Elżbieta Granowska
Królowa Polski, trzecia żona Władysława Jagiełły. Najprawdopodobniej urodziła się między 1370 a 1380 rokiem, często podaje się tą pierwszą datę. Była córką Ottona z Piliczy herbu Topór oraz Jadwigi Melsztyńskiej herbu Leliwa, która w 1386 roku została jednocześnie matką chrzestną Władysława Jagiełły. Otton zmarł w 1385 roku, zostawiając jedynej córce znaczący majątek, który najpewniej stał się przyczyną tego, że została porwana najpierw przez morawskiego szlachcica Wiszlę Czambora, a następnie przez rycerza Jenczika z Jiczyna, który zabił Wiszlę.
Kilka lat później, w 1397 roku, opiekujący się Elżbietą jej krewny, Spytek z Melsztyna wydał ją za kasztelana nakielskiego a później starostę generalnego Wielkopolski Wincentego Granowskiego. Ten ostatni zmarł w 1410 roku. Nie do końca wiemy jakie okoliczności towarzyszyły decyzji Władysława Jagiełły o poślubieniu Elżbiety. Niekiedy podaje się, że zawiódłszy się na otoczeniu w kontekście Anny Cylejskiej postanowił zadecydować o wyborze kolejnej żony osobiście, nie napotykając dużego oporu wśród panów, których część była z Elżbietą spokrewniona. Z drugiej strony Elżbieta miała odznaczać się wyjątkową urodą.
Ślub miał miejsce 2 maja 1417 roku w kościele parafialnym w Sanoku. Ze względu na to, że jej matka była jednocześnie matką chrzestną króla, konieczne było uzyskanie dyspensy papieskiej. Przełamawszy nieco większy opór Władysław Jagiełło doprowadził też do koronacji żony, która miała miejsce 19 listopada 1417 roku. Nie są znane konkretne fakty dotyczące jej działalności politycznej czy kulturalnej. W roku 1419 zaczęła poważnie chorować, zmarła 12 maja 1420 roku. Została pochowana w kaplicy Najświętszej Marii Panny w katedrze wawelskiej.
