fot.Louis-Michel van Loo /domena publicznaLudwik XV był prawnukiem Króla Słońce – Ludwika XIV.
Ludwik XV (1710-1774) – król Francji w latach 1715-1774 z dynastii Burbonów, zwany „Bien-Aimé” (Ukochany). Urodził się 15 lutego 1710 roku w Wersalu. Był synem Ludwika, księcia Burgundii. Tron objął jeszcze jako pięciolatek, w 1715 roku, po śmierci swojego pradziadka, Ludwika XIV. Przez pierwsze lata rządy w jego imieniu sprawował Filip Orleański. On sam został koronowany w 1722 roku, a za pełnoletniego uznano go w dniu trzynastych urodzin. Dwa lata później poślubił siedem lat od niego starszą Marię Leszczyńską, córkę króla Polski Stanisława Leszczyńskiego. Miał z nią dziewięcioro dzieci, dwóch synów i siedem córek.
Przez kolejne dekady Ludwik mocno opierał się na rządach pierwszych ministrów. W latach 1723-1726 jego głównym współpracownikiem był Ludwik Henryk de Bourbon, a w latach 1726-1734 – kardynał André Hercule de Fleury. Dopiero po śmierci tego ostatniego król postanowił osobiście przejąć stery państwa, nawiązując do stylu rządzenia swojego poprzednika. Brakowało mu jednak talentu i silnej woli i w efekcie ulegał wpływom kolejnych frakcji, a także swoich faworyt, zwłaszcza markizy de Pompidou oraz hrabiny du Barry.
Jego panowanie to okres stopniowego pogarszania się sytuacji wewnętrznej i międzynarodowej Francji. Władca angażował się w szereg konfliktów, w tym w wojnę o sukcesję polską (1733-1735), w której wystąpił po stronie teścia, oraz wojnę o sukcesję austriacką (1740-1748). Nie przyniosły one Francji żadnych korzyści. Kraj nie skorzystał także na udziale w wojnie siedmioletniej (1756-1763). W wyniku kończącego ją traktatu paryskiego Paryż utracił swoje posiadłości w Ameryce, w zamian otrzymując ziemie w Indiach i na Antylach. Jednocześnie narastały problemy wewnętrzne, wynikające ze sporów religijnych i ideologicznych. Napięcie doprowadziło nawet do nieudanego zamachu na życie króla w 1757 roku. Sytuacji nie poprawiła znacząco kasata zakonu jezuitów, którą król przeprowadził w 1764 roku.
Dopiero w ostatnich latach rządów Ludwik zaczął aktywniej opowiadać się za przeprowadzeniem koniecznych reform, w tych podatkowych. Próbował też ograniczyć rolę parlamentów, sprzeciwiających się zmianom. Nie zdołał jednak zrealizować programu, proponowanego przez kanclerza René Nicolasa Charlesa Augustina de Maupeou. Zmarł na ospę 10 maja 1774 roku w Wersalu, zostawiając koronę dwudziestoletniemu wnukowi Ludwikowi (XVI).
Dowiedz się więcej o Ludwiku XV:
