Pitagoras słynny grecki filozof i matematyk. Pitagoras urodził się prawdopodobnie około roku 572 lub 570 p.n.e. na wyspie Samos. Należy zaznaczyć, że jest jedną z tych postaci z przeszłości, w kontekście życiorysu których ustalenie dokładnych faktów jest dość trudne, o czym będzie jeszcze mowa. Miałby być synem rytownika Mnesarchosa, a uczniem m.in. Anaksymandra z Miletu, jednakże tych informacji nie można uznać za pewne. W wieku około 40 lat opuścił swoje rodzinne strony, co związane było z nadchodzącą wojną pomiędzy Jonią a Persją.

Podróżował następnie po różnych państwach, m.in. około roku 535 p.n.e. zawitał do Egiptu, a później do Mezopotamii. Kolejnym miejscem, w którym zamieszkał okazały się greckie kolonie zachodnie, a konkretnie leżący w Italii Kroton. Osiadł tam około roku 530 p.n.e. i to właśnie w tym mieście założył słynny Związek Pitagorejski – swoją szkołę filozoficzną. Niestety nie możemy być również pewni dalszych losów samego Pitagorasa. Spotykane są informacje o tym, że pomiędzy członkami Związku, a ich przeciwnikami doszło do konfliktu, w wyniku którego bądź to zginął nawet sam Pitagoras, bądź też udało mu się uratować i dotarł do Lokrów Epizefiryjskich, a następnie do Metapontu. W każdym razie często podaje się, że Pitagoras zmarł około 497 roku p.n.e. w Metaponcie.

Związek Pitagorejski miał różnorodny charakter. Jego członkowie interesowali się i zajmowali jednak nie tylko filozofią czy nauka, ale także religią, etyką, jak i również polityką. I w dużej mierze to przypieczętowało jego los. Związek brał czynny udział w życiu politycznym Grecji. Sprzymierzył się z obozem arystokratycznym, być może mając nadzieję, że dzięki temu możliwe stanie się wprowadzenie w życie postulowanych przez to bractwo surowych haseł moralnych. W rezultacie jednak konfliktów z przeciwnikami politycznymi ostatecznie pierwotny Związek został rozbity.

W kontekście tak osoby Pitagorasa, jak i odtworzenia jego poglądów podstawowym problemem jest fakt, iż z jednej strony nie pozostawił on po sobie żadnych dzieł pisanych, natomiast te traktujące o nim, które powstały już później, były już autorstwa jego zwolenników i uczniów, szeroko rozumianych pitagorejczyków. A jako że sam Pitagoras był dla nich wielkim autorytetem jego uczniowie mieli tendencje do przypisywania autorstwa swoich idei właśnie swojemu nauczycielowi celem chociażby nadania im większej wagi. Tworzyli również legendy o nim samym. Na skutek takich działań już dla autorów starożytnych znaczącym problemem było tutaj oddzielenie informacji prawdziwych od potencjalnych legend.

Szeroko rozumianym pitagorejczykom zawdzięczamy przede wszystkim odkrycia matematyczne. Najsłynniejszym z nich jest tzw. twierdzenie Pitagorasa mówiące o tym, że suma pól kwadratów zbudowanych na przyprostokątnych trójkąta prostokątnego jest równa polu kwadratu zbudowanego na przeciwprostokątnej, czyli a² + b^b = c², gdzie „a” i „b” to długości przyprostokątnych, a „c” to długość przeciwprostokątnej. To również pitagorejczycy odkryli, że suma kątów w trójkącie jest stała, chociaż wyprowadzali dowody tego twierdzenia oddzielnie dla trójkątów równobocznych, równoramiennych i nierównoramiennych, uogólniając wyniki. Warte uwagi są również ich obserwacje i odkrycia w zakresie akustyki, którą wiązali z muzyką, mającą według nich moc oczyszczającą. Otóż pitagorejczycy stwierdzili, że przyczyną powstawania dźwięku jest ruch, natomiast w samych dźwiękach można zaobserwować matematyczną prawidłowość.

Interesujące są również poglądy, wierzenia pitagorejczyków dotyczące duszy ludzkiej. Ich zdaniem dusza jest niezależna od ciała, a nawet jest w stanie połączyć się z dowolnym ciałem. Jest ona oczywiście również trwalsza od ciała. Jednakże samo ciało jest dla duszy więzieniem, a sam jej pobyt w nim jest spowodowany popełnionymi przez nią winami. A zatem dla duszy celem życia ludzkiego jest wyzwolenie się poprzez odpokutowanie win, poprzez oczyszczenie się.

Uwolnić się zaś będzie mogła dopiero po przejściu koła wcieleń. W kontekście tego poglądu pitagorejczyków zwraca zaś uwagę fakt, iż nie skłaniali się oni ku uznawaniu innych potencjalnych sposobów na odpokutowanie przez duszę swoich win, takich jak np. kary piekielne.