Kaligula
Cesarz starożytnego Rzymu od 37 roku. Urodził się 31 sierpnia 12 roku. Był synem Germanika i Agrypiny Starszej, która w 29 roku została wygnana na wyspę Pandatarię, gdzie w 33 roku zmarła. Przydomek Caligula pochodzi od noszonych przez niego w dzieciństwie bucików nazywanych caliga. Cesarzem został uznany 18 marca po tym, jak w wieku 77 lat zmarł Tyberiusz. Jeszcze zanim się to stało, dla późniejszego ugruntowania swoje władzy zawarł tajne porozumienie z prefektem pretorianów Makronem. Kaligula swoje panowanie rozpoczął od zezwolenia wygnańcom na powrót oraz anulowania procesów o obrazę majestatu. Za jego panowania została zakończona budowa świątyni Augusta.
Już w roku 37, kiedy został cesarzem ciężko zachorował. Po tym, jak wyzdrowiał coraz bardziej wątpliwy stawał się stan jego umysłu. Przywrócił procesy o obrazę majestatu. Zmusił wnuka Tyberiusza, by popełnił samobójstwo, a później także i Makrona oraz jego żonę. Często wspomina się o tym, że podobno chciał, by jego koń został konsulem. Jego hulaszczy styl życia znacząco uszczuplił finanse państwa, których stan próbowano poprawić konfiskatami majątków i nałożeniem w roku 41 podatku od dochodów w wysokości 12,5%.
Przy okazji przygotowań do wyprawy przeciw Germanom wykryto plany przeprowadzenia zamachu stanu. Później, w 40 roku, Kaligula przygotowywał w Galii wyprawę na Brytanię, która realnie nigdy nie doszła do skutku. Nakazał też zabicie króla Mauretanii Ptolemeusza, wnuka Kleopatry, którego sam zaprosił do Rzymu. Rosnący poziom terroru, procesy polityczne i szaleństwo cesarza wzmagało tylko nastroje opozycyjne. 24 stycznia 41 roku Kaligula został zamordowany przez oficerów swojej straży przybocznej Kasjusza Chereę i Korneliusza Sabinusa. Kolejnym cesarzem Rzymu został Klaudiusz.
