Pożar zamku Fréteval zbliża do siebie Bernolda, młodego mistrza witrażystę i hafciarkę Isambur. Młodzi się pokochali miłością czuła i namiętną, ale wuj młodej dziewczyny chce, by poślubiła ona syna młynarza... „Wielki ogień” Jeanne Bourin to historia ich miłości, ale także opowieść o feudalnym społeczeństwie początku XII wieku.
W okolicach Blois i w dolinie Loary powstają wsie i miasta, kościoły i warowne zamki; księżna Adela, córka Wilhelma Zdobywcy wprowadza nową sztukę życia; krzyżowcy wracają z Ziemi Świętej; na witrażach pojawiają się obrazy głodu i epidemii. Jak na arrasach z Bayeux oto cały świat w trakcie przemiany – od chłopów po artystów i panów – który Jeanne Bourin przywraca do życia.
Akcja powieści rozgrywa się na przełomie XI i XII wieku we Francji, nad Loirem i Loarą, jeśli pominąć epizod, gdy przenosi się na drugi brzeg Kanału La Manche. Nazwa osady Le Grand Feu upamiętnia wielki pożar donżonu w miasteczku Fréteval, gdy piętnastoletnią hafciarkę Isamborę uratował z płomieni o dziewięć lat od niej starszy Bernold, mistrz szklarski. Rodzącemu się między nimi uczuciu staje na przeszkodzie wuj ocalonej, pragnący dla niej innego męża, toteż jej wybawiciel uprowadza ją, by poślubić w Blois.
Wielowątkowa powieść, w której występują liczne postaci, rozgrywa się na tle przemian gospodarczych i obyczajowych w Europie Zachodniej w okresie wypraw krzyżowych i budowy katedr. Ukazane są tu zarówno dominująca w epoce feudalnej mentalność i jej odzwierciedlenie w stosunkach międzyludzkich, jak i specyfika poszczególnych rzemiosł, a także pracy na roli i hodowli zwierząt, myślistwa, kulinariów, życia rodzinnego, czy ziołolecznictwa. W książce przeplatają się namiętności i interesy, czułość i okrucieństwo, wierność zasadom i ich łamanie – stanowi ona wnikliwy, oparty na źródłach historycznych obraz opisywanych czasów.
KOMENTARZE
W tym momencie nie ma komentrzy.