fot.domena publicznaAleksander Wielki na obrazie Januariusa Zicka.
Aleksander Wielki (356-323 p.n.e.) – król Macedonii, twórca rozległego bliskowschodniego imperium; nazywany także Aleksandrem Macedońskim. W młodości wychowywany przez sławnego filozofa Arystotelesa. Zasiadł na tronie w roku 336 roku p.n.e., po śmierci swojego ojca Filipa II. Hegemon Związku Korynckiego, skupiającego większość państw greckich.
W 334 roku rozpoczął wielką kampanię przeciwko Persji, rządzonej przez Dariusza III. Zwycięzca spod Issos (333 p.n.e.), zdobył Tyr, zajął Gazę i Egipt. W 331 roku zadał Dariuszowi ostateczną klęskę pod Gaugamelą, wcielając do swojego pęczniejącego imperium Mezopotamię, a także obszar dzisiejszego Iranu i Afganistanu. Podjął próbę podboju Indii.
Pamięta się go ze względu na geniusz wojskowy i zamiłowanie do kultury. Aleksander Wielki był jednak zarazem krwiożerczym i bezwzględnym wodzem, odpowiedzialnym za jedne z największych rzezi starożytnego świata.
Zmarł w Babilonie w wieku zaledwie 33 lat. Przyczyną jego zgonu była prawdopodobnie malaria, choć jest to temat nieustannych dyskusji, a wielu autorów nadal twierdzi, iż władca padł ofiarą skrytobójczego ataku.