Oda Dytrykówna
Polska księżna, druga żona Mieszka I z dynastii Piastów. Była córką wpływowego niemieckiego możnowładcy, margrabiego marchii północnej Teodoryka. Młodość spędziła w klasztorze. Została wydana za mąż w ramach układu pokojowego, zawartego najpewniej w następstwie nieudanej cesarskiej wyprawy na Wielkopolskę. Jej ślub spotkał się z oburzeniem niemieckich elit kościelnych. Pomimo podłoża związku, w którym księżna była nawet nie tyle władczynią, co branką, Oda szybko wywalczyła sobie znaczną pozycję.
To za jej czasów doszło do radykalnego zbliżenia między Rzeszą a państwem Piastów, a niemieccy historycy twierdzą nawet, że po śmierci Teodoryka Mieszko odziedziczył jego margrabiowski tytuł i tym samym wszedł do grona wysokiej arystokracji cesarstwa. Oda urodziła trzech synów, po czym zabezpieczyła ich prawa do tronu, skłaniając męża do korzystnego dla nich (i dla niej) podziału państwa. Śladem jej poczynań jest odpis królewskiego dokumentu, znany jako „Dagome Iudex”.
Po śmierci Mieszka w 992 roku przez trzy lata pozostawała w Polsce, najpewniej sprawując regencję w imieniu swoich małoletnich synów. W 995 roku została przegnana przez swojego pasierba Bolesława i powróciła do Niemiec. Na starość osiadła w klasztorze w Kwedlinburgu; tam też zmarła w 1023 roku.