Prawdziwi mężczyźni nie płaczą? Bujda!

Czytając „Ochroniarza Churchilla” – biografię Waltera Thompsona, który niemal dwie dekady spędził jako „cień” ministra, a później premiera Wielkiej Brytanii – trudno przegapić pewną charakterystyczną cechę Winstona: on nieustannie płakał!

Płaczliwy jak Churchill?

Pewnie nikogo nie zdziwi, że Churchill w oczach miał łzy, kiedy umierały jego matka i córka. To całkowicie naturalna reakcja. Premier płakał jednak o wiele częściej – we wspomnianej książce kilkadziesiąt razy czytamy o łzach płynących mu po policzkach.

Winston Churchill i jego ochroniarz Walter Thompson. To właśnie dzięki relacji tego ostatniego wiemy o płaczliwej naturze brytyjskiego premiera.

A więc, do oczu napłynęły mu łzy, kiedy został nominowany na premiera, ale też gdy francuski przywódca, Reynaud, poinformował go, że zamierza skapitulować.

Płakał w Dniu Rozejmu w 1918 roku ([Ochroniarz] słuchał jak Churchill wygłasza krótkie przemówienie – stojąc w samochodzie, ze łzami płynącymi po policzkach) oraz w czarny czwartek na Wall Street, w 1929 roku (Ze łzami w oczach usilnie próbował spekulować). Do tego zalewał się łzami oglądając filmy – choć to pewnie nie żaden powód do wstydu.

Churchill płakał słysząc wiadomości o największych porażkach zbrojnych i katastrofach – np. zatopieniu liniowca Athenia albo pancernika Royal Oak – oraz o śmierci prezydenta USA, Franklina D. Roosevelta (jego ochroniarz pisał: Ze smutkiem obserwowałem jak łzy spływają mu po policzkach). Chlipał także, kiedy myślał o decyzjach podjętych na konferencji jałtańskiej:

[Ochroniarz] Zastał go w stanie głębokiego przygnębienia, a „jego myśli krążyły gdzieś w oddali (…). »Thompsonie, dlaczego oni pozwolili prezydentowi jechać do Jałty, mimo że był już bliski śmierci?« – zapytał. Ze smutkiem obserwowałem jak łzy spływają mu po policzkach. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć. On tymczasem ciągnął dalej: »Ostatecznie cała Europa ucierpi na skutek decyzji podjętych w Jałcie«”.

Winston Churchill często zalewał się łzami. Również postanowienia konferencji w Jałcie były powodem do płaczu brytyjskiego premiera. Na zdjęciu wielka trójka w komplecie.

Każda okazja jest dobra do płaczu

Płakać zdarzało mu się również w zupełnie codziennych (przynajmniej według wojennego rozumienia „codzienności”) sytuacjach. Przykładowo podczas dyktowania przemówień sekretarce:

Kiedy potok słów tryska na nowo, prędko wyrzuca z siebie kolejne zdania, podkreślając ich klimat gwałtowną gestykulacją. Co jakiś czas bezradnie rozkłada ręce. Nagle jego głos załamuje się pod ciężarem emocji, które włożył we własne słowa, a po policzkach płyną mu łzy.

Najbardziej płaczliwy polityk w historii?

Wzruszenia nie ukrywał obserwując wojenne zniszczenia w odwiedzanych miastach. Podczas opisywania jednej z takich sytuacji jego ochroniarz otwarcie przyznał: Wielokrotnie zdarzało się, że po cichu i bez wstydu czy zażenowania płakał, przez wiele minut nie wypowiadając ani słowa.

Pół biedy zniszczenia wojenne, ale przywódca Imperium Brytyjskiego rozpłakał się nawet na oczach brytyjskich żołnierzy, wsiadających w przededniu lądowania w Normandii na pokład okrętów i jednostek desantowych. Kiedy przypomniał sobie, że jest za stary, żeby z nimi płynąć, do oczu napłynęły mu łzy.

Jakie z tego wszystkiego płyną wnioski? Cóż, jak widać Churchill nie żartował, mówiąc: Nie mam nic do ofiarowania prócz krwi, znoju, łez i potu. Poza tym, chyba czas odłożyć do lamusa stwierdzenie, że chłopaki nie płaczą. Niby czemu mają nie płakać, jeśli rycząc na każdym kroku można zostać premierem i wygrać II wojnę światową?

Źródło:

Artykuł powstał w oparciu o książkę „Churchill’s Bodyguard” Toma Hickmana. Wkrótce ukaże się ona w Polsce nakładem Repliki pod tytułem „Ochroniarz Churchilla”.