fot.Marcello Bacciarelli/domena publicznaWacław II
Wacław II (1271-1305) – król Czech i Polski z dynastii Przemyślidów. Ojciec, Przemysł Ottokar II, odumarł go, gdy Wacław miał zaledwie osiem lat. Początkowo rządził w jego imieniu regent wyznaczony przez władcę Niemiec. Następnie ster nawy państwowej uchwyciła matka chłopca, Kunegunda Halicka wraz ze swoim kochankiem (a po jakimś czasie nowym mężem) Zawiszą z Falkenštejnu. Oficjalnie regencja dobiegła końca w roku 1285, choć Wacław II został koronowany dopiero dwa lata później.
Był głównym konkurentem Władysława Łokietka do władzy nad pogrążoną w bratobójczych walkach i osłabioną długim rozbiciem dzielnicowym Polską. W 1299 roku zajął większość kraju, a rok później w katedrze gnieźnieńskiej koronował się także na polskiego króla. W roku 1303 poślubił córkę poprzedniego, bardzo krótko panującego polskiego monarchy, Przemysła II, Ryksę Elżbietę. Małżeństwo miało wzmocnić jeszcze jego prawa do nowego tronu. W tym czasie podjął zarazem próbę zdobycia władzy na Węgrzech dla swojego syna, Wacława III.
Nadmierne ambicje doprowadziły go do ostrego konfliktu nie tylko z królem rzymskim Albrechtem Habsburgiem, ale też z kurią papieską Bonifacego VIII. W ostatnich latach życia ciężko chorował na gruźlicę. Zmarł na nią w czerwcu 1305 roku, gdy w Polsce już trwała kierowana przez Władysława Łokietka rebelia przeciwko jego rządom.
W polskiej tradycji traktowany jako najeźdźca i okupant, nie zaś odnowiciel królestwa. Zdaniem współczesnych historyków nie jest to obraz prawdziwy, a rządy Wacława II przyniosły korzyści także nad Wisłą, a nie tylko w jego czeskiej ojczyźnie. Wysoko oceniane są zwłaszcza przeprowadzone przez króla reformy administracyjne.
