Tyberiusz

Cesarz starożytnego Rzymu od roku 14. Był synem trzeciej żony Oktawiana, Liwii Druzylli. 26 czerwca 4 roku Oktawian August formalnie go adoptował. Wcześniej nakazał mu rozwieść się z Wipsanią i ożenić z jego córką Julią. Ona sama została później wygnana przez Oktawiana za niemoralne prowadzenie się. Zmarła na wygnaniu, kiedy Tyberiusz był już cesarzem.

 Sam Tyberiusz jeszcze zanim przejął władzę cesarską uczestniczył w wyprawach wojennych m.in. w Germanii oraz przeciwko Markomanom. W 8 roku wraz z Germanikiem stłumił powstania w Panonii i Dalmacji. Cesarzem został po tym, jak 19 sierpnia 14 roku zmarł Oktawian August. Ten ostatni umieścił go w swoim testamencie, gdyż jego synowie Lucjusz i Gajusz zmarli odpowiednio w 2 i 4 roku. Jako cesarz Tyberiusz był w dużej mierze kontynuatorem polityki Oktawiana.

W roku 22 Tyberiusz wnioskował do senatu, by Druzus, syn jego i Wipsanii, został mianowany trybunem ludowym. Druzus zmarł w 23 roku, prawdopodobnie został otruty. W roku 26 Tyberiusz opuścił Rzym, by już nigdy w nim nie zamieszkać. Osiadł na wyspie Capri. Rządy w Rzymie praktycznie przejął Sejan, prefekt pretorianów, odpowiedzialny za wiele pokazowych procesów i konfiskat majątków. Tyberiusz miał jednak w przyszłości usunąć niepokornego prefekta, który dopuścił się tak wielu nadużyć. 18 października 31 pełen oskarżeń list cesarza odczytał w senacie jego wysłannik Makron, zaś sam Sejan został uwięziony i stracony.

W roku 37 Tyberiusz wyruszył w podróż do Rzymu, lecz już do niego nie dotarł. Po drodze zatrzymał się w Misenum nad Zatoką Neapolitańską, gdzie zmarł 16 marca 37 roku. Jego następcą został Kaligula, którego oprócz swojego wnuka Tyberiusza Gemellusa cesarz uczynił też swoim spadkobiercą.