fot.domena publicznaJuliusz Cezar na obrazie Lionela Royera.
Juliusz Cezar, właściwie Gajusz Juliusz Cezar (100-44 p.n.e)
Rzymski wojskowy, polityk i przywódca. Urodził się w rodzinie patrycjuszowskiej Juliuszów 12 lipca lub 13( według części historyków) lipca 100 roku p.n.e. Od połowy lat 70. p.n.e. wpływowy przedstawiciel stronnictwa popularów. Członek kolegium pontyfików, a następnie najwyższy kapłan, wybrany przytłaczającą większością głosów. Pretor 62 roku p.n.e., propretor prowincji Hiszpania Dalsza (61-60 p.n.e). Mając poparcie miejskiego plebsu i wpływowego polityka Pompejusza Wielkiego zmarginalizował wszechwładcy wcześniej rzymski senat. W 60 roku p.n.e. Cezar wszedł w skład tak zwanego pierwszego triumwiratu, który przejął realną kontrolę nad państwem. Odniósł imponujące sukcesy zbrojne na północ od Alp. Pokonał Helwetów, Germanów i stłumił wielkie powstanie Galów pod przywództwem Wercyngetoryksa. Ugruntował władzę Rzymu na całym obszarze od Renu, aż po Pireneje. Wyprawiał się nawet dalej – do Brytanii i za linię Renu, na ziemie germańskie.
W 49 roku p.n.e. Juliusz Cezar przekroczył rzekę Rubikon, wypowiadając słynne słowa: „kości zostały rzucone”. Zapoczątkował tym samym decydującą wojnę domową, w której pokonał dotychczasowego sojusznika Pompejusza Wielkiego, błyskawicznie opanował Italię i zmusił swoich przeciwników, w tym większość członków senatu, do ucieczki na Wschód państwa. W 48 roku p.n.e. został mianowany dyktatorem na czas nieograniczony, a w 44 roku – dyktatorem dożywotnim. Gromadząc pełnię władzy w swoich rękach doprowadził do likwidacji rzymskiej republiki. Zamordowany 15 marca 44 roku p.n.e. w efekcie spisku, w którym wzięło udział kilku jego najbliższych współpracowników, w tym niesławny Brutus.
