Neron
Cesarz starożytnego Rzymu od 54 roku, kiedy zmarł jego ojczym Klaudiusz. Urodził się 15 grudnia 37 roku. Był synem Agrypiny Młodszej, czwartej żony Klaudiusza i Gnejusza Domicjusza, wychowankiem Seneki Młodszego. Panowanie rozpoczął od przywrócenia kompetencji senatowi i konsulom. Początkowo duży wpływ na Nerona miała jego matka, czemu sprzeciwiali się Seneka oraz prefekt pretorianów Afraniusz Burrus.
Później poróżniła się z synem, po części w kontekście spraw państwa, po części z powodu kochanki Nerona imieniem Akte. Po tym, jak Agrypina stwierdziła, że może odebrać synowi władzę na rzecz syna Klaudiusza Brytanika (którego siostrę Oktawię Neron poślubił) została usunięta z pałacu, a Neron w roku 55 zezwolił, by Brytanik został otruty. W roku 59 w porozumieniu z Seneką i Burrusem zlecił zabójstwo Agrypiny. Wersja oficjalna głosiła, że Neron został ocalony od spisku.
Kolejną kochanką Nerona stała się Sabina Poppea. Jej mąż Marek Salwiniusz Othon został wysłany do Luzytanii w charakterze namiestnika. W roku 62 Neron rozwiódł się z żoną i poślubił Sabinę. Oktawia została wygnana, a następnie oskarżona o cudzołóstwo i zamordowana. Z kolei w 65 roku Neron pobił ciężarną Sabinę, na skutek czego zmarła.
W dniach 19-28 lipca 64 roku pożar strawił znaczną część Rzymu. Przebywający w Ancjum Neron przybył, by zorganizować pomoc. Krążyły pogłoski, że sam kazał podpalić Rzym, jako winnych wskazano zatem chrześcijan, których wielu zginęło w cyrku cesarza. W roku 68 namiestnik Galii Lugduńskiej Gajusz Juliusz Windeks wzniecił wymierzone w Nerona powstanie. Dołączył do niego Galba, namiestnik Hiszpanii, który został uznany przez senat za cesarza. Neron, uznany za wroga publicznego, 9 czerwca popełnił samobójstwo wypowiadając słowa „Jakiż artysta ginie ze mną”.
