Attyla na obrazie Thana Móra.
Attyla (około 406-453)
Słynny władca Hunów zwany był przez swoich wrogów biczem bożym, ponieważ podbił ziemie należące do obecnych Węgier, Grecji i Włoch, paląc podbite miasta. On i jego starszy brat Bleda przejęli władzę w 434 roku po śmierci ich stryja Ruasa, Attylę interesowało głównie dowództwo nad armią. Do Hunów przybyło w tym czasie poselstwo cesarstwa rzymskiego, efektem rokowań był traktat z Margus nad Morawą. Ofensywy przeciwko obu cesarstwom zostały jednak później wznowione. W międzyczasie w 445 roku po zabiciu brata Attyla stał się jedynym władcą. Według jednej teorii był to wypadek na polowaniu, według innej zabójstwo. Z kolei w trakcie ofensywy z 447 roku najechana została Tracja, zdobyte zostało Naissus. Zaatakowano wtedy nawet Konstantynopol. Po najeździe Hunów wschodni cesarz Teodozjusz II zgodził się zapłacić Hunom 6000 funtów złota zadośćuczynienia, ustalono też roczny trybut w wysokości 2100 funtów.
W roku 450 Honoria, siostra cesarza Walentyniana III, wezwała Attylę, by pomógł jej przejąć zachodnie cesarstwo. Wysłała Attyli pierścionek zaręczynowy, co ten wykorzystał jako pretekst do roszczeń, które zostały odrzucone. W trakcie kampanii na terytorium obecnej Francji w roku 451 (14-20 czerwca), w trakcie której oblegany był Orlean Hunowie zostali odparci na polach Katalaunijskich pomiędzy Troyes a Metzem. Wojskami cesarstwa rzymskiego dowodził wtedy Aecjusz. W kolejnym roku celem najazdu huńskiej armii stała się sama Italia. Akwileję zburzono, Mediolan zdobyto. Rokowania prowadził wtedy sam papież Leon. Attyla planował następną ofensywę, jednakże zmarł nagle w 453 roku tuż po swoim weselu z Ildico, księżniczką germańską. Prawdopodobnie był wtedy upojony alkoholem i udusił się krwią spływającą z nosa do gardła. Po jego śmierci imperium Hunów bardzo szybko zaczęło podupadać.