Lesbijskie zabawy na renesansowych dworach [18+]

 

Katarzyna Medycejska pochodziła z rodziny Medyceuszy, której, mimo zdobytego bogactwa i wpływów, wypominano plebejskie pochodzenie. W 1533 roku poślubiła przyszłego króla Francji, Henryka II Walezjusza. Miała wówczas 14 lat. Podobno bardzo kochała swojego męża, lecz on przez cały czas trwania małżeństwa zdradzał ją ze starszą o 20 lat kochanką, Dianą de Poitiers. Młoda żona szybko przekonała się, że intrygi i zdrady to codzienność w paryskim pałacu.

Katarzyna była osobą czujną i podejrzliwą. W 1574 roku, już jako królowa matka, drżąc o życie swoje i dzieci, nakazała gruntowne przeszukanie Luwru. Zaalarmowana gwardia miała przed sobą ambitne zadanie – przetrząsnąć każdy kąt pałacu w poszukiwaniu ukrytej broni.

Afera fallusowa

Efekty poszukiwań okazały się zaskakujące. Katarzyna Medycejska, wietrząc niebezpieczeństwo, wpadła na trop afery seksualnej! W komnatach dam dworu znaleziono imponującej wielkości sztuczne fallusy.

Właścicielką sztucznego członka była między innymi Hélène de Surgères należąca do szanowanej francuskiej rodziny. Piękna Hélène nie mogła narzekać na brak adoratorów. Jednym z nich był ówczesny poeta Pierre de Ronsard, który namiętnie pisał dla niej sonety. Francuzka traktowała jednak poetę z prozaiczną obojętnością.

W jej sercu było miejsce tylko dla jednego mężczyzny: ukochanego, który zginął w walce. Dochowanie wierności jego pamięci nie oznaczało jednak, że Hélène zamierzała zrezygnować z rozkoszy cielesnych. Jej postępowanie rozwścieczyło Ronsarda. Poeta postanowił się zemścić.

Lecz skargi nie zduszę na przyrząd jej chuci. Tym cienkim ogonkiem co noc tak się młóci, Miłości szkodliwej szukając, ustronnej. Tak smutki chce topić po stracie dozgonnej – pisał rozżalony Ronsard po tym, gdy dowiedział się, jakie tajemnice skrywają kufry jego ukochanej. Zdaniem poety fakt, że dama korzysta ze sztucznego fallusa, był bardziej uwłaczający niż najbardziej śmiałe występki kurtyzan.

Dworskie igraszki bez udziału mężczyzn

Piękna Hélène de Surgères nie była jedyną damą dworu w Luwrze zamieszaną w aferę ze sztucznymi penisami. Z opisów stworzonych przez Brantôme’a, renesansowego kronikarza, który spędził kilka lat na dworze Katarzyny Medycejskiej, dowiadujemy się, że wiele na pozór skromnych i cnotliwych panien dworskich prowadziło bujne życie seksualne bez udziału mężczyzn.

Jedna była wyposażona w kutasa przywiązanego do ciała miękkimi wstążeczkami, wyglądającego zgoła jak prawdziwy narząd – czytamy w książce „Zakazane ciało. Historia męskiej obsesji” Diane Ducret. Autorka przytacza fragmenty dzieł Brantôme’a, z których wynika, że wyposażone w sztuczne fallusy dwórki Katarzyny Medycejskiej wykazywały się nie lada pomysłowością.

Uprawiały miłość w różnych nietypowych miejscach np. na meblu, który był wówczas wykorzystywany jako muszla klozetowa. Zatracone w rozkoszy kobiety spółkowały na nim tak zapamiętale, że krzesło złamało się i jedna z nich – jak donosi kronikarz – runęła wprost w basyn z plugastwami, brudząc swoją kunsztowną suknię.

Spłoszona dwórka szybko pobiegła do swojej komnaty by się przebrać, roztaczając woń smrodu. Pikanterii całej sprawie dodawał fakt, że jedna z przyłapanych na gorącym uczynku niewiast była wdową, a druga – mężatką.

Prekursor literatury pornograficznej, jak czasem żartobliwie określa się Brantôme’a, przytoczył też podobną historię z Tuluzy, gdzie w pałacowej komnacie dwie znamienite damy całkiem podkasane, opuściwszy gacie, pokładały się jedna na drugą, całowały się kształtem gołębiów, pocierały, podłechtywały nawzajem, figlując i udając jakoby samców.

Wścibski kronikarz, opisując szczegółowo życie erotyczne wyższych sfer, potępiał jednak obce naturze ruchy i pocieranie macicy. Jego zdaniem było to niemoralne i niebezpieczne dla zdrowia, a nawet mogło prowadzić do śmierci. Swawolne damy francuskiego dworu zostały też potępione przez królową matkę – Katarzynę Medycejską, choć ona sama, mimo że żarliwa katoliczka (zainicjowała słynną rzeź hugenotów w noc św. Bartłomieja w sierpniu 1572 roku) nie stroniła od zabaw i rozpusty.

W przedmowie do polskiego wydania „Żywotów pań swawolnych” autorstwa Tadeusza Boya-Żeleńskiego można znaleźć opis pochodzący z „Dziennika Henryka III”, w którym przedstawiona jest uczta wydana przez Katarzynę Medycejską na cześć swojego syna, Henryka (przyszłego króla Polski). Zwycięstwo księcia pod d’Alencon świętowano w zamku Chenonceau.

Główny bohater fety czyli Henryk wystąpił w przebraniu kobiecym, w stroju głęboko wyciętym i obnażającym piersi. Sześćdziesięcioletnia wówczas Katarzyna Medycejska prowadziła orgię, w której brała też udział jej córka Małgorzata i synowa Luiza Lotaryńska. Półnagie damy dworu występowały zaś w strojach męskich.

Miłość i kara

Wątki lesbijskie przeplatały się nie tylko w historii renesansowego Luwru. Brantôme w „Żywotach pań swawolnych” wspominał także o Małgorzacie Austriaczce, księżnej Sabaudii, która miłowała cudną Laodamię Fortangerę. Zaś badacz i podróżnik Leo Africanus pisał w 1526 roku, że mieszkanki Fezu celowo udawały choroby, by korzystać z usług seksualnych świadczonych przez znachorki.

W XVI–wiecznej Hiszpanii domagano się, by z kobietami uprawiającymi miłość z przedstawicielkami tej samej płci rozprawiać się tak, jak z mężczyznami-sodomitami, czyli palić je na stosie. Podobne prawo stosowano w Rzymie. Jednak nie ma wielu przykładów kobiet skazanych w renesansie za miłość lesbijską.

W latach 70. XV wieku w niemieckim mieście odbył się proces Katheriny Hetzedolfer, która została oskarżona o to, że z kilkoma innymi kobietami „uprawiała seks”. Według zeznań samej Katheriny korzystała ona ze sztucznego penisa. Był to po prostu kawałek czerwonej skóry wypchany bawełną i usztywniony kawałkiem patyka. Przez środek tego przyrządu przewleczony był sznurek, którym mogła się przewiązać.

Katherine pogrążyły zeznania świadków, czyli kobiet, które zarzuciły jej, że próbowała je uwieść lub uprawiała z nimi seks, udając mężczyznę. W tej sprawie wydano wyrok śmierci przez utopienie.

Miłość lesbijska nie ominęła także klasztorów. Włoska zakonnica Benedetta Carlini uwiodła inna mniszkę wmawiając jej, że jest aniołem, a wszystko co robi jest spowodowane boską interwencją.

W wieku trzydziestu lat Benedettę zaczęły nękać wizje. Jej przełożone obawiały się, że została opętana, dlatego wyznaczono zakonnicę, która miała stale przebywać z nią w jednej celi. Niedługo po tym wyszło na jaw, że siostry regularnie ze sobą współżyją. Za karę Benedetta spędziła resztę życia (35 lat) w odosobnieniu.

Bibliografia

1. Pierre de Bourdeille Brantôme, Żywoty pań swawolnych, polskie tłumaczenie i przedmowa Tadeusz Boy Żeleński, Wyd. Zielona Sowa 2003.
2. Diane Ducret, Zakazane ciało. Historia męskiej obsesji, Znak Horyzont 2016.
3. Geje i lesbijki. Życie i kultura, red. Robert Aldrich, Wyd. Universitas 2009.
4. Maria Jo-Bonnet, Związki miłosne między kobietami od XVI do XX wieku, Wyd. Sic! 1997.