Leonardo da Vinci był gejem?

Geniusz, to jedno słowo wystarczy, by opisać najsłynniejszego człowieka renesansu, Leonarda da Vinci. Człowieka, którego umysł nie znosił próżni. Jego nieustanny głód wiedzy spowodował, że stał się on symbolem kreatywności, miłości do nauki i ciągle niezaspokojonej ciekawości. Dotychczas nikomu nie udało się jednak odpowiedzieć na pytanie, jaki ten człowiek był prywatnie. Dziś mamy jednak wyjątkową szansę poznania sekretów Leonarda dzięki najnowszej książce autora bestsellerów Christophera Machta Spowiedź Leonarda da Vinci (poniżej prezentujemy fragment).

Homo Leonardus

– Mistrzu! – krzyczę na powitanie. Ten zaś odpowiada mi subtelnym ruchem dłoni, po czym poprawia swój różowy szal, wyśmienicie komponujący się z tuniką w dość podobnym kolorze. Gdy podchodzi, w jego oczach dostrzegam ogień, który pali się w najlepsze.

Nie będę ukrywał, ten widok jest dość podniecający, ekscytujący. Tym bardziej że Mistrz, jak to ma w zwyczaju, witając się ze mną, czule całuje mnie w policzek, aż ze wstydem przyznaję się sam przed sobą, że mam ochotę na coś więcej. Wiem jednak, że spotykamy się dzisiaj w zupełnie innej sprawie, choć łączącej się nieco z pocałunkiem.

fot.Leonardo da Vinci/domena publiczna

W książce Christophera Machta Leonardo rozmawia ze swoim uczniem, Giacomo Caprottim

– Mój drogi Leo – zagajam, chcąc zasygnalizować, że dzisiejszy temat rozmowy będzie nieco intymniejszy. Po tych słowach widzę, jak Leonardo wyrywa się z zamyślenia, dzięki czemu wiem jedno – mam jego uwagę. Nie wiadomo jednak, jak długo Mistrzowi uda się skupić na naszej pogawędce, dlatego muszę zacząć z grubej rury.

Czytaj też: „Jej uśmiech, ten uśmiech – czy ze mnie drwi?”. Leonardo da Vinci i Mona Lisa

Seksualna trauma

– Mistrzu, zapomnijmy na chwilę o naszej przeszłości, by spróbować z tej rozmowy wycisnąć maksymalne pokłady szczerości.

Leonardo, lekko kiwając głową, przytakuje, po czym z jego ust padają następujące słowa:

– Wiesz dobrze, Sale, że jesteśmy ludźmi dorosłymi. Zawsze byłem zdania, że krytykować przyjaciela należy w cztery oczy, ale chwalić przy świadkach. Zatem słucham, o czym chciałbyś dzisiaj pomówić?

– O stosunkach. A konkretniej mówiąc, o stosunkach seksualnych.

Tekst stanowi fragment najnowszej książki Christophera Machta Spowiedź Leonarda da Vinci, która ukazała się właśnie nakładem wydawnictwa Bellona.

– Naprawdę chcesz, by pewne wspomnienia czy marzenia na ten temat znalazły się w tym traktacie, który teraz spisujesz? Odważne posunięcie, przyznaję.

– Mistrzu, ale to jest szalenie ciekawe. Może na początek coś ze wspomnień. Pomówmy o traumie seksualnej, która siedzi w głowie Mistrza od lat.

– Nie bardzo wiem, o czym mówisz. Poza tym mieliśmy zapomnieć o naszej przeszłości i o tym, co ci opowiadałem, drogi Sale.

Czytaj też: Czy Leonardo da Vinci wiedział skąd się biorą dzieci?

Pożądanie musi mieć granice

– Maestro, za kilkaset lat być może cały świat będzie chciał wiedzieć, czy Mistrz był koneserem roznegliżowanych ciał niewieścich, czy męskich. I albo teraz to rozstrzygniemy, albo ludzie będą dywagowali na ten temat aż do końca świata.

– Chcesz, bym teraz zadeklarował swoje preferencje seksualne, czyż nie tak?

– Na początek chciałbym sięgnąć pamięcią do wydarzenia, które Mistrz skrywa głęboko w swojej głowie. Mistrz opowiadał mi o tym jeden, jedyny raz. Doskonale zdaję sobie sprawę, że są to bolesne wspomnienia. Ale prawda jest taka, że dopóki Mistrz nie wyrzuci tego ze swojej głowy, mówiąc o tym na głos, dopóty będzie to sprawiało właśnie taki ból.

fot. Leonardo da Vinci/domena publiczna

Leonardo prowadził zaawansowane studia nad ludzkimi ciałami

– Nie sądziłem, że jesteś aż tak uparty. Ale niech już ci będzie.

– Dziękuję.

– Zacznijmy od tego, że biedny jest człowiek, który pożąda zbyt wielu rzeczy. Mówiąc wprost, nie możemy mieć wszystkiego. Jeśli masz sukcesy w pracy, wiedzie się na przykład przy tworzeniu obrazów, to nie możesz oczekiwać, że podobnie będzie we wszystkich dziedzinach, na przykład w sprawach seksualnych. Pożądanie musi mieć granice. I tak jest właśnie ze mną.

Czytaj też: Czy Leonardo da Vinci był dziadkiem… Zygmunta Augusta?

Sensacyjny donos

– Piękne rozmyślania, jak na filozofa przystało. Ja jednak chciałbym przenieść się do roku 1476. Wówczas Mistrz miał dwadzieścia cztery lata.

– Zgadza się.

– Pojawia się wtedy anonimowy donos, oskarżający Mistrza o homoseksualizm, który jest przecież zakazany. Jakie są tego następstwa?

– Czy ty naprawdę chcesz o tym rozmawiać?

– A dlaczego mielibyśmy pominąć ten temat?

– Wiesz, że ta sprawa nadal bardzo mnie rani, choć minęło od tego momentu sporo czasu.

– Maestro, miarą wielkości człowieka jest liczba tematów, na które nie chce mówić. Im jest ich mniej, tym człowiek jest większego formatu. Mistrz wbijał mi to kiedyś do głowy.

– Mój ty uparciuchu! Jednak miałem rację, gdy kiedyś mówiłem o tobie, że jesteś potomkiem diabła. Ty najlepiej wiesz, kiedy przytoczyć moje słowa, by boleśnie mnie dotknęły. Ale masz rację, nie mogę unikać tego tematu, choć wciąż budzi we mnie przykre reakcje.

Włoska policja obyczajowa

– Rozumiem, ale przenieśmy się jednak do 1476 roku.

– Dobrze, choć wiedz, że robię to z wielkim bólem serca. Zacznijmy od tego, że we Florencji istniała instytucja o nazwie Ufficiali di notte e conservatori dell’onesta dei monasteri. Byli to tacy funkcjonariusze nocy i klasztorów, tak to można by przetłumaczyć. To była instytucja, której każdy mógł się poskarżyć, przekazać donos, również anonimowy. W tym celu wystarczyło się udać do Palazzo Vecchio, który był siedzibą florenckich władz. Przed pałacem stała specjalna skrzynia, nazywana „tamburo”, co znaczy „bęben”.

fot.Leonardo da Vinci/domena publiczna

Czy w sensacyjnym donosie tkwi ziarno prawdy?

– Kto z niej mógł korzystać?

– Każdy. Wystarczyło napisać cokolwiek i wrzucić taki anonimowy donos do tambura. I tak też się stało w moim przypadku. Ósmego kwietnia 1476 roku w tamburze znalazł się donos, oskarżający między innymi mnie. Można w nim było przeczytać, że czterech mieszkańców Florencji, w tym ja, miało uprawiać homoseksualną miłość z siedemnastoletnim chłopcem o imieniu Jacopo.

– Skąd Mistrz dowiedział się o tym donosie?

– Dzień później policja obyczajowa postanowiła przesłuchać wszystkich oskarżonych, łącznie ze mną. Podczas przesłuchania zadawano mi wiele intymnych pytań. Odpowiadanie na nie było dla mnie wręcz uwłaczające. To były pytania wkraczające w najintymniejszą sferę człowieka. I choć nie mam nic przeciwko poznawaniu ludzkiego ciała, to opowiadanie policji obyczajowej o seksie było poniżej mojej godności.

Czytaj też: Najdroższe dzieła sztuki w dziejach

Wyrok w sprawie Leonarda

– Ojciec Maestra był notariuszem, a większość rodziny to wpływowi prawnicy. Nikt nie mógł pomóc?

– Wszyscy się ode mnie odwrócili. Ojciec był wściekły, bo uważał, że swoim występkiem zszargałem jego dobre imię. Nie chciał mnie widzieć. Pisałem listy do całej rodziny, ale nikt nie wyciągnął w moją stronę pomocnej dłoni. Byłem kompletnie bezsilny. Przestałem wierzyć w ludzi i w to,

że można komuś zaufać.

– Jaki był ostateczny wyrok?

– Po przesłuchaniu przez policję obyczajową postanowiono odłożyć sprawę na dwa miesiące. Nie ukrywam, to był dla mnie bardzo ciężki czas. Każdego dnia chodziłem z duszą na ramieniu. Wszędzie traktowano mnie jak trędowatego. W końcu nadszedł ten oczekiwany moment. I wtedy właśnie dowiedziałem się, że sprawę umorzono. Tyle czekania w niepewności.

fot.Leonardo da Vinci/domena publiczna

Niektórzy dopatrują się wątków homoseksualnych w dziełach Leonarda

– A czy oskarżenia miały jakąś podstawę?

– A czy tobie jeszcze nikt nie powiedział, że nie można być wścibskim?

– Ale Mistrzu… Ja tylko pytam.

– A ja, drogi Sale, tylko odpowiadam. Proszę o następne pytanie.

Trwałe piętno

– Czyli nici z odpowiedzi?

– Tak. Musisz wiedzieć, że tamte wydarzenia trwale wpłynęły na moje myślenie o seksie. Od tamtej chwili patrzyłem na seks zupełnie inaczej.

– To znaczy?

– Narządy płciowe zaczęły mi się kojarzyć z czymś niemal ohydnym. Wierz mi, że nie chciałbyś wiedzieć, jakie uczucia towarzyszyły mi, gdy policji obyczajowej musiałem opisywać wszystkie szczegóły tyczące moich jąder i penisa. To było coś tak odrażającego, że nawet teraz, gdy o tym myślę, wszystko się we mnie skręca. Dramat!

– Czyli to, co było między nami…

– Wystarczy! Tych tematów nie będziemy już więcej poruszać.

Źródło:

Tekst stanowi fragment najnowszej książki Christophera Machta Spowiedź Leonarda da Vinci, która ukazała się właśnie nakładem wydawnictwa Bellona.