Emnilda na rysunku Mirosława Grynia. Ilustracja z „Pomocnika Historycznego” Polityki poświęconego początkom Polski opublikowana za zgodą wydawcy.
Emnilda
Polska księżna, trzecia żona Bolesława Chrobrego. O jej pochodzeniu informuje jedynie kronika niemieckiego biskupa Thietmara, zgodnie którą była córką niejakiego Dobromira, określonego mianem „czcigodnego seniora”. Najczęściej widzi się w niej księżniczkę połabską, choć jedna z alternatywnych hipotez każe widzieć w niej przybyszkę z Moraw. Często określana jest w literaturze mianem Emnildy słowiańskiej. Żoną Bolesława została pod koniec lat 80. X stulecia, jeszcze za życia jego ojca, Mieszka I. Od 992 lub raczej 995 roku księżna państwa Piastów, domniemana uczestniczka zjazdu gnieźnieńskiego i zjazdu w Merseburgu w 1013 roku.
Zgodnie z relacją Thietmara, Emnilda odgrywała istotną rolę na dworze. Zdaniem biskupa „niestateczny umysł swego męża ku dobremu zawsze kierowała i nie ustawała w zabiegach, by przez wielką szczodrobliwość w jałmużnach i umartwienia odpokutować za grzechy ich obojga”. O jej istotnej roli pisał także Gall Anonim. Wprawdzie nie znał on imienia Emnildy, utrwalił jednak wspomnienie o „mądrej i roztropnej” małżonce władcy, która potrafiła wywierać na niego silny wpływ, czy wręcz manipulować potężnym księciem. Zmarła w 1016 lub 1017 roku.
Można przypuszczać, że odegrała istotną rolę zarówno w doprowadzeniu do małżeństwa swojego syna, Mieszka II, z cesarską wnuczką Rychezą, jak i w popchnięciu męża do ciągnącej się z przerwami przez ponad dekadę, wyniszczającej wojny z Niemcami. Dopiero po jej śmierci doszło do unormowania stosunków z cesarstwem i do wyprawy na Kijów przy wsparciu niemieckiego kontyngentu.
