Katarzyna II Wielka (1729-1796) – rosyjska cesarzowa, żona Piotra III, współodpowiedzialna za rozbiory Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Urodziła się w Szczecinie jako Zofia Augusta. Była córką pruskiego generała z rodu Anhalt-Zerbst. Na małżonkę rosyjskiego następcy tronu, Piotra, wybrała ją caryca Elżbieta Piotrowna. Zofia przybyła do Rosji w 1744 roku i przyjęła ponowny chrzest w obrządku prawosławnym, otrzymując na nim imię Katarzyny.

Jej ślub odbył się w roku 1745, a w lutym 1762 została carycą, gdy Piotr przejął tron po zmarłej Elżbiecie. Niespełna pół roku później Katarzyna stanęła na czele przewrotu pałacowego, który doprowadził do odsunięcia od władzy i zamordowania Piotra. Odtąd rządziła samodzielnie.

Zapamiętana jako wybitna, a zarazem bezwzględna władczyni, która znacząco rozszerzyła granice państwa (między innymi o tereny zagarnięte Rzeczpospolitej i o ziemie nad Morzem Czarnym, zdobyte na Turcji). W 1764 roku doprowadziła do osadzenia na polskim tronie swojego kochanka, Stanisława Poniatowskiego. Wzięła udział we wszystkich trzech rozbiorach Polski; stłumiła też powstanie kościuszkowskie.

Przyczyną jej śmierci najprawdopodobniej był udar mózgu

Sprawdź, gdzie kupić „Pamiętniki cesarzowej Katarzyny II przez nią samą spisane”:

 

Dowiedz się więcej o Katarzynie Wielkiej: