Seryjny morderca w nazistowskim Berlinie [18+]

Jesienią 1940 roku – a więc niedługo po triumfalnym zakończeniu niemieckiej kampanii we Francji – we Friedrichsfelde na wschodnich przedmieściach Berlina odnaleziono ciało niejakiej Gerdy Ditter. Dwudziestoletnia matka dwójki dzieci została uduszona a następnie ugodzona kilkukrotnie nożem w szyję we własnym domu. Potworna zbrodnia wstrząsnęła miastem.

Szok był tym większy, że niektórzy szybko połączyli makabryczną zbrodnię z wydarzeniami z poprzednich kilku miesięcy, kiedy to w tej samej okolicy zaatakowano pięć innych kobiet. Trzy z nich zostały pchnięte nożem, jedną pobito do nieprzytomności, zaś ostatnią uduszono i wypchnięto z pociągu szybkiej kolei miejskiej S-Bahn.

Morderca z S-Bahn

Początkowo berlińska policja była bezradna. Ataków dokonano w nocy, a z racji całkowitego zaciemnienia miasta nikt nie był w stanie podać jakiegokolwiek rysopisu podejrzanego. W tej sytuacji śledczym nie pozostawało nic innego, jak tylko czekać na kolejny ruch zwyrodnialca. Nastąpił on dopiero po miesiącu – dokładnie zaś 4 listopada.

W takiej scenerii berliński zwyrodnialec czuł się jak ryba w wodzie… Na fotografii pierwszy pociąg berlińskiej S-Bahn.

Tym razem ofiarą była trzydziestoletnia kobieta jadąca w pociągu do Köpenick – wysuniętej najdalej na południowy-wschód dzielnicy Berlina. Anonimowy psychopata uderzył ją w głowę i wyrzucił z pędzącego wagonu. Mimo tych „starań” pasażerka przeżyła i zeznała, że sprawca miał na sobie mundur kolejarza. Dodatkowo śledczy odnaleźli w sąsiednim wagonie narzędzie niedoszłej zbrodni: ołowianą rurkę.

Wszystko to jednak nie wystarczyło, by wpaść na trop poszukiwanego, który zaatakował raz jeszcze, po kolejnym miesiącu. 4 grudnia pojawiły się dwie nowe ofiary złowieszczego kolejarza. Pierwszą z nich była dziewiętnastoletnia Irmgard Frese, którą wczesnym rankiem odnaleziono nieprzytomną nieopodal torów kolejowych w Karlshorst. Została uderzona tępym narzędziem w głowę, a następnie zgwałcona.

Na przełomie 1940 i 1941 r. mieszkańcy Berlina znacznie bardziej bali się grasującego psychopaty niż alianckich nalotów.

Kobietę przewieziono do szpitala, gdzie jednak po kilku godzinach zmarła, nie odzyskawszy świadomości. Jeszcze dobrze nie wysechł atrament w policyjnym raporcie z miejsca zbrodni, gdy ledwie 500 metrów dalej trafiono na kolejne zwłoki. Dwudziestosześcioletnia pielęgniarka Elfriede Frank, leżała przy torach w Rummelsburgu. Podobnie jak jedna z poprzednich ofiar, została ona wyrzucona z pociągu, w wyniku czego doznała pęknięcia czaszki.

Berlińskim śledczym grunt powoli zaczynał palić się pod nogami, a sprawca zdawał się być nieuchwytny, pozostawiając za sobą tylko następne ciała. W grudniu uderzył jeszcze dwukrotnie.

Na dwa dni przed Wigilią nieopodal torów w Rahnsdorfie odnaleziono zwłoki trzydziestoletniej Elisabeth Büngener, zaś tydzień później psychopata obrał sobie za cel Gertrud Siewert, której ciało odkryto koło szyn w Karlshorst.

Po kolejnych siedmiu dniach – 5 stycznia 1941 roku – pojawiła się kolejna ofiara: dwudziestoośmioletnia Hedwig Ebau, którą znaleziono martwą w pobliżu Wuhlheide.

Pomimo starań władz, robiących wszystko byle tylko wyciszyć całą sprawę, Berlin wprost huczał od plotek. Niebagatelną rolę w napędzaniu powszechnej psychozy odegrała stołeczna prasa brukowa, która okrzyknęła poszukiwanego „mordercą z S-Bahn”. Na domiar złego pracę policji utrudniał fakt, iż ze względu na masowe wygaszanie świateł śmierć na kolei stała się zjawiskiem wręcz powszechnym.

Plan dzielnic Berlina w których grasował morderca z naniesionymi miejscami jego ataków.

W samym tylko grudniu 1940 roku odnotowano w berlińskich pociągach aż 28 śmiertelnych wypadków, z czego 25 zostało bezpośrednio spowodowanych zaciemnieniem. W związku z powyższym często ciężko było odróżnić ofiary nieszczęśliwego zbiegu okoliczności czy samobójstwa od nieszczęśniczek, które weszły w drogę seryjnemu mordercy.

Szpieg, Żyd a może przymusowy robotnik?

Czarna seria zabójstw stała się doskonałą pożywką dla spekulacji na temat tego, kim był tajemniczy „morderca z S-Bahn”. Jedni uważali, że to Żyd, inni z kolei dopatrywali się w jego działalności ręki brytyjskiego wywiadu. Własne teorie miała Kripo (policja kryminalna), która skupiła się na dwóch grupach: robotnikach przymusowych oraz pracownikach kolei.

Pierwsza grupa zwróciła uwagę funkcjonariuszy, ponieważ w rejonie gdzie dokonano morderstw pracowało wielu robotników spoza terenu Rzeszy, zatrudnionych m.in. w zakładach należących do Deutsche Bahn.

Z kolei zeznania świadków wskazywały na kolejarza, w związku z czym śledczy zajęli się analizą zmian i godzin pracy ponad 5 tysięcy pracowników kolei, licząc że ta syzyfowa praca wskaże potencjalnego sprawę. Wyznaczono również wysoką nagrodę – 10 tysięcy reichsmarek – za informacje mogące pomóc w jego ujęciu. Nie zapominano w końcu o prewencji.

fot.Wo st 01 / Wikimedia Commons, lic. CC BY-SA 3.0 de

Plakietka Kripo. To jej funkcjonariusze poszukiwali mordercy z S-Bahn.

Na dworcach i peronach pojawiło się więcej patroli, zaś przebrani w kobiece stroje funkcjonariusze Kripo starali się sprowokował zwyrodnialca do ataku. Metoda ta nie przyniosła jednak pożądanych rezultatów, dlatego też do akcji wkroczyły policjantki. Co ciekawe, nie wyposażono ich w żadną broń, a za jedyną ochronę w przypadku napaści miały im służyć wzmocnione nakrycia głowy!

Przedsięwzięte środki przyniosły pewne efekty. Jak pisze Roger Moorhouse, autor książki „Stolica Hitlera. Życie i śmierć w wojennym Berlinie”, co prawda, nie doprowadziły do zatrzymania sprawcy, ale przynamniej mogły mu napędzić strachu.

Paul Ogorzow. Morderca z S-Bahn we własnej osobie.

Być może właśnie dlatego w styczniu nie pojawiła się już żadna nowa ofiara. Zbrodniarz powrócił dopiero po pięciu tygodniach spokoju. 11 lutego przy torach w Rummelsburgu natrafiono na zwłoki trzydziestodziewięcioletniej Johanne Voigt.

Po dokonaniu tej zbrodni morderca na kilka miesięcy zapadł się pod ziemię. Znów dał o sobie znać na początku lipca. Jakby celowo myląc szyki konstablom, tym razem nie zaatakował w pociągu, lecz wrócił do metod z początku swej morderczej „kariery”.

Jego – jak się okazało –ostatnią ofiarą była znaleziona 3 lipca Frieda Koziol. Zwyrodnialec dokonał zbrodni we Friedrichsfelde, czyli tam, gdzie przed dziesięcioma miesiącami zginęła pierwsza nieszczęśniczka.

Jednak tym razem funkcjonariusze Kripo mieli więcej szczęścia. Sprawca pozostawił na miejscu zbrodni dowód w postaci odcisku buta. Poza tym efekty przyniosła żmudna analiza harmonogramów pracowników kolei, w wyniku której wytypowano ośmiu podejrzanych.

Wśród nich znalazł się dwudziestodziewięcioletni zastępca nastawniczego Paul Ogorzow. Już wcześniej był on przesłuchiwany, jednak jako członek NSDAP oraz SA nie wzbudził większych podejrzeń. Niemniej jednak w trakcie trwających czynności operacyjnych jego nazwisko co i rusz powracało, w związku z czym w końcu postanowiono przyjrzeć mu się bliżej.

Jego znajomi jednoznacznie określili go jako osobę nienawidzącą kobiet, zaś jeden z kolegów z pracy zeznał, że widział jak Ogorzow w trakcie służby przeskakuje przez płot przy torach i znika w ciemnościach.

Wszystkiemu winien żydowski lekarz

Śledczy nie potrzebowali już niczego więcej. 12 lipca Paul Ogorzow trafił do aresztu, gdzie poddano go intensywnym przesłuchaniom. Jednocześnie dokładnie sprawdzono jego alibi, zebrano wyniki ekspertyzy sądowej oraz porównano odciski podeszwy.

W końcu po sześciu dniach podejrzany pękł, przyznając się do ośmiu zabójstw, sześciu usiłowań morderstwa oraz trzydziestu jeden innych przypadków napastowania seksualnego.

Po przyznaniu się do winy, zbrodniarz przyjął osobliwą linię obrony. Utrzymywał mianowicie, że przyczyną jego zachowania była… niekonwencjonalna metoda leczenia rzeżączki przepisana przez żydowskiego lekarza. Wszelako nawet w rządzonych przez Hitlera Niemczech mu to nie pomogło.

Śledczy nie uwierzyli w „poprawne politycznie” usprawiedliwienie, oceniając Ogorzowa w swym raporcie końcowym jako człowieka zimnego i wyrachowanego, o stalowych nerwach i pozbawionego zahamowań, gdy przychodziło mu zaspokoić popęd seksualny.

Sąd również nie dał wiary wyjaśnieniom mordercy i skazał go na śmierć. Wyrok wykonano w ekspresowym tempie i już 25 lipca „morderca z S-Bahn” został zgilotynowany w więzieniu Plötzensee.

Źródło:

• Roger Moorhouse, Stolica Hitlera. Życie i śmierć w wojennym Berlinie, Znak, 2011 (więcej informacji na stronie wydawcy).