fot.Pinturicchio/domena publicznaLukrecja Borgia nie cieszy się najlepszą reputacją, przede wszystkim przez działania swojego ojca i brata.
Lukrecja Borgia (1480-1519) – włoska arystokratka, księżna Ferrary. Urodziła się 18 kwietnia 1480 roku w Rzymie. Była córką kardynała Rodrigo Borgii, późniejszego papieża Aleksandra VI, oraz jego kochanki, Vannozzy Catanei. Z tego samego związku pochodzili jej dwaj starsi bracia, Cesare i Giovanni.
W pierwszych latach życia Lukrecję wychowywała kuzynka Rodrigo, Adriana da Mila. Ojciec i brat wcześnie zaczęli jednak wykorzystywać dziewczynkę w swoich politycznych przedsięwzięciach. W 1491 roku dwukrotnie doprowadzili do jej zaręczyn – najpierw z lordem Valem d’Agora z Walencji, następnie z synem neapolitańskiego hrabiego, Don Gasparem. Obydwa związki zostały szybko odwołane. Ostatecznie w 1493 roku Lukrecja poślubiła starszego od niej o 14 lat Giovanniego Sforzę. Zapoczątkowany w ten sposób sojusz dwóch potężnych włoskich rodów przetrwał zaledwie kilka lat: w 1497 roku Rodrigo, już jako papież Aleksander VI, anulował małżeństwo, oskarżając zięcia o impotencję. Mniej więcej w połowie tego roku Lukrecja zaszła w ciążę; ojcem jej dziecka z pewnością nie był jednak Giovanni. Podejrzewano, że może nim być jej brat lub ojciec. Wskazywano także hiszpańskiego szambelana, Pedro Caldesa, który prowadził negocjacje w sprawie jej kolejnego ożenku.
Rodrigo i Cesare niemal od razu zaczęli rozglądać się za nowym mężem dla Lukrecji. Chcąc zawrzeć sojusz z Neapolem, wybrali syna króla Neapolu – Alfonsa Aragońskiego. Zawarty w 1498 roku związek przetrwał jeszcze krócej, niż pierwszy. Jego owocem był urodzony w 1499 roku syn Rodrigo. Już w 1500 roku Alfonso został jednak zamordowany przez wynajętych zabójców. Choć przetrwał pierwszy atak, został uduszony w łóżku przez wspólnika Cesarego.
Po żałobie, którą spędziła w Nepi, Lukrecja wróciła do Rzymu i zaczęła pracować u boku ojca. Wzmagało to plotki, otaczające panujące w rodzinie Borgiów stosunki. Podejrzewano ją o uczestnictwo w wydawanych przez Cesare i okrytych złą sławą ucztach. Dzisiaj część historyków skłania się jednak ku tezie, że złą opinię na swój temat Lukrecja zawdzięcza raczej ojcu i bratu, niż własnym poczynaniom. Przechowały się komentarze jej współczesnych, podkreślające jej powściągliwość i pobożność.
Niemal od razu po śmierci Alfonsa Aragońskiego Rodrigo i Cesare zaczęli aranżować kolejne małżeństwo krewniaczki. Jej trzecim mężem został w 1502 roku Alfonso d’Este, najstarszy syn księcia Ferrary. Na jego dworze Lukrecja dała się poznać jako mecenaska kultury i sztuki. W 1505 roku, po śmierci teścia, została u boku Alfonsa księżną Ferrary. W tym czasie jej ojciec nie żył już od dwóch lat.
Lukrecja spędziła w Ferrarze całą resztę życia. Urodziła Alfonsowi pięcioro dzieci, z których dwójka – Ercole i Ippolito – przeżyła wiek dziecięcy. Sprowadziła na dwór także swojego pierwszego nieślubnego syna, Giovanniego, który w późniejszych latach był przedstawiany jako jej brat. Od 1512 roku coraz bardziej usuwała się z życia publicznego i poświęcała się religii. Zmarła 24 czerwca 1519 roku w wyniku gorączki połogowej.
Dowiedz się więcej o Lukrecji Borgii:
