Jan Kazimierz Waza
Polski król elekcyjny i wielki książę litewski z dynastii Wazów, syn Zygmunta III. W młodości był więźniem kardynała Richelieu i spędził dwa lata we francuskiej twierdzy, pod zarzutem szpiegostwa. Na krótko wstąpił do zakonu jezuitów, a w 1646 roku został nawet kardynałem, co jednak nie przeszkodziło mu w powrocie do stanu świeckiego.
Obrany na monarchę jesienią 1648 roku i wyniesiony na tron w styczniu 1649, po śmierci swojego starszego brata, Władysława. Cztery miesiące po koronacji poślubił wdowę po bracie, Ludwikę Marię Gonzagę.
Panował w okresie powstań kozackich pod wodzą Bohdana Chmielnickiego (1648-1657), niszczycielskiego potopu szwedzkiego (1655), który na krótko zmusił go do ucieczki z kraju, oraz wojny polsko-rosyjskiej (1654-1667), zakończonej utratą olbrzymich połaci Wielkiego Księstwa Litewskiego.
Po śmierci małżonki jako jedyny król polski dziejach zdecydował się dobrowolnie zrzec władzy. Jan Kazimierz abdykował w 1668 roku, by następnie wyjechać do Francji, gdzie został opatem klasztoru w Saint-Germain-des-Prés. Przez historyków oceniany jest jako jeden z najgorszych władców.