Baruch Spinoza, holenderski filozof żydowskiego pochodzenia, urodził się 24 listopada 1632 roku w Amsterdamie. Jego rodzina miała korzenie w Portugalii, skąd przeniosła się do Niderlandów, uciekając przed prześladowaniami religijnymi. Spinoza, znany także jako Benedykt, był synem dobrze sytuowanego kupca, który cieszył się szacunkiem w lokalnej społeczności żydowskiej, pełniąc nawet funkcję jej lidera.

W młodości Spinoza pobierał nauki w szkole żydowskiej, gdzie zdobył solidne wykształcenie religijne. Choć planowano jego dalszą edukację w kierunku rabinicznym, nigdy nie podjął formalnych studiów teologicznych. W tej szkole po raz pierwszy zetknął się z filozofią, poznając myśli średniowiecznych żydowskich uczonych, takich jak Majmonides, oraz nauki kabalistyczne. Po 1654 roku rozpoczął naukę łaciny i greki, co umożliwiło mu zgłębianie filozofii Kartezjusza. W 1660 roku założył koło naukowe z grupą protestantów, a w 1663 roku opublikował „Zasady filozofii Kartezjusza”.

Poglądy Spinozy budziły kontrowersje w jego społeczności. Uznano je za nieortodoksyjne i próbowano nakłonić go do ich odrzucenia. Wobec jego nieustępliwości w 1656 roku został wykluczony ze wspólnoty żydowskiej w ceremonii zwanej seder ha-cherem. Nałożono na niego klątwę, a członkom społeczności zabroniono czytania jego dzieł.

Po wykluczeniu z gminy Spinoza pozostawał w kontaktach jedynie z niewielkim gronem przyjaciół. Żył w odosobnieniu, najpierw w Amsterdamie, później przeniósł się do Hagi. Pracował jako szlifierz soczewek, a jego umiejętności w tej dziedzinie zapewniały mu skromne, lecz stabilne źródło dochodu. W 1673 roku odmówił objęcia katedry na Uniwersytecie Heidelberskim, obawiając się ograniczenia swojej intelektualnej wolności.

Odmówił również królowi Ludwikowi XIV, który proponował mu znaczną sumę za napisanie dedykowanego dzieła filozoficznego. Po śmierci ojca Spinoza przejął zarządzanie rodzinną firmą, a także otrzymywał pensję od Wielkiego Pensjonariusza Holandii, Jeana de Witta. Zmarł 21 lutego 1677 roku w Hadze, w wieku 45 lat.

Jednym z kluczowych elementów filozofii Spinozy była jego koncepcja Boga. Podważał dualizm Kartezjusza, który oddzielał Boga od świata oraz duszę od ciała. Zdaniem Spinozy, istnieje tylko jedna substancja, którą jest Bóg — nieskończona, niezależna i samoistna. W jego filozofii Bóg i natura to jedno i to samo, a wszystko, co istnieje, jest manifestacją tej jedynej substancji.