fot.domena publicznaPortret Ludwika Węgierskiego autorstwa Marcello Bacciarellego.
Ludwik Węgierski, Ludwik Andegaweński, Ludwik Wielki
Król Węgier i Polski. Był synem pierwszego węgierskiego władcy z dynastii Andegawenów, Karola Roberta, oraz jego polskiej żony Elżbiety Łokietkówny. Wychowywał się pod okiem matki, która od najmłodszych lat zapewniała mu najlepszych nauczycieli i dbała o jego wszechstronne wykształcenie. Zasiadł na tronie w roku 1342.
Ludwik Andegaweński był jednym z najbardziej wojowniczych węgierskich królów. Niemal rokrocznie stawał na czele wypraw zbrojnych przeciwko sąsiadom. Prowadził długie kampanie przeciwko Królestwu Neapolu, podbił Dalmację, narzucił swoją zwierzchność Mołdawii, Wołoszczyźnie, Bośni i części Bułgarii.
U jego boku stale ogromną rolę ogrywała królowa matka, Elżbieta Łokietkówna. Dzięki jej staraniom – i za jej pośrednictwem – Ludwik odziedziczył koronę królestwa polskiego po zmarłym w 1370 roku Kazimierzu Wielkim. Ożeniony z Elżbietą Bośniaczką, doczekał się wyłącznie córek i to je – w tym młodszą Jadwigę – wyznaczył na swoje następczynie.
Uważany za jednego z najwybitniejszych władców w dziejach Węgier. W Polsce wspominany chłodno, głównie z uwagi na przywilej koszycki, niesłusznie uznawany za źródło szlacheckiej wszechwładzy i osłabienia pozycji monarchii.
Mimo przyjęcia polskiej korony, Ludwik Andegaweński unikał wizyt nad Wisłą, twierdząc, że nie służy mu tutejszy surowy klimat. Realną władzę w jego imieniu sprawowała regentka Elżbieta Łokietkówna, a następnie – Władysław Opolczyk. Król zmarł po długiej, prawdopodobnie dziedzicznej chorobie.
