Włodzimierz I Wielki (ok. 956-1015) – wielki książę Rusi Kijowskiej w latach 980-1015 z dynastii Rurykowiczów. Urodził się około 956 roku w Kijowie. Był synem księcia kijowskiego Światosława i jego metresy. Około 969-970 roku ojciec osadził go w Nowogrodzie. Po śmierci Światosława w 972 roku i wybuchu konfliktu między Jaropełkiem, bratem Włodzimierza i następcą tronu, i trzecim bratem – Olegiem, musiał uciekać do Skandynawii. Wrócił do Nowogrodu dopiero po śmierci Olega, około 980 roku, i doprowadził do śmierci Jaropełka, zdobywając tym samym pełnię władzy nad Rusią Kijowską.
Pierwsze lata spędził, zdobywając i konsolidując ziemie ruskie pod swoim panowaniem. Zyskał też pewne terytoria kosztem litewskich Jaćwingów. Początkowo hołdował pogańskim wierzeniom, być może godził się nawet na składanie ofiar z ludzi. Tolerował na swoich ziemiach najróżniejsze lokalne bóstwa. W drugiej połowie lat 80. X wieku doszedł jednak do wniosku, najprawdopodobniej z powodów politycznych, że przyjęcie religii monoteistycznej może okazać się korzystniejsze. Jego wybór padł na chrześcijaństwo. Nie był pierwszym z nawróconych Rurykowiczów – religię tę przyjęła już jego babcia, Olga, choć nie zdołała przekonać swojego syna Światopełka do podobnej konwersji.
Nową wiarę przyjął z rąk Bizancjum, co wynikało z jego sojuszu z cesarzem Bazylim II, któremu pomagał zwalczać powstania w Bułgarii i Anatolii. Być może zmiana religii była również warunkiem zawarcia małżeństwa z siostrą Bazylego, Anną. Chrzest przyjął w 987 lub 988 roku. Miejsce ceremonii nie jest pewne: ceremonia mogła odbyć się w Chersonezie lub w Kijowie. Decyzja Włodzimierza na trwałe związała Ruś z obrządkiem wschodnim, co stało się jeszcze bardziej widoczne po schizmie z 1204 roku. Otworzyła także jego kraj na cały świat chrześcijański i umocniła jego pozycję na mapie Europy.
Po konwersji Włodzimierz energicznie przystąpił do chrystianizacji Rusi. Rozkazał niszczenie pogańskich posągów, wznosił kościoły, budował szkoły i biblioteki. Także swoje dzieci wychowywał w wierze chrześcijańskiej. Jego synowie Borys i Gleb zostali uznani za świętych. Ostatnie lata spędził na tłumieniu rewolty swojego syna Jarosława (późniejszy Jarosław Mądry). Zmarł w 1015 roku.