Nie jest znany żaden portret Jadwigi Kaliskiej. Powyżej tablica prezentująca stroje dworskie z przełomu XIII i XIV stulecia autorstwa Jana Matejki. Można sobie wyobrażać, że podobnie ubierała się także polska królowa
Jadwiga Kaliska, Jadwiga Bolesławówna (-1339) – księżna i królowa Polski z dynastii Piastów urodzona około 1270 roku. Była córką księcia dzielnicowego, Bolesława Pobożnego. Decyzją krewnych (już po przedwczesnej śmierci swojego ojca) została wydana za mąż za obrotnego i awanturniczego władcę części Kujaw, Władysława Łokietka. Gdy jej małżonek przegrał rywalizację o polski tron i koronę z Wacławem II, zmuszona była przez kilka lat ukrywać się w przebraniu, w małej mieścinie na Kujawach. Po powrocie męża odegrała istotną rolę w stłumieniu rebelii krakowskiego mieszczaństwa, zapamiętanej jako bunt wójta Alberta (1311-1312). W 1320 roku została koronowana na królową Polski.
Królowa Jadwiga Kaliska odgrywała znaczącą rolę w polityce i miała istotny wpływ na Władysława Łokietka. Mąż oddawał jej nawet własną pieczęć, umożliwiając Jadwidze samodzielne podejmowanie kluczowych decyzji. Cieszyła się łaską kurii papieskiej, potwierdzoną specjalnymi przywilejami, a po śmierci Władysława Łokietka w znacznym stopniu przyczyniła się do budowy węgierskiego stronnictwa na krakowskim dworze.
Gdy do władzy doszedł jej syn Kazimierz Wielki, otwarcie sprzeciwiła się koronacji swojej synowej, przybyłej z Litwy Aldony Anny Giedyminówny. Argumentowała, że w kraju może być tylko jedna królowa – ona sama.
Sprawnie zarządzała ziemią sądecką, nadaną jej jako oprawa wdowia, następnie zaś wstąpiła do tamtejszego zgromadzenia klarysek. U schyłku życia planowała podróż na Węgry, do swojej córki i tamtejszej władczyni, Elżbiety Łokietkówny. Zmarła nim ten plan udało się zrealizować.
