Konstantyn I Wielki
Cesarz starożytnego Rzymu od 306 roku, święty cerkwi prawosławnej. Urodził się 27 lutego, rok jego przyjścia na świat nie jest jednak
fot.Markus Bernet / CC BY-SA 2.5Głowa z kolosalnego posągu cesarza, Muzea Kapitolińskie w Rzymie
dokładnie znany. Zapewne były to lata 70. lub 80. Był synem cesarza Konstancjusza Chlorusa oraz Heleny, która była jego konkubiną. Konstancjusz został jednym z władców po abdykacji Maksymiana. Sam zaś zmarł w roku 306 i to wtedy Konstantyn został okrzyknięty cesarzem. Uznano go za sprawującego tę funkcję na Zachodzie. W roku 307 jego żoną została córka Maksymiana Fausta.
W roku 312 Konstantyn przybył ze swoimi wojskami do Italii, w której przy Moście Mulwijskim pokonał Maksencjusza, syna Maksymiana. Maksencjusz utopił się w wodach Tybru, zaś Konstancjusz przed bitwą miał mieć wizję, z której wynikało, że wygra w znaku krzyża, który kazał umieścić na tarczach swojego wojska. W roku 313 on oraz Licyniusz wydali edykt, na mocy którego chrześcijanie uzyskali wolność wyznania. Rok później obaj stanęli naprzeciw siebie w kilku bitwach, z których zwycięsko wyszedł Konstantyn.
1 marca 317 roku Konstantyn ogłosił, że współrządzić wraz z nim będą jego dwaj synowie (12-letni Kryspus, z wcześniejszego związku oraz kilkumiesięczny Konstantyn II) oraz syn Licyniusza Licynian. W 324 roku po tym, jak ostatecznie pokonał Licyniusza ten ostatni został z jego rozkazu zamordowany, co kilka lat później spotkało i Licyniana. Sam Konstantyn kazał również zabić Kryspusa oraz Faustę, która została zamknięta w łaźni.
Cesarz Konstantyn Wielki zapisał się także w historii jako ten, który ku oburzeniu senatu i ludności odmawiał uczestniczenia w poświęconych bogom uroczystościach na Kapitolu. Niedługo przed śmiercią został ochrzczony przez Euzebiusza, ariańskiego biskupa Nikomedii. Zmarł 22 maja 337 roku.
