Agnieszka Osiecka urodziła się 9 października 1936 roku w Warszawie w rodzinie muzyków. Dzieciństwo spędziła częściowo w Zakopanem, a po wojnie wróciła do stolicy. W czasie Powstania Warszawskiego (1944) przeżyła dramat okupacji, który odcisnął się na jej wrażliwości. Po wojnie zamieszkała na Saskiej Kępie, gdzie później napisała wiele swoich tekstów.

W 1956 roku ukończyła studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie, w 1961 roku, Państwową Wyższą Szkołę Filmową i Teatralną w Łodzi na kierunku reżyseria. Już w czasie studiów współpracowała ze Studenckim Teatrem Satyryków (STS), dla którego pisała piosenki i skecze. Tam właśnie rozwinął się jej niepowtarzalny styl łączący poezję, ironię i codzienny język.

W latach 60. i 70. Osiecka stała się jedną z najważniejszych autorek polskiej piosenki. Napisała ponad dwa tysiące tekstów, wykonywanych przez największe gwiazdy: Marylę Rodowicz, Seweryna Krajewskiego, Kalinę Jędrusik, Magdę Umer czy Violettę Villas. Jej utwory, takie jak Okularnicy (1962), Niech żyje bal (1984) czy Małgośka (1973), weszły do kanonu polskiej muzyki rozrywkowej. Pisała również sztuki teatralne, m.in. Niech no tylko zakwitną jabłonie (1965), a także reportaże i felietony radiowe.

Życie osobiste Osieckiej było burzliwe. W latach 50. i 60. związana była z pisarzem Markiem Hłaską, później z Wojciechem Frykowskim, a w latach 70. z Danem Passentem, z którym miała córkę Agatę Passent (ur. 1973). Jej doświadczenia miłosne i emocjonalne często przenikały do jej twórczości.

W latach 80. i 90. Osiecka coraz rzadziej pojawiała się publicznie. Zmagała się z samotnością i chorobą alkoholową, ale do końca pozostała aktywna literacko. Pisała wówczas m.in. felietony dla „Przekroju” i scenariusze radiowe. Zmarła 7 marca 1997 roku w Warszawie w wieku 60 lat.

Po śmierci jej dorobek stał się inspiracją dla kolejnych pokoleń. Dziś trudno znaleźć Polaka, który nie znałby choć jednego jej tekstu — nucimy je często nieświadomie. Osiecka pozostaje symbolem poetyckiej wrażliwości, kobiecej siły i melancholii, a jej słowa wciąż brzmią aktualnie.