mieli do czynienia, przywitali gości raczej powściągliwie.

Porucznik Parnell zdjął hełm i starał się usiąść tak, by – jak uczono go na szkoleniu – nie świecić swoim afgańskim rozmówcom podeszwami stóp po oczach. Jego próby musiały być dość energiczne, bo w pewnym momencie usłyszał trzeszczenie szwu spodni i poczuł, jak ten się pruje… Im bardziej chłodno i przewiewnie robiło się Parnellowi w okolicach klejnotów rodowych, tym bardziej robiło mu się gorąco. Coraz czerwieńszy na twarzy porucznik szukał wzrokiem czegoś, czym mógłby się zasłonić. Jego wybór padł na kamizelkę kuloodporną. Przykrywając swoje skarby odsunął się w stronę najbliższej ściany.

Szura, w której wzięli udział Parnell i jego żołnierze mogła wyglądać podobnie, choć odbywała się w pomieszczeniu.

Tymczasem Afgańczycy obserwowali go z coraz trudniej skrywanym rozbawieniem. Podwładni Parnella i ich tłumacz ledwie powstrzymywali salwę śmiechu, a porucznik siedział nieruchomo z grobową miną. Na szczęście starszyzna nie odebrała wpadki Amerykanina  jako potwarzy, a jej członkowie śmiali się z sytuacji pod nosem. Po spotkaniu jeden z żołnierzy Parnella powiedział: Taa, niewielu ludzi ma jaja, żeby odwalić taki numer! Jeszcze przez długi czas porucznik musiał wysłuchiwać żartów na temat jaj, klejnotów i sposobów nawiązywania przyjaznych relacji.

W strategicznie położonej bazie w Bandarze, pełnej afgańskiej straży granicznej, pojawiało się także inne ryzyko – urazić można było nie tylko miejscowych, ale też towarzyszy broni. Kiedy Parnell dostał propozycję wspólnej kolacji z dowódcą sojuszniczych żołnierzy, nie mógł odmówić. Takie posiłki były już elementem tradycji, zatem odrzucenie zaproszenia byłoby oczywistą potwarzą dla majora Ghula. Porucznik wraz z jednym ze swoich ludzi i tłumaczem zeszli do piwnicy, gdzie otrzymujący pogróżki afgański major dla bezpieczeństwa spędzał większość czasu. Kiedy znaleźli się pod ziemią usiedli.

Choć żołnierz na zdjęciu niesie owcę, nie kozę, ewentualny posiłek z niej przyrządzony tak jak porucznik Parnell okupił zapewne niestrawnością i potrójną dawką cripo.

Zwyczajny obiadek

Pomiędzy Amerykanami i Afgańczykami stał kocioł z bulgoczącą zawartością o wątpliwej proweniencji. Potrawa pachniała mięsem na tyle mocno, że była w stanie przebić się przez kwaśny odór niemytych ciał osób przebywających w piwnicy i stęchłą woń słomianej wyściółki. Parnell nie miał większego wyboru i choćby w kotle gotowana była zupa z podeszew starych sandałów (a tak mu się wydawało…) musiał zachować zimną krew i zjeść.

Na całe szczęście potrawa okazała się koźliną z warzywami. Major Ghul podał do niej sześć placków. Wszyscy amerykańscy żołnierze byli przygotowani na ewentualność spożywania z tuziemcami posiłków i z góry zaopatrzeni w cripo, czyli w lek zwalczający pasożyty i bakterie, z którymi ich żołądki nie dałyby sobie rady. Parnell wiedział, że wątpliwej jakości kolację zjedzoną w śmierdzącej piwnicy odchoruje i okupi faszerowaniem się potrójną dawką cripo, ale wyjścia nie miał.

Artykuł powstał na podstawie książki „Pluton wyrzutków” Seana Parnella (WL, 2012)

Powyższe dwa przykłady to tylko wierzchołek góry lodowej. W wydanych ostatnio wspomnieniach Parnell opisał też wiele innych zabawnych lub absurdalnych sytuacji. Różnice dzielące ludzi wychowanych w kulturze zachodu i Afgańczyków urastają nieraz do rozmiarów przepaści. Amerykanie przekonali się o tym dobitnie w tej samej bazie, a poszło o higienę. Dla żołnierzy wuja Sama szokiem był fakt, że na terenie fortu w Bandarze nie znaleźli ani jednej porządnej latryny. Stacjonujący tam Afgańczycy używali jako wygódki jednego z pustych budynków. O ile używali.

Częściej zdarzało się, że „miny przeciwpiechotne” leżały na środku placu, bowiem męczony potrzebą sojusznik zatrzymywał się gdziekolwiek, opuszczał spodnie, załatwiał co swoje i lżejszy o ten problem z zadowoleniem szedł dalej. Co w tej sytuacji mogli zrobić Amerykanie? Odpowiedź brzmi: nic. Wszak oni byli tam tylko gośćmi, którzy przyjechali zabić paru terrorystów i uszczęśliwić miejscowych w poszanowaniu ich kultury…

Źródła:

• Sean Parnell, Pluton wyrzutków, Wydawnictwo Literackie, 2012.