Marek Licyniusz Krassus
Rzymski polityk, konsul i wódz, według niektórych źródeł najbogatszy człowiek w Rzymie. To jemu w 71 roku p.n.e. udało się ostatecznie pokonać Spartakusa i jego armię, podczas gdy wielu innych rzymskich dowódców zawiodło. Wsławił się odcięciem zbuntowanych gladiatorów i niewolników na półwyspie Brucjum, a potem wiosną stoczył z nimi decydującą bitwę, prawdopodobnie w Apulii, Kalabrii lub Lukanii. Sam Spartakus zginął, a kariera Krassusa nabrała rozpędu.
W roku 71 p.n.e. on oraz Gnejusz Pompejusz zostali konsulami, swoje urzędy objęli w roku 70. Zaczęli reformy od zniesienia regulacji wprowadzonych przez Sullę, przywrócone zostały m.in. prawa trybunów ludów. W roku 60 Marek Licyniusz Krassus, Gnejusz Pompejusz oraz Juliusz Cezar zawiązali tajne porozumienie, na mocy którego mieli udzielać sobie wzajemnie poparcia w swoich dążeniach. Sprzymierzenie to stało się znane jako pierwszy triumwirat. Ich pakt został odnowiony podczas spotkania w Lukce w 56 roku p.n.e.
Kilka lat później, w roku 55 p.n.e. Krassus i Pompejusz ponownie zostali wybrani na konsulów. Pierwszy z nich uzyskał także na 5 lat namiestnictwo Syrii. W roku 54 p.n,e. Na ziemiach syryjskich przygotowywał wielką wyprawę wojenną przeciwko Patrom. Wojna ta skończyła się dla Krassusa tragicznie. W trakcie bitwy pod Karrhai nad Belichem, na obszarze północnej Mezopotamii, 9 czerwca 53 roku p.n.e. wojska Krassusa poniosły druzgocącą klęskę, natomiast on sam oraz jego syn zostali zabici. Dla jeszcze większego poniżenia głowa rzymskiego wodza została odcięta i dostarczona na dwór króla Partów. Pełniła tam role rekwizytu w trakcie odgrywania jednej z greckich tragedii.
Więcej materiałów związanych z Krassusem
