Zbigniew Ścibor-Rylski (1917–2018) – polski lotnik, generał brygady Wojska Polskiego, oficer Armii Krajowej i konspirator z okresu II wojny światowej. Urodzony nieopodal Kijowa, wraz z rodziną wyemigrował po wybuchu rewolucji październikowej, dzieciństwo spędził w Zwierzyńcu nad Wieprzem. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął edukację lotniczą – był prymusem w Szkole Podchorążych Lotnictwa i rozpoczął służbę w 1. Pułku Lotniczym.

Po awansie na porucznika, 6 września 1939 roku ruszył na wschód jako członek samodzielnej grupy operacyjnej „Polesie” pod dowództwem majora Władysława Prohazki. Brał udział w walkach, został łącznikiem między majorem Święcickim a generałem Podhorskim. 6 października grupa skapitulowała. Ścibor-Rylski podczas próby przedostania się do Rumunii dostał się do niewoli. Pracował po przymusem przy uprawie buraków cukrowych, ale 1 lipca 1940 roku udało mu się zbiec.

Po powrocie do kraju nawiązał kontakt z ZWZ, otrzymał też dokumenty na nazwisko Zbigniew Kamiński. W 1944 roku brał udział w walkach jako dowódca kompanii w batalionie „Sokół”. Podczas Powstania Warszawskiego dowodził kompanią „Motyl”. Został odznaczony Krzyżem Walecznych.

Zakończył działalność konspiracyjną 7 maja 1945 roku. Długo nie ujawniał swojej prawdziwej tożsamości w obawie przed represjami. Dopiero w 1984 roku podjął ponownie działalność społeczną. Został członkiem Obywatelskiego Komitetu Obchodów 40. rocznicy Powstania Warszawskiego, a później prezesem Związku Powstańców Warszawskich. W latach 2004–2014 był sekretarzem Kapituły Orderu Wojennego Virtuti Militari. Zmarł 3 sierpnia 2018 roku w Warszawie.

O Powstaniu Warszawskim oraz ludziach, którzy w stołecznych kanałach prowadzili podziemną walkę z wrogiem – i niekiedy nie wychodzili już na powierzchnię, opowiada wydana niedawno przez Znak Horyzont książka Sebastiana Pawliny „Wojna w kanałach”.