Karl Dönitz (1891–1980) – niemiecki dowódca wojskowy w I i II wojnie światowej. Nie należał do NSDAP i prawdopodobnie nie wyznawał nazistowskiej ideologii. Nie brał bezpośredniego udziału w eksterminacji Żydów.

Dzięki szeregowi sukcesów podczas pierwszego globalnego konfliktu Dönitz szybko został dowódcą niemieckich okrętów podwodnych U-39, a później U-68. Trafił do niewoli po przegranej z Brytyjczykami u wybrzeży Sycylii, lecz zasymulował chorobę, odesłano go więc do domu. W dwudziestoleciu międzywojennym pełnił funkcję referenta wojskowego do spraw dyscypliny i wojskowego prawa karnego w Kriegsmarine. W 1930 roku został pierwszym oficerem sztabu w Dowództwie Morza Północnego.

Dönitz jest autorem wielu opracowań taktycznych, w tym książki Die U-bootswaffe. Opisał też metodę skoordynowanego ataku („wilczych stad”), wykorzystywaną przeciw alianckim konwojom atlantyckim. W 1943 roku, został dowódcą Kriegsmarine i Grossadmiralem Rzeszy. 26 lutego tego samego roku sprzeciwił się rozkazowi Hitlera, by wycofać ze służby duże okręty wojenne; stał się jednocześnie jednym z najbardziej zaufanych ludzi Führera.

Po śmierci Hitlera, przez niespełna miesiąc pełnił funkcję wodza III Rzeszy. 23 maja poddał się. Postawiono go przed Trybunałem w procesie norymberskim z trzema zarzutami: podżegania i przygotowania wojny, zbrodni przeciwko pokojowi oraz zbrodni wojennych. Skazano go na dziesięć lat pozbawienia wolności za podżeganie do agresywnej wojny oraz zbrodnie wojenne. Po opuszczeniu więzienia napisał książkę 10 lat i 20 dni, która okazała się wydawniczym sukcesem. Zmarł na zawał serca w 1980 roku.

O życiu osobistym i działalności nazistowskich zbrodniarzy z punktu widzenia ich córek i synów opowiada wydana niedawno przez Znak Horyzont książka Geralda Posnera „Dzieci Hitlera”.