„Kobiety są po to, żeby je bić i mieć z nimi dzieci”. Ten kochliwy tyran prowadził wyjątkowo bujne życie erotyczne

Trudno zresztą, by stawiał kochankom wygórowane wymagania, skoro sam nie grzeszył urodą. Jak opisuje dyktatora Antoni Scurati w beletryzowanej biografii M. Syn stulecia:

W oczy rzucał się silny kark nad krzepkim tułowiem, twarz pełna z wymalowanym na niej zadowoleniem, chód butny, usta mięsiste, przywodzące na myśl bezwstydnie obnażony fallus, z przylepionym do wargi dopiero co zapalonym papierosem. Słowem, Mussolini ma grację wystrojonego prostaka (…).

Wzorcowy przykład rozpustnika, który uwolniwszy się od wszelkich ograniczeń związanych z niegdysiejszymi przekonaniami, odkrył korzyści płynące z dobrobytu, znalazł sobie kochankę i czerpie przyjemność z życia.

Kobiety do gwałcenia

Mussolini nigdy nie ukrywał, że ma słabość do płci pięknej. Wszystko zaczęło się, gdy był jeszcze nastolatkiem. Kolega, niejaki Benedetto Celli zaprowadził go do „domu hańby”, gdzie w arkana sztuki miłosnej wprowadziła Benita „kapiąca sadłem ze wszystkich stron” podstarzała prostytutka (a przy okazji zaraziła go syfilisem). Później sam już zapewniał sobie kolejne podboje, nie dbając szczególnie o romantyzm i dobre wychowanie. Kobiety traktował instrumentalnie. Jak relacjonuje Jerzy Besala:

Postępował z nimi jak z kolegami. Siłą. Sąsiadkę z rodzinnej wsi wciągnął ze schodów w kąt za drzwiami, gdy wszyscy udali się na sjestę. I zrobił swoje. Nie rozumiał jej lamentów, że odebrał jej cześć. „Nie przeczę – odrzekł. – Ale o jaką cześć jej chodzi?”. Podobnie traktował inne kobiety. Gdy się opierały, obiecywał im małżeństwo. Wtedy wykrył sposób nie tylko na dziewczyny, lecz także na panowanie nad masami: „Tłum, podobnie jak kobiety, stworzony jest po to, by go zgwałcić” – napisze potem.

Inną partnerkę, o imieniu Giulia, w przypływie złości zranił nożem i ugryzł w ramię. Jak sam mówił, dysponował nią do woli, co sprowadzało się do tyranizowania i maltretowania kochanki (notabene mężatki).

Kiedy zdobył władzę, nie musiał już uciekać się do gwałtów. Panie same pchały się do jego sypialni – a także do gabinetu i każdego innego pomieszczenia, w którym Duce akurat miałby ochotę zaspokoić swą chuć (tej mu zaś nie brakowało). Jego kierowca, Ercole Borrato, wspominał, że po ciężkim dniu w ministerstwie szef miał do wypełnienia jeszcze jeden pilny obowiązek – już pozazawodowy – a mianowicie spotkanie z którąś z licznych partnerek.

fot.Roger-Viollet/domena publiczna

Mussolini nigdy nie ukrywał, że ma słabość do płci pięknej.

Nie zawsze zresztą czekał do końca pracy. Antonio Scurati w książce M. Syn stulecia referuje: „Mussoliniemu usługuje tylko jedna kobieta, niejaka Cesira Carocci (…). Plotki głoszą, że od czasu do czasu sprowadza dla niego dziewczęta, dzięki którym premier zaspokaja potrzeby seksualne szybko i skutecznie, z nogami spętanymi spodniami opuszczonymi do kostek”.

Demon seksu ze skrzypcami

Przez łóżko dyktatora przewinęły się dziesiątki, a może i setki kochanek. Już w wieku 28 lat z pewną nostalgią Benito wyznawał: „Kochałem wiele kobiet, lecz te dalekie już miłości osnuł szary welon zapomnienia”. Trudno powiedzieć, co tak bardzo przyciągało je do tyrana. Z drugiej strony nie od dziś wiadomo, że władza to wspaniały afrodyzjak. Besala opisuje:

Kobiety ofiarowywały mu się same. Jedna z nauczycielek z Piemontu prosiła, aby ją posiadł przed ślubem, zgodnie ze starą tradycją ius primae noctis, prawem pierwszej nocy dla władcy. (…) Pod balkonem, z którego przemawiał, ustawiały się rozhisteryzowane dziewczęta. Każda z nich miała nadzieję, że Duce ją zauważy i zaprosi do siebie.

Kobiety przyjmował w wielkiej Sali Globusowej prawie pozbawionej mebli, we wnękach stały jedynie ławy pokryte poduszkami. Nie było żadnego łoża, tylko wielki dywan. Zanim Duce je tam wpuścił, musiały wysiadywać w korytarzu razem z partyjnymi urzędnikami, a nad przepływem tego ruchu czuwał woźny i pokojowiec Quinto Navarra. On też zbierał walające się po dywanie szpilki do włosów i tym podobne kobiece akcesoria, ślady miłosnych triumfów Duce. Miał też zapewne i inne zalety – w przypływach sentymentalizmu grywał kochankom miłosne serenady na skrzypcach. Jego osławiona brutalność schodziła wówczas na dalszy plan.

Jednak jeszcze zanim zaczął polityczną karierę, nie mógł narzekać na brak powodzenia. Z jedną ze swych najsłynniejszych miłostek – żydowską dziennikarką Margheritą Sarfatti – związał się już w 1911 roku. W biografii dyktatora Göran Hägg referuje: „Miała wielki wpływ na Mussoliniego, zwłaszcza w późniejszym okresie. Była najbardziej uzdolniona spośród wszystkich jego kochanek”. Sarfatti pod wieloma względami stanowiła wyjątek – nie była panienką na jedną noc. Wręcz przeciwnie. Zdaniem wielu historyków była prawdopodobnie najważniejszym doradcą tyrana.

Kłopotliwe przygody

Inne romanse nie były już tak bezproblemowe. Związek z Idą Dalser, która urodziła Mussoliniemu syna, odbił się przyszłemu dyktatorowi czkawką, gdy kobieta zaczęła domagać się ślubu i pieniędzy. Nachodziła go w pracy, urządzając karczemne awantury. W końcu, po zdobyciu władzy, Benito pozbył się jej raz na zawsze – z orzeczeniem choroby psychicznej zamknął byłą partnerkę w szpitalu dla obłąkanych.

Co ciekawe, według dziennikarza Marco Zeniego Ida miała pełne prawo żądać od Mussoliniego uwagi i opieki, gdyż od 1914 roku mieli być… małżeństwem. Wprawdzie żadnych dokumentów, które by to potwierdzały nie odnaleziono, jednak jeśli byłaby to prawda, to biorąc w 1915 roku ślub cywilny, a 10 lat później kościelny ze swoją długoletnią konkubiną i matką jego (łącznie pięciorga) oficjalnych dzieci, Rachelą Guidi, Benito popełniłby bigamię.

fot.Amichito /CC BY-SA 3.0

Rachela Guidi urodziła Mussoliniemu piątkę dzieci

Nie była to jedyna kłopotliwa relacja kochliwego tyrana. Jak relacjonuje Göran Hägg, po zwycięstwie w Afryce Mussolini wplątał się w romans z francuską dziennikarką, Magdą de la Ferriere, pisującą pod pseudonimem de Fontanges. Kiedy chciał zakończyć związek, wywołał lawinę nieszczęść. Biograf dyktatora wspomina:

Fontanges, która miała wtedy dwadzieścia pięć lat, nie chciała się pogodzić z faktem, że romans dobiegł końca. Mussolini dał jej na pocieszenie jakieś pieniądze, ale jej przełożeni w Paryżu zwolnili ją z pracy, gdy dowiedzieli się o całej historii.

Niezrażona tym Francuzka wróciła do Rzymu, żeby spotkać się z mężczyzną, którego uparcie nazywała miłością swojego życia. Po samobójczej próbie w hotelu została wydalona z Włoch. W 1937 roku chciała zamordować byłego ambasadora Francji we Włoszech, który – jak twierdziła – obmawiał ją przed Duce. Na całej aferze udało się kobiecie przynajmniej nieco zarobić. W 1940 roku sprzedała swoją historię amerykańskiemu tygodnikowi „Liberty”.

Kręta droga przez życie

Sam Mussolini swoją rozwiązłość i chorobliwą wręcz potrzebę uprawiania seksu uznawał za coś całkowicie normalnego. Jak wyłuszczał swej ostatniej, najsłynniejszej miłostce, Claretcie Petacci, z którą 28 kwietnia 1945 roku został rozstrzelany, a następnie powieszony ku przestrodze: „Miałem dzieci pozamałżeńskie, miałem kochanki. Czuję się jednak usprawiedliwiony ze względu na okoliczności. W końcu, czy od mężczyzny takiego jak ja, któremu przytrafiła się cała masa okazji, można oczekiwać, że będzie szedł przez życie prostą drogą?”. Po czym dodał beztrosko: „Wszyscy mężczyźni zdradzają swoje żony, nawet synowie fryzjerów”.

fot.domena publiczna

Mussolini był okrutnikiem i seksoholikiem

A co na to jego żona? Cóż, szybko musiała pogodzić się z niewiernością męża. Zresztą Mussolini zdradzał ją przecież już przed ślubem. Z drugiej strony nie mogła sobie pozwolić na rozstanie – z uwagi na piątkę wspólnych dzieci. Potrafiła jednak zawalczyć o swoje. Gdy doszły do niej plotki o kolejnym romansie, zjawiła się w biurze Benita i zażądała wynajęcia dla niej mieszkania w Mediolanie. Jerzy Besala opisuje:

Odmówił, ale wystarczyło, że żona oznajmiła mu z lodowatym chłodem, iż w takim razie na pomoc przyjdzie jej pani Agosti. Była to kobieta z Forlě, która nie zawahała się zabić swego kochanka za to, że ją porzucił. Na dodatek sąd ją uniewinnił. Wystraszony perspektywą starcia z furiatką Benito zgodził się na przyjazd Racheli z rodziną na stałe do Mediolanu.

W głębi serca musiał darzyć kobietę, która wytrwała u jego boku najdłużej, bo aż 35 lat, ciepłymi uczuciami. Ostatecznie to do niej w pożegnalnym liście z 25 kwietnia 1945 roku napisał: „Wybacz mi całe zło, jakie ci mimo woli wyrządziłem. Ale ty wiesz, że byłaś jedyną kobietą w moim życiu, którą naprawdę kochałem. Przysięgam ci to przed Bogiem”.

Bibliografia:

1. J. Besala, Miłość tyranów, Czerwone i Czarne 2013.
2. M. Borucki, Mussolini, Książka i Wiedza 1986.
3. G. Hägg, Mussolini. Butny faszysta, Prószyński i S-ka 2015.
4. P. Monelli, Mussolini, Czytelnik 1973.
5. A. Scuratti, M. Syn stulecia, Sonia Draga 2020.