Oktawian August
Pierwszy cesarz starożytnego Rzymu, od roku 27 p.n.e. Urodził się 23 września 63 roku p.n.e. Adoptował go Juliusz Cezar, po którego śmierci pierwotnie walczył przeciwko Markowi Antoniuszowi, by w 43 roku sprzymierzyć się z nim oraz z namiestnikiem Galii Narbońskiej Lepidusem, tworząc triumwirat. Ci trzej podzielili między siebie strefy wpływów. Oktawianowi przypadła Hiszpania i Galia.
Jesienią 42 roku Oktawian i Marek Antoniusz pokonali pod Filippi zabójców Cezara Marka Brutusa i Gajusza Kasjusza. W roku 36 Oktawian przejął terytoria i wojsko Lepidusa, wykluczając go z tryumwiratu. Nasilał się też jego konflikt z Antoniuszem, sprzymierzonym wtedy z Kleopatrą. 2 września 31 dowodzona przez Agrypę flota rozbiła pod Akcjum jednostki ich dwojga, zaś kiedy Oktawian w 30 roku wkroczył do Aleksandrii oboje popełnili samobójstwo. Za rządów Oktawiana znacząco powiększyło się terytorium Rzymu: oprócz Egiptu podbił m.in. resztę Hiszpanii i Galację.
W roku 28 Oktawian otrzymał tytuł princeps senatus. Rok później, pełniąc po raz 7 funkcję konsula, zrezygnował z uprawnień triumwira. Senat nadał mu tytuł Augustus. Od tego momentu panował jako Oktawian August, a 16 stycznia 27 roku p.n.e. traktowany jest jako początek cesarstwa w Rzymie. W roku 23 został dożywotnim trybunem ludu, a w 12 roku p.n.e. objął również funkcję kapłana najwyższego.
W 2 roku p.n.e., kiedy okrzyknięto go pater patriae, za udział w spisku wygnano jego córkę Julię, a syna Marka Antoniusza zabito. Sam Oktawian August zmarł śmiercią naturalną 19 sierpnia 14 roku w Nola, w Kampanii. Jego ostatnie słowa brzmiały: „Klaszczcie obywatele, komedia skończona”. Jego następcą został Tyberiusz, którego matką była trzecia żona Oktawiana Liwia Druzylla.
