Gnejusz Pompejusz
Polityk, konsul i wódz w starożytnym Rzymie, czasem określany jako Gnejusz Pompejusz Wielki. Przydomek ten miał otrzymać po tym, jak w 81 roku p.n.e. pokonał w Afryce wojska popularów, a w 79 roku p.n.e. odbył tryumf po tych zwycięstwach. W roku 77 p.n.e. objął dowodzenie w wojnie przeciwko Serotoniuszowi. Zakończyła się ona w roku 72 p.n.e., kiedy Serotoniusz został zamordowany przez swoich oficerów, a Pompejusz i Metellus Pius ostatecznie odnieśli w Hiszpanii zwycięstwo.
W roku 71 p.n.e. zdążył pokonać resztki powstańców Spartakusa. Pompejusz i Marek Licyniusz Krassus zostali w tym roku wybrani konsulami na rok 70, rozpoczynając swoje rządy od cofnięcia wielu regulacji Sulli. Gnejusz Pompejusz w roku 67 p.n.e. otrzymał za zadanie oczyszczenie Morza Śródziemnego z piratów, z którego wywiązał się rozbijając ich flotę w bitwie pod Koraksejum w Cylicji. W 66 roku dowodził wojskami rzymskimi w wojnie przeciwko Mitrydatesowi, którego pokonał zajmując Pont. W roku 64 zajął Syrię, a w roku 62 zakończył organizację rzymskiej władzy na Wschodzie.
W roku 60 p.n.e. Gnejusz Pompejusz, Marek Licyniusz Krassus oraz Juliusz Cezar zawarli tajne porozumienie, które stało się później znane jako pierwszy triumwirat. W roku 55 ponownie wraz z Krassusem pełnił funkcję konsula. Został jeszcze wybrany na tę funkcję w roku 52. Skonfliktował się jednak z Cezarem, co doprowadziło do wojny domowej i zmusiło go do ucieczki do Grecji. 9 sierpnia 48 roku p.n.e. wojska Pompejusza zostały pokonane przez Cezara pod Farsalos w Tesalii. Salwując się ucieczką Pompejusz wylądował w Egipcie, gdzie został zamordowany 28 września na polecenie Ptolemeusza XIII, który szykował się wtedy do starcia z wojskami swojej siostry Kleopatry.
