fot.Hyacinthe Rigaud/domena publicznaLudwik XIV przeszedł do historii jako „Król Słońce”.
Ludwik XIV
Król Francji w latach 1643-1715 z dynastii Burbonów. Urodził się 5 września 1638 roku w Saint-Germain. Jego ojcem był król Ludwik XIII, a matką – Anna Austriaczka. Tron odziedziczył jeszcze przed piątymi urodzinami, 16 maja 1643 roku, kiedy zmarł jego ojciec. Przez pierwsze lata rządy w jego imieniu sprawowała matka przy pomocy kardynała Juliusza Mazariniego. To ten ostatni przyczynił się do pokonania Frondy, opozycji antyabsolutystycznej z lat 1648-1653. Ludwik formalnie został uznany za pełnoletniego w 1651 roku. Koronowano go w 1654 roku, lecz pełnię władzy przejął dopiero po śmierci kardynała Mazariniego w 1661 roku. Rok wcześniej ożenił się z Marią Teresą, córką króla Hiszpanii Filipa IV, co otworzyło Burbonom drogę do przejęcia tronu w Madrycie w późniejszych latach.
Przez ponad pół wieku Ludwik, zwany „Królem Słońce” rządził krajem osobiście, opierając się na rozwiniętej i silnie scentralizowanej administracji. Rola szlachty została przez niego znacznie ograniczona. Podobnie zmalało znaczenie regionalnych parlamentów. Już jego poprzednicy stopniowo wzmacniali władzę królewską, ale to on sprawował rzeczywiście rządy absolutne. W tym sensie jego stwierdzenie z 1655 roku – „Państwo to ja” – było w pełni uzasadnione. Otaczając się zdolnymi współpracownikami, takimi jak Jean-Baptiste Colberg czy François Michel Le Tellier de Louvois, zdołał przeprowadzić szereg reform gospodarczych i usprawnić armię. Jego panowanie jest też uważane za okres największego rozkwitu francuskiej kultury. Monarcha wspierał rozwój literatury, nauki i sztuki. Symbolem władzy królewskiej stał się zbudowany na jego polecenie pałac Wersalu, gdzie dwór przeniósł się w 1682 roku.
Pragnąc powiększyć terytorium Francji i umocnić jej pozycję na arenie międzynarodowej, Ludwik XIV angażował się w szereg konfliktów zbrojnych. W latach 60. i 70. XVII wieku uzyskał ziemie na północnym wschodzie kraju kosztem Hiszpanii i Holandii. Prowadził też politykę tak zwanych Reunionów, anektując w oparciu o pretensje prawne Francji między innymi część Luksemburga, Alzacji i Lotaryngii. Jego położenie pogorszyło jednak zawiązanie się w 1686 roku koalicji antyfrancuskiej, nazywanej Ligą Augsburską, którą utworzyły Hiszpania, Austria, Holandia, Szwecja, książęta Rzeszy i Anglia. Wojny z Ligą w latach 1688-1697 oraz późniejsza wojna o sukcesję hiszpańską zahamowały ekspansję Francji i znacznie pogorszyły stan jej finansów. Na dłuższą metę niekorzystna okazała się także polityka religijna Ludwika – w 1685 roku król odwołał edykt nantejski, gwarantujący wolność wyznania. Represje wobec różnowierców doprowadziły do fali emigracji, która odbiła się negatywnie na gospodarce.
Ludwik XIV zmarł 1 września 1715 roku w królewskiej siedzibie w Wersalu. Przeżył swojego jedynego syna, Wielkiego Delfina Ludwika, oraz dwóch wnuków – Ludwika i Karola. Tron po nim objął jego pięcioletni prawnuk.
