fot.domena publiczna

Ławrientij Beria (fot. domena publiczna)

Ławrientij Beria (1899-1953) – bliski współpracownik Józefa Stalina, szef NKWD. Ławrientij Beria urodził się w rodzinie chłopskiej w Abchazji. Studiował na wydziale inżynierii w Baku. W 1917 roku przyłączył się do bolszewików, a prawdopodobnie cztery lata później wstąpił do Czeka. W 1924 roku brał udział w tłumieniu wystąpienia narodowego w Gruzji (stracono wówczas nawet do 10 tysięcy osób), za co został mianowany szefem tajnego politycznego oddziału OGPU na Zakaukaziu.

W 1932 roku został przywódcą partii w całym regionie, a dwa lata później –  członkiem Komitetu Centralnego. Był współorganizatorem czystek w wojsku i w strukturach partii. Stworzył Gułag. Po degradacji Nikołaja Jeżowa, Beria został szefem NKWD, a w 1945 roku marszałkiem ZSRR.

W 1953 roku jego kariera się załamała, gdy padły na niego podejrzenia o udział w zamachu na Stalina. Chruszczow, Malenkow i Mołotow wytoczyli mu proces, w którym skazano go na śmierć. Sprawa sądowa prawdopodobnie miała przykryć fakt, że zamordowano go już wcześniej. Ławrientij Beria odznaczał się wyjątkową brutalnością i bez szemrania wypełniał nawet najbardziej krwawe rozkazy Stalina. Odpowiadał również za prześladowania Polaków po 1939 roku oraz był jednym z tych, którzy przypieczętowali los polskich oficerów w Katyniu.

Dowiedz się więcej o Ławrientiju Berii:

Książki o czasach Ławrientija Berii:

[book znak=92499 tracking=”utm_medium=leksykon_beria”]