We wrześniu 1939 roku Polska miała przeciwko sobie przeważające siły wroga. Jej sojusznicy zawiedli, więc do walki na śmierć i życie stanęła samotnie. Zacięty opór stawiany przez naszych żołnierzy pogrzebał nadzieje hitlerowców na łatwe, szybkie zwycięstwo. Ale czy mieliśmy jakiekolwiek szanse na wygraną?
Wrzesień ’39 i jego bohaterowie w epickim dziele Apoloniusza Zawilskiego
1 września 1939 roku rozpoczął się nowy rozdział w dziejach ludzkości: III Rzesza zaatakowała Polskę i doprowadziła do wybuchu II wojny światowej. Władze Rzeczpospolitej nie uległy groźbom Hitlera i nie zdecydowały się na żadne kompromisy, które byłyby w rzeczywistości kapitulacją.
„Tak się kończył – pisze Apoloniusz Zawilski – długi i bezkarny okres pokojowych zwycięstw Hitlera […]. Kończył się okres szantażu politycznego, zaczynała się wojna […]. Pod słonecznym, jasnym niebem pięknej polskiej jesieni 1939 roku w jednej chwili rozpętało się piekło”.
Ciekawostka stanowi fragment książki Apoloniusza Zawilskiego „Bitwy polskiego września” (Znak Horyzont 2018).
Bitwy polskiego września to obraz walk w czasie kampanii wrześniowej. Tom ten można traktować nie tylko jak źródło szczegółowej wiedzy o pierwszym rozdziale II wojny światowej, ale też jako reporterską opowieść o losie żołnierzy i dowódców polskich oddziałów.
Barwny język, umiejętne budowanie napięcia i liczne beletryzowane fragmenty oraz cytaty z autentycznych relacji sprawiają, że pod piórem Zawilskiego narodziła się wciągająca epopeja o polskim Wrześniu. Książka ta jest również hołdem, który autor składa – jak pisze w dedykacji – „Żołnierzom Września”.
KOMENTARZE (1)
B