Spartakus

fot.Maksim / CC BY-SA 3.0

Rzeźba Spartakusa aurostwa Denisa Foyatiera

Żołnierz, później niewolnik i gladiator, a następnie przywódca największego w historii starożytnego Rzymu powstania niewolników. Pochodził prawdopodobnie z Tracji, która została podbita przez Rzym. Zapewne był przez pewien czas żołnierzem rzymskim, zaś kiedy jego plemię Maedi przegrało walkę o niezależność od Rzymu, trafił do niewoli. W tych okolicznościach lub za dezercję trafił do szkoły gladiatorów w Kapui, skąd w 73 roku p.n.e. uciekł wraz z innymi gladiatorami, zabierając niewielką ilość broni. Pod Wezuwiuszem rozbili wysłany przeciwko nim oddział pod dowództwem propretora Klaudiusza Glabera. Do tworzącej się armii Spartakusa zaczęli dołączać inni niewolnicy.

W drugiej połowie 73 roku Spartakus pokonał wojska pretora Fubliusza Waryniusza. W kolejnym roku przeciwko niewolnikom wysłano oddziały pod dowództwem konsulów Lucjusza Gelliusza i Gnejusza Korneliusza Lentulusa, które kolejno Spartakus w 72 roku pokonał, odpowiednio w górach Garganus i w rejonie Picenium. Byli niewolnicy pod wodzą Spartakusa kierowali się na północ, pokonując pod Mutynią siły prokonsula Lucjusza Kassjusza. Po dotarciu do granic Rzymu, do Padu, Spartakus zawrócił.

Przeciwko Spartakusowi wysłano tym razem legiony, którymi dowodził Marek Licyniusz Krassus, któremu pod koniec roku 72 udało się zablokować siły Spartakusa na półwyspie Brucjum, skąd przywódca powstania chciał przy pomocy piratów przedostać się na Sycylię. Ten plan się jednak nie powiódł. Spartakusowi udało się przerwać blokadę, skierował się w stronę Brundizjum. Wiosną 71 roku p.n.e. siły Spartakusa zostały ostatecznie rozbite przez Marka Licyniusza Krassusa. Sam Spartakus zginął w tej ostatecznej bitwie, ale jego ciało nigdy nie zostało odnalezione.

Więcej informacji o czasach Spartakusa: