fot.domena publicznaAugust II Mocny, Louis de Silvestre.
August II Mocny (1670-1733) – elektor saski i elekcyjny król Polski. Władzę w Saksonii objął w roku 1694 po śmierci starszego brata na ospę. W 1697 roku zdecydował się na konwersję z luteranizmu na katolicyzm, co pozwoliło mu wziąć udział w polskiej elekcji. Został ogłoszony królem po tym jak popierający jego kandydaturę Rosjanie, działający na polecenie cara Piotra I, przekupili część szlachty. Ze względu na opór senatorów, opowiadających się po stronie konkurencyjnego kandydata, zmuszony był włamać się do skarbca koronnego, by wynieść z niego insygnia potrzebne do koronacji. Koronowany na króla we wrześniu 1697; legalność jego wyboru i władzy potwierdził dopiero sejm zwołany dwa lata później.
August II Mocny, jako elektor saski, włączył się w 1700 roku do wielkiej wojny północnej toczonej między Szwecją a Rosją. Wciągnięcie do konfliktu również Polski doprowadziło do spustoszenia kraju przez szwedzki najazd, do opozycyjnej elekcji Stanisława Leszczyńskiego, a wreszcie – do przymusowej abdykacji Augusta II Mocnego w 1706 roku. Na tron powrócił dopiero w roku 1709, po tym jak Szwedzi ponieśli druzgoczącą klęskę pod Połtawą. Jego rządy, a zwłaszcza tak zwany Sejm Niemy z 1717 roku, zapoczątkowały okres pełnego uzależnienia Rzeczpospolitej od Rosji.
Do historii Saksonii przeszedł jako dobry zarządca. Pod jego naciskiem rozpoczęto produkcję słynnej porcelany miśnieńskiej. Zasłynął z licznych romansów; według współczesnych źródeł miał nawet ponad trzystu sześćdziesięciu nielegalnych potomków.
