Tadeusz Bór-Komorowski zjadł kota w śmietanie. I nawet o tym nie wiedział…

Powstańcy zjadali padłe od kul krowy i konie, a także króliki, drób i nieliczne gołębie, które przetrwały do tej pory w mieście. Wreszcie, gdy nie było innego wyjścia, zaczęli łakomie spoglądać także na „najlepszych przyjaciół człowieka”.

Kici kici obiadku?

Jakkolwiek dziwnie i odstręczająco nie brzmiałoby to z dzisiejszej perspektywy, w ostatnich tygodniach walk jadanie typowo kanapowych zwierząt nikogo już nie szokowało. Żaden kot ani żaden pies nie mógł czuć się do końca bezpieczny, gdy wokół umierało miasto. Wielu walczących po latach wspominało zjadanie czyichś pupili jako swego rodzaju anegdotę. Nie należy jednak zapominać, że każdy solidny posiłek był na wagę złota i dawał siłę potrzebną, by dźwigać karabin.

Generał Bór-Komorowski drugi od lewej, w czasie odprawy z podkomendnymi na Woli

Kota przynajmniej raz jadł nawet dowódca powstania Tadeusz Bór-Komorowski. Sam nigdy się do tego nie przyznał, zachowały się jednak relacje jego towarzyszy. Janusz Paszyński, powstaniec odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych, usłyszał tę historię od swoich kolegów, którzy sami rzeczonego kota zaserwowali dowódcy. Oczywiście nie zdradzając pochodzenia mięsa.

Bór-Komorowski zjawił się na stanowisku bojowym powstańców, żeby udekorować jednego z nich orderem Virtuti Militari za działalność jeszcze z czasów konspiracji.

Ta zapowiedziana wizyta generała była dla zwykłych żołnierzy nie lada wydarzeniem. W związku z tym postanowili go godnie ugościć, przygotowując specjalny poczęstunek. Zapadła decyzja, że dowódcy zostanie zaserwowany prawdziwy smakołyk: królik w śmietanie.

Kobieca sztuka przetrwania w książce Aleksandry Zaprutko-Janickiej „Okupacja od kuchni”. Kliknij i kup z rabatem na empik.com.

Królik w śmietanie bez królika i śmietany?

W warunkach nieustających walk wybór takiego dania był porwaniem się z motyką na słońce. Wszak niezbędne składniki to nie tylko królicze mięso, ale też śmietana, masło, trochę warzyw i odpowiednie przyprawy. Wszystko to rarytasy, ale największy problem stanowiło pozyskanie mięsa.

Gospodarze szybko zorientowali się, że okoliczne króliki zostały wybite do nogi. Mimo to nie stracili rezonu i zdecydowali, że danie przygotują w sposób okupacyjny. Czyli królik jak najbardziej będzie, ale… zrobiony z akurat dostępnych erzaców.

„Królik w śmietanie”

Długouchego futrzaka zastąpił ustrzelony gdzieś w ruinach i naprędce oprawiony kot. Gorzej było z resztą składników. W drogerii chłopcy znaleźli olejek do opalania i wobec braku lepszych pomysłów to właśnie na nim usmażyli mięso. Podobno „królik w  śmietanie” bardzo generałowi smakował – choć oczywiście samego dowódcy już o to nie zapytamy.

***

Artykuł powstał na podstawie materiałów zebranych podczas pisania książki „Okupacja od kuchni”. Kliknij i kup z rabatem swój egzemplarz z rabatem na empik.com.

„Okupacja od Kuchni” to poruszająca opowieść o czasach, w których za nielegalne świniobicie można było trafić do Auschwitz, warzywa hodowano w podwórkach kamienic, a zużytymi fusami handlowano na czarnym rynku. To także niezwykła książka kucharska: pełna oryginalnych przepisów i praktycznych porad z lat 1939-1945. Polecamy!

Źródło:

1. Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego, relacja Janusza Paszyńskiego [dostęp: 01.08.2015 r.].
2. Zaprutko-Janicka Aleksandra, Okupacja od kuchni, Znak Horyzont, Kraków wrzesień 2015.

Chcesz wiedzieć jak wyglądało powstańcze menu? Kup książkę!